Ωμοί οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. «Αφού ψηφίσαμε μια φορά το μνημόνιο, τι χρειάζεται δεύτερη ψηφοφορία για εργασιακό και ασφαλιστικό;».

Και αυτονόητα - με δεδομένη την αυτογνωσία που έχουν όλοι τους για την αστική δημοκρατία και τους φερετζέδες της - η αρμόδια του σχετικού κοινοβουλευτικού έργου συμπληρώνει ότι «η ψήφος της Βουλής δεν έχει σημασία».

Δεν πρόκειται για ξεβράκωμα. Είναι, απλά, αποκατάσταση της αλήθειας από τους ίδιους τους εντεταλμένους να προωθήσουν πάση θυσία - ακόμα και με ρεζίλεμα του «αστικού κοινοβουλευτισμού» - τους πολύ υψηλούς στόχους του κεφαλαίου. Κοινώς: Είναι πολλά τα λεφτά που παίζονται. Είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που προσδοκά η αστική τάξη να κερδίσει από το επιχειρούμενο σήμερα τσάκισμα των εργατών. Τόσο πολλά που δεν έχει κανένα πρόβλημα να ξεφτιλίσει κι ένα μέρος από το πολιτικό προσωπικό, αρκεί να γίνει Νόμος (υπέρτατος Νόμος) η άνευ ορίων και όρων εκμετάλλευση των εργατών.

Ας συντηρούν αυταπάτες διάφοροι άλλοι με τα περί «αναχωμάτων» που δήθεν διαθέτει η «δημοκρατία» εντός της. Είναι χαρακτηριστικός ο εκβιασμός μέσα από το κύριο άρθρο του «συγκροτήματος», που με ένα ψευτοδίλημμα υπενθυμίζει στους συνεταίρους ότι μαζί κυβερνούνε το καράβι.

Η απάντηση από τη σκοπιά του λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλη από το: Να ηττηθεί η εξουσία των καπιταλιστών. Να αλλάξει, δηλαδή, η τάξη στην εξουσία.

Τα χρηματικά ποσά που αναφέρονται στον πλούτο μιας χούφτας καπιταλιστών σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ασύλληπτα, αναφέρονται σε τρισεκατομμύρια δολάρια. Και καταγράφονται την ώρα που παγκόσμια μειώνεται το ΑΕΠ.

Αυτό ακριβώς είναι ένας από τους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το βάθεμα της δυστυχίας των πολλών που παράγουν (έξι δισ. ο πληθυσμός, μερικές χιλιάδες οι κηφήνες), είναι η βάση για την ευημερία των κερδών των λίγων, των όλο και πιο λίγων.

Αυτή η σχέση ανατρέπεται μόνο αν καταργηθεί η βάση της λειτουργίας αυτού του νόμου. Δηλαδή, οι ίδιες οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής - εκμετάλλευσης.

Πίσω στα «δικά» μας, των μέσων ενημέρωσης: Μια βδομάδα έθαψαν την απεργία. Την παραμονή ανακοίνωσαν μόνο ένα κείμενο των εφοπλιστών που βεβαίωνε τους επιβάτες ότι θα γίνουν τα δρομολόγια, ότι δεν υπάρχει απεργία. Και χτες το έριξαν στην υπεράσπιση μιας δικαστικής απόφασης. Εστησαν σκηνικό «κλάματος και οργής» για τους καημένους τους νησιώτες (νοιάστηκαν οι βολεμένοι της Μυκόνου για τους πληβείους, οποία υποκρισία) που τον υπόλοιπο χρόνο τους έχουν εναποθέσει στις διαθέσεις των εφοπλιστών, δηλαδή συχνά πυκνά χωρίς καράβια. Οι Ικαριώτες το ζουν στο πετσί τους.

Τα κανάλια των εφοπλιστών, συνολικά του κεφαλαίου, παίρνουν άριστα στην ταξική συνέπεια.

Με τέτοια ακριβώς ταξική συνέπεια πρέπει να αντιμετωπίζονται από το σύνολο της εργατικής τάξης, ό,τι κι αν ψηφίζει ο καθένας, διατηρώντας διάφορες αυταπάτες περί του «δημοκρατικού παιχνιδιού».

Γιατί εδώ πια το κεφάλαιο έχει πετάξει τους φερετζέδες. Εδώ έχει πάψει κάθε πρόσχημα περί «ανεξάρτητης δημοσιογραφίας». Αυτοί που από τα μικρόφωνα του στούντιο ζητούσαν από τους νησιώτες να δείρουν τους απεργούς ναυτικούς είναι οι ίδιοι που με κάθε ευκαιρία καταγγέλλουν τους νησιώτες γιατί, δήθεν, δε συμβάλλουν στο κέρδος των τουριστικών εταιρειών.

Το γεγονός ότι όλοι, μα όλοι οι κεντρικοί αναλυτές των δελτίων στα αστικά κανάλια έκαναν γαργάρα το γιατί της απεργίας, και στέκονταν μόνο στο γιατί δεν εφαρμόζεται η δικαστική απόφαση από το Λιμενικό, δηλαδή, γιατί δε χτυπήθηκαν οι ναυτεργάτες, δηλώνει το συντονισμό στον κεντρικό στόχο: Να χτυπηθεί εδώ και τώρα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Το άρθρο του Παπαχελά που χτυπάει καμπανάκι για τη στάση των δικαστών είναι επίσης ενδεικτικό για τα προβλήματα που έχει στο εσωτερικό της η αστική εξουσία.

Ολοι μαζί «ξεχνάνε» πως εδώ θίγονται τα άγια των αγίων και άρα ο αγώνας δεν μπορεί παρά να έχει και στις μορφές του χαρακτήρα που να αντιστοιχεί στο περιεχόμενο.

Με απλά λόγια η απάντηση δόθηκε από τους διαδηλωτές: «Καμία θυσία σήμερα δεν είναι μεγαλύτερη απ' όσα θα χάσουμε αν περάσουν αυτά τα μέτρα».

Αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν οι αστοί, ή, επειδή το καταλαβαίνουν γι' αυτό και λυσσάνε. Γιατί καταλαβαίνουν ότι οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα πέρα από τις αλυσίδες τους και άρα προτιμούν να τα δώσουν όλα για να κερδίσουν το δίκιο τους.

Ασχετο: Τι κακό κι αυτό που έπαθε το δελτίο του ΣΚΑΪ χτες το βράδυ... Είχαν στήσει σκηνικό για συνέχεια της προβοκάτσιας που επιχείρησαν το πρωί, αλλά οι απεργοί έφυγαν από το τηλεοπτικό πλάνο την ώρα που άρχιζε το δελτίο της η κυρία Σία τάδε. Κι έμεινε στο στούντιο μπουκάλα μια κυρία γνωστή ως «φως - νερό - τηλέφωνο» (από τα Γραφεία Τύπου που διαχειριζόταν - δηλαδή κονόμαγε - σε άλλες εποχές ) να προσπαθεί να εξηγήσει πως με τη χτεσινή απεργία έγιναν «πολλά κλικ απάνω στην παρανομία». Για να συμπληρώσει περίλυπη η διπλανή της: «Η δημοκρατία παρακολουθεί απαθής να ηττάται από μερικούς εντεταλμένους».

Βλέποντας το επίπεδο των αναλυτών τους κατανοείς και τα όρια του συστήματος. Που υπάρχει όσο μπορεί να κρατά τους εργάτες κάτω από την μπότα του, γιατί ...να τους πείσει, δεν μπορεί!