Κρίσιμη σημασία αποκτά πλέον η οργάνωση των νέων εργατών, καθώς δεν έχει προηγούμενο η σφοδρότητα της επίθεσης που αντιμετωπίζει η νέα βάρδια της εργατικής τάξης.

Η αγορά εργασίας στην οποία μπαίνουν οι νέες γενιές δεν περιέχει, πλέον, ακόμα και την έννοια της μόνιμης εργασίας, του σταθερού και ημερήσιου χρόνου εργασίας. Κυριαρχούν πλήρως οι ελαστικές μορφές εργασίας, ενώ ήδη, εδώ και χρόνια, τα παιδιά μαθαίνουν στα σχολεία ότι η αλλαγή εργοδοτών ακόμα και η μετανάστευση (εξωτερική ή εσωτερική) είναι κάτι σαν φυσικός νόμος. Μαθαίνουν να αποδέχονται ως φυσικό γεγονός ότι ο εργάσιμος βίος μπορεί να εναλλάσσεται με μεγάλα διαστήματα ανεργίας και επιδόματα φιλανθρωπίας. Και πλέον θα μάθουν ότι η σύνταξη αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ήδη σήμερα τα ποσοστά ανεργίας στους νέους είναι διπλάσια από το συνολικό ποσοστό ανεργίας. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, το ποσοστό ανεργίας το τέταρτο τρίμηνο του 2009 ήταν 10,3%. Στην ίδια περίοδο το ποσοστό ανεργίας στους νέους εργαζόμενους από 15 έως 29 ετών που δεν έβρισκαν δουλειά ήταν 20,4% και το αντίστοιχο ποσοστό για τις νέες γυναίκες εργαζόμενες ήταν ακόμα πιο ψηλό φθάνοντας στο 26,2%.

Ταυτόχρονα, οι νέοι σε ηλικία εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν αυτή την πραγματικότητα χωρίς να έχουν αγωνιστική γνώση και πείρα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Κάτι για το οποίο φέρουν μεγάλες ευθύνες οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες στο συνδικαλιστικό κίνημα που πρωτοστατούν στο συμβιβασμό και τη μοιρολατρία.

Γι' αυτό η ένταξη και η οργάνωση των νέων εργαζομένων στα ταξικά συνδικάτα είναι επιτακτική. Αποτελεί βασικό όρο για την ανασύνταξη του κινήματος. Είναι επιτακτική η αναβάθμιση της λειτουργίας των συνδικάτων, η παρέμβαση σε κάθε ζήτημα της ζωής των νέων, από τις εργασιακές σχέσεις και τη δημιουργία οικογένειας, μέχρι τη μάστιγα των ναρκωτικών και τον ελεύθερο χρόνο. Τα ίδια τα μέλη των ταξικών δυνάμεων με επιμονή και υπομονή, με την προσωπική τους στάση μέσα στους χώρους δουλειάς να αποτελέσουν το παράδειγμα για τους νέους εργαζόμενους: Το παράδειγμα του εργαζόμενου που συνειδητοποιεί το ρόλο και τη δύναμη της τάξης του και πως μόνο μέσα από την ανυποχώρητη ταξική πάλη μπορούν να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής και τελικά να ανατραπεί αυτή και οι φορείς της.