«Γελιέται η πλουτοκρατία αν νομίζει ότι ξεμπέρδεψε με τον εργαζόμενο λαό!». Την ώρα που την περασμένη Πέμπτη, οι υπηρέτες της πλουτοκρατίας μέσα στη Βουλή διαμόρφωναν την επόμενη φάση της αντεργατικής θύελλας και απέξω επιστράτευαν διάφορους μηχανισμούς για να σπείρουν τον τρόμο και το συμβιβασμό, η εργατική τάξη έστελνε περήφανο και βροντερό μήνυμα κλιμάκωσης της πάλης της. Μήνυμα που πατά στέρεα στην ισχυροποίηση των ταξικών συνδικάτων, του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Μια μέρα μετά τις μεγαλειώδεις (από τις μαζικότερες των τελευταίων χρόνων) απεργιακές κινητοποιήσεις της Τετάρτης, επιβεβαίωνε ότι οι πολύμηνοι αγώνες του τελευταίου διαστήματος αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για τη συνέχεια της πάλης. Οχι μόνο σε διάρκεια, αλλά κύρια σε κλιμάκωση ως προς το περιεχόμενο και την πορεία της.

Τα ίδια τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αγώνων που αναπτύσσονται αναδεικνύουν το δρόμο και τις δυνατότητες που έχει μπροστά του ο εργαζόμενος λαός:

• Η επιμονή, η μαχητικότητα, η πολυμορφία με την οποία σχεδιάζεται και εκτελείται ένα απαιτητικό σχέδιο κινητοποιήσεων, μαρτυρούν την ανάγκη να αντιστοιχηθεί η οργάνωση της πάλης με τη σφοδρότητα της επίθεσης.

Από το Δεκέμβρη, οι ταξικές δυνάμεις πρωτοστάτησαν στην επιτυχία έξι 24ωρων πανελλαδικών πανεργατικών κινητοποιήσεων και μίας 48ωρης (μετά από πολλά χρόνια στην Ελλάδα), πέρα από αυτή της 1ης Μάη. Κόντρα στον υπονομευτικό ρόλο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που συμπαρατάσσονται με τον «πατριωτισμό» του κεφαλαίου, καλούν τους εργαζόμενους να διαλέξουν τον καλύτερο δήμιο, φτάνουν μέχρι και να καλούν σε ανοιχτή απεργοσπασία. Στην εξόρμηση, στην πικετοφορία, στη συνέλευση, στην περιφρούρηση, που περιλαμβάνουν από την προετοιμασία μιας εκλαϊκευτικής προκήρυξης μέχρι την αντιπαράθεση με τα τσιράκια του εργοδότη που επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου στους τόπους δουλειάς, σφυρηλατούνται ταξικοί δεσμοί χιλιάδων εργατών - ασπίδα απέναντι στις συντεχνιακές αντιλήψεις, στην εργοδοτική τρομοκρατία, στο ρατσισμό. Διαμορφώνονται μαχητές που ατσαλώνονται μέσα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Δε μένουν συμμέτοχοι. Γίνονται οργανωτές και πρωτοπόροι στην υπόθεση υπεράσπισης της ζωής της δικής τους και των παιδιών τους.

• Το κύμα διεθνιστικής αλληλεγγύης που συνεχίζουν να εκφράζουν συνδικάτα άλλων χωρών αναδεικνύει πόσο κρίσιμος είναι ο παγκόσμιος αντίκτυπος που έχουν οι αγώνες σε μια χώρα. Είναι κρίκος που μπορεί να δυναμώσει την αλυσίδα του παγκόσμιου και ταξικού συντονισμένου αγώνα των εργαζομένων.

Αμείωτα είναι τα μηνύματα συμπαράστασης εθνικών και διεθνών συνδικάτων και ομοσπονδιών, αλλά και Κομμουνιστικών Κομμάτων που στέλνουν «αδελφικούς και επαναστατικούς χαιρετισμούς», τονίζουν ότι «ο αγώνας σας είναι κομμάτι του παγκόσμιου αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στην εκμετάλλευση». Καθημερινές ήταν οι ανακοινώσεις, ειδικά τις παραμονές της 48ωρης απεργίας του Απρίλη, όταν και η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία οργάνωσε διεθνή καμπάνια. Δεν έλειψαν ακόμα και κινητοποιήσεις που οργάνωσαν πολλά συνδικάτα, όπως έγινε σε Πακιστάν, Γερμανία, Ιταλία, Τουρκία κ.α., μεταφέροντας από στόμα σε στόμα, από συνδικάτο σε συνδικάτο, από χώρα σε χώρα την ανάγκη του πανεργατικού ξεσηκωμού.

Γίνεται κοινό κτήμα η πείρα από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα, η εμπειρία από τις δυσκολίες και τα θετικά βήματα, τα διδάγματα από τους ελιγμούς και τις μεθοδεύσεις του ταξικού αντιπάλου, από όλη την ιστορία. Να γιατί η διεθνιστική αλληλεγγύη δεν περιορίζεται στην έκφραση κάποιας αόριστης συμπαράστασης. Αποτελεί συστατικό στοιχείο της αποτελεσματικότητας και της προοπτικής της πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στα επιτελεία τους, σε όλον τον κόσμο.

• Το περιεχόμενο και ο προσανατολισμός των αγώνων ανοίγουν έδαφος στην αγωνιστική κινητοποίηση, μαζί με την εργατική τάξη, γυναικών, νέων, μεταναστών, συνταξιούχων από λαϊκές οικογένειες σε αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

«Αγκαλιάζοντας» όλους τους τομείς της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας και συνδέοντας το δικαίωμα στη σταθερή εργασία με την ανάπτυξη που υποτάσσει την παραγωγή στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, το διεκδικητικό πλαίσιο που ακόμα πιο πλατιά συζητιέται τους τελευταίους μήνες σε τόπους δουλειάς συσπειρώνει ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Αναδεικνύει, π.χ., ότι και η ανεργία των εργαζομένων και ο αφανισμός των μικρομάγαζων στις Κατασκευές έχουν την ίδια αφετηρία, την κυριαρχία στον κλάδο των πιο ισχυρών πολυεθνικών ομίλων. Αλλά και ότι η χειροτέρευση των όρων εργασίας για τους εργάτες στα Τρόφιμα, όπως και το ξεκλήρισμα των αγροτών είναι φυσική συνέπεια σε μια κοινωνία όπου οι γαλακτοβιομήχανοι επιδιώκουν το μέγιστο δυνατό κέρδος.

«Το ταξικό κίνημα δεν επιδιώκει "εκρήξεις" των δύο ή τριών ημερών και τυφλά χτυπήματα. Επιδιώκει όλο και περισσότερος κόσμος να αντιλαμβάνεται πως δεν αρκούν οι απεργίες για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων, χρειάζεται να δυναμώσει η ολόπλευρη σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί τα μονοπώλια», σημειώθηκε μεταξύ άλλων στην πρόσφατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, που έγινε αμέσως μετά την απεργιακή πορεία της Πρωτομαγιάς.

Σ' αυτή την κατεύθυνση και με δεδομένο ότι η πλουτοκρατία εντείνει την επιχείρηση τρομοκράτησης και χειραγώγησης των εργαζομένων, αποκτούν επιτακτική σημασία η οργάνωση στους τόπους δουλειάς, η αύξηση και ουσιαστική λειτουργία των Επιτροπών Αγώνα, των σωματειακών επιτροπών. Αποτελούν αναντικατάστατα εργαλεία για την καλή γνώση κάθε χώρου εργασίας. Την άμεση παρέμβαση ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία. Το ρίζωμα των κλαδικών συνδικάτων στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις. Τη ζύμωση και εξειδίκευση του πλαισίου του ΠΑΜΕ, τη διαμόρφωση διεκδικήσεων που ταυτόχρονα φωτίζουν την πολιτική διάσταση κάθε ζητήματος, π.χ., η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, για να γίνεται πάμφθηνος ο εργάτης και να αυξάνονται η εκμετάλλευση και τα κέρδη των καπιταλιστών. Μεγάλη σημασία αποκτούν και οι πρωτοβουλίες στις εργατογειτονιές (βλ. εκδηλώσεις για την Πρωτομαγιά που έκαναν συνδικάτα στα Στέκια Εργαζομένων σε Πατήσια και Κολωνό). Πρωτοβουλίες που προσεγγίζουν κόσμο, τον οποίο η εργοδοσία κλείνει σε γκέτο, κρατά μακριά απ' τα συνδικάτα, αλλά και που αναδεικνύουν πώς αποτυπώνονται οι συνέπειες της αντεργατικής πολιτικής σε όλη την καθημερινότητα του εργάτη (π.χ., εγκατάλειψη Κέντρων Υγείας, έλλειψη ελεύθερων χώρων, μάστιγα ναρκωτικών, κόστος ψυχαγωγίας).

Την ίδια στιγμή, η όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης είναι κρίσιμο στοιχείο για να σταθεροποιηθούν οι δεσμοί του ΠΑΜΕ με τους χιλιάδες εργαζόμενους που το τελευταίο διάστημα συμμετείχαν για πρώτη φορά σε μαζικές διαδικασίες. Για την ωρίμανση μαζών που η απειρία δεν πρέπει να οδηγήσει σε απογοήτευση. Για τη μαζικοποίηση των συνδικάτων, την ουσιαστική αναβάθμιση της λειτουργίας τους. Την αποκάλυψη του επικίνδυνου ρόλου και την απομόνωση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Με αφορμή τα νέα μέτρα να ανοίξει η κουβέντα πλατιά και θαρρετά μέσα στους τόπους δουλειάς, με γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, περιοδείες συνδικάτων. Για το χαρακτήρα των μέτρων. Τις δύο γραμμές μέσα στο κίνημα. Την ανάγκη οι εργατοϋπάλληλοι να εγκαταλείψουν μαζικά τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Την ανάγκη να συνδεθεί η οικονομική με την πολιτική πάλη. Με τη στράτευση στην πάλη για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την οργάνωση μιας οικονομίας κεντρικά σχεδιασμένης με εργατικό έλεγχο.

Στην εποχή που υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, στην ημερήσια διάταξη μπαίνει πάνω απ' όλα η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Καλό μεροκάματο δε θα εξασφαλίσει ποτέ ο εργάτης, χωρίς την οικοδόμηση της κοινωνίας όπου η σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία του θα είναι προϋπόθεση για την εκπλήρωση των στόχων της. Στόχων που δε θα ταυτίζονται με τα συμφέροντα μιας χούφτας παρασίτων αλλά την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών.