Από την απεργία των ταξικών δυνάμεων στις 17 Δεκέμβρη 2009

Τι σήμαινε μια τέτοια τοποθέτηση του Γ. Παναγόπουλου λίγες μόλις ώρες πριν τη μεγάλη απεργία; Μόνο τυφλοί δε βλέπουν ότι η παρέμβαση του προέδρου της ΓΣΕΕ ήταν μια ανοιχτή υπονόμευση της απεργίας, υπονόμευση των αγώνων των εργαζομένων. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δήλωνε όχι μόνο έτοιμος να συζητήσει το απαράδεκτο, αντιασφαλιστικό έκτρωμα, αλλά προεξοφλούσε ότι αυτό θα περάσει. Οτι, δηλαδή, ο αγώνας των απεργών είναι μάταιος, ότι δεν μπορεί να έχει το παραμικρό αποτέλεσμα. Αποκάλυπτε όμως, ταυτόχρονα, πως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δεν είναι διατεθειμένη να δώσει αγώνα για την απόσυρση του νομοσχεδίου, αλλά ότι ακόμα και η προκήρυξη της απεργίας, έγινε κάτω από την πίεση που άσκησαν οι εργαζόμενοι με τη μεγαλειώδη απεργία στις 5 Μάη, ότι η πλειοψηφία ενδιαφέρεται μόνο για να «σώσει» τα προσχήματα και όχι να σώσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η τοποθέτηση αυτή ήταν ένα λάθος τακτικής, το να βγαίνει δηλαδή ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και να προεξοφλεί το μάταιο της κινητοποίησης. Και όμως δεν πρόκειται για λάθος, αλλά για μια καλά μελετημένη κίνηση. Κίνηση που υπαγορεύει μια συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία υποτάσσεται στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι πέρα για πέρα συνεπής με τη στρατηγική της, πέρα για πέρα συνεπής με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις που εξυπηρετεί. Η τοποθέτηση αυτή είναι κρίκος στην ίδια αλυσίδα της πολιτικής που ασκείται εκ μέρους της και των σκοπών που υπηρετεί.

Ετσι, από την πρώτη στιγμή, τον προηγούμενο Νοέμβρη, που η κυβέρνηση «άνοιξε» το ζήτημα του Ασφαλιστικού, η πλειοψηφία έσπευσε να στηρίξει το έργο της, δηλώνοντας συμμετοχή στο «διάλογο» της απάτης που στήθηκε από κοινού με το υπουργείο Εργασίας και τις εργοδοτικές οργανώσεις. Ταυτόχρονα, έκανε σιγόντο στην κυβέρνηση, η οποία επετίθετο στο ΠΑΜΕ που εμπόδιζε και κατήγγελλε το διάλογο - φάρσα. Οταν μερικές βδομάδες αργότερα ο κόσμος κατάλαβε πού πήγαινε η ιστορία του «διαλόγου», όταν άρχισαν να σκάνε μία - μία οι βόμβες της κυβέρνησης, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, έχοντας επιτελέσει την αποστολή της, «αποσύρθηκε» από το διάλογο...

Την ίδια περίοδο (Δεκέμβρης 2009) η πλειοψηφία απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη και πρόταση για κινητοποιήσεις, έφτασε στο σημείο να παλεύει ανοιχτά και δημόσια ενάντια στην απεργία που είχαν οργανώσει και προκηρύξει οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Καλούσε σε απεργοσπασία και απειλούσε τους απεργούς. Και δεν το έκανε μόνο για το Ασφαλιστικό. Η εχθρική της στάση απέναντι στους αγώνες και στις δυνάμεις που πάσχιζαν να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων αφορούσαν στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής.

Και τι επιχειρήματα δεν επιστράτευσε για να βάλει πάγο στους εργατικούς αγώνες. Στην αρχή, επικαλέστηκε «άγνοια» για το πού το πάει η κυβέρνηση. Οταν η κυβέρνηση άρχισε να ανακοινώνει ένα - ένα τα μέτρα, ισχυρίστηκε ότι αυτά δεν επιβάλλονται απ' αυτήν - καθότι δεν έχει τέτοιους σχεδιασμούς - αλλά από τις αγορές... Καλούσε μάλιστα την κυβέρνηση να «αντισταθεί» στις απρόσωπες και κακές αγορές κ.λπ. Τελευταία γραμμή «άμυνας» στην αυξανόμενη πίεση των εργαζομένων, τοποθετήσεις του τύπου, ότι τα μέτρα είναι «μονομερή», ότι δήθεν επιβάλλονται από το ΔΝΤ, ή ότι «είναι σκληρά» αλλά και «αναποτελεσματικά»..!

Πάντα, όμως, η επιδίωξη της μειοψηφίας ήταν και είναι μία: Να εμποδίσει τους αγώνες, να τους υπονομεύσει από τα μέσα, να μειώσει - όταν δεν μπορεί να τους αποτρέψει εντελώς - την αποτελεσματικότητά τους. Σε αυτόν το ρόλο είναι ταγμένη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αυτήν την αποστολή υπηρετεί.

Και σε αυτό, μαζί με την πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, δεν αποβλέπει μόνο η τακτική τους, αλλά και οι θέσεις τους. Να γιατί, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, τόσα χρόνια, από τότε που διαμορφώθηκαν οι σχετικές οδηγίες στην ΕΕ για το Ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων δεν κούνησε το δαχτυλάκι της. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και αυτή καμώνεται ότι διαφωνεί. Ομως, τόσα χρόνια άφησε τους δημόσιους υπαλλήλους στο σκοτάδι, δεν αντιστάθηκε, δεν προετοίμασε τους εργαζόμενους για διαρκείς και καλά οργανωμένους αγώνες. Οπως και τώρα περιορίζεται σε γενικόλογες καταγγελίες των μέτρων, χωρίς να στρέφεται και να οργανώνει την πάλη, όχι στη λογική του «μικρότερου κακού», αλλά για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, όπως άλλωστε επιτρέπει και ο άφθονος πλούτος που παράγουν.

Και αυτή η τακτική και στρατηγική δεν εντοπίζεται μόνο στις «κορυφές» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Γίνεται πλέον εξόφθαλμη σε μια σειρά πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις όπου κυριαρχεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και σε κάθε ευκαιρία. Οταν, δηλαδή, το κίνημα πάει «να σηκώσει κεφάλι», όταν επιχειρεί να κάνει ένα αποφασιστικό άλμα προς τα εμπρός.

Ετσι είναι χαρακτηριστικό ότι στην προχτεσινή απεργία η Ομοσπονδία Συλλόγων Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΟΣΥΠΑ) πήρε απόφαση για μη συμμετοχή στην απεργία, με το επιχείρημα «για να μη δημιουργήσει προβλήματα στην αεροπορική κοινότητα και τον ελληνικό τουρισμό». Το επιχείρημα αυτό είναι χειρότερο και από τη μη συμμετοχή στην απεργία. Γιατί η άποψη ότι οι απεργίες θα δημιουργήσουν προβλήματα σε κάποιο κλάδο, όταν εκφέρεται από ένα συνδικάτο, είναι υιοθέτηση της προπαγάνδας που ασκεί η κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Είναι ανοιχτή προσχώρηση στο ιδεολόγημα της άρχουσας τάξης ότι οι αγώνες δημιουργούν τα προβλήματα σε κάποιο κλάδο, αυτοί φταίνε για την έλλειψη «ανταγωνιστικότητας» - άλλο αστικό ιδεολόγημα αυτό - ότι, δηλαδή, οι εργαζόμενοι θα δούνε άσπρη μέρα με την αύξηση της ανταγωνιστικότητας κ.λπ. Είναι, τέλος, αποδοχή της εντολής που δίνεται από την κυβέρνηση ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει αδιαμαρτύρητα να δεχτούν τα μέτρα, γιατί διαφορετικά τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Τι διαφορετικό, δηλαδή, πρεσβεύουν από τη ρήση «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω»;

Σε ανάλογο κλίμα και η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Χημικής Βιομηχανίας, που, με επιστολή της προς τον ΣΕΒ για τη Συλλογική Σύμβαση, σημειώνει: «Σας καλούμε (σ.σ. τον ΣΕΒ) στις δύσκολες για όλους μας ώρες που διανύουμε να πρωτοπορήσουμε, να είμαστε εμείς που θα βγούμε μπροστά και με απώτερο σκοπό την εργασιακή ειρήνη, ώστε να τα καταφέρουν οι επιχειρήσεις και να προστατευτεί η απασχόληση...». Στην ίδια μοίρα λοιπόν ο εργάτης και ο βιομήχανους, σε δύσκολες ώρες βρίσκονται οι επιχειρήσεις, αποθέωση της εργασιακής ειρήνης και όλα αυτά να τα διαλαλεί το ίδιο το συνδικάτο. Αντί να οργανώσει την πάλη μοιρολατρία και συμβιβασμός, αντί να δείχνει τον αντίπαλο κατάθεση των όπλων και παράδοση, αντί να εκπαιδεύει τον εργάτη στους αγώνες και να οξύνει τη συνείδησή του, προπαγάνδα της ταξικής συνεργασίας και πλήρης εκφυλισμός. Αυτός είναι ο ρόλος των εκπροσώπων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και αυτό το ρόλο δεν πρόκειται να τον αρνηθούν. Οι μόνοι που μπορούν να τους απαλλάξουν είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αλλάζοντας τους συσχετισμούς μέσα στα συνδικάτα, ενισχύοντας τις ταξικές δυνάμεις, επιλέγοντας συνειδητά και αποφασιστικά το δρόμο του αγώνα.