Γρηγοριάδης Κώστας

Κανείς βέβαια δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα να δυναμώσουν οι αγώνες των εργαζομένων ενάντια στα άγρια μέτρα που απαιτεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Είναι όμως κρίσιμο για την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των αγώνων τους, οι εργαζόμενοι να απαντήσουν στο ζήτημα: Αγώνες με τι σκοπό; Αγώνες μαζί με ποιους;

Γιατί, μπορεί σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να καλούν σε αγώνες καταγγέλλοντας τις εξελίξεις σε ασφαλιστικό, εργασιακά κτλ. αλλά είναι οι ίδιες που μέχρι πρόσφατα έλεγαν πως στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα υπάρχουν ...ασάφειες, σπέρνοντας αυταπάτες μέσα στην εργατική τάξη για τις προθέσεις κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου. Είναι οι ίδιοι που αποθεώνουν το «διάλογο» της απάτης, ακόμα και όταν πρόσφατα ανακοίνωναν ότι δε θα πάνε στη συνάντηση με τον Λοβέρδο έλεγαν ότι «η εναπομένουσα θεσμική μας δυνατότητα είναι να καταθέσουμε στην επιτροπή ακροάσεων της Βουλής αναλυτικά και τεκμηριωμένα τις προτάσεις μας». Είναι οι ίδιοι που έβλεπαν θετικές διατάξεις στον αντεργατικό νόμο για τις εργασιακές σχέσεις. Είναι αυτοί που διασπούν την εργατική τάξη, υπονομεύουν την κοινή δράση εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καλούν ακόμη και σε ανοιχτή απεργοσπασία σε αρκετά επιχειρησιακά σωματεία, αλλά ακόμα και σε γενική απεργία (βλ. 17 Δεκέμβρη 2009).

Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο να αγωνίζεται ένας εργαζόμενος αλλά να αγωνίζεται στην κατεύθυνση και με το περιεχόμενο που υπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης του. Οι εργάτες έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους: 'Η να αγωνιστούν για την ...εξυγίανση του καπιταλισμού (όπως θέλει στην ουσία και η ΓΣΕΕ) ή να παλέψουν για την ανατροπή του βάρβαρου συστήματος που τους κλέβει τον ιδρώτα και τη ζωή.