Βάζανε παλιά οι άνθρωποι στάρι όπου βρίσκαν λίγο χώρο. Μεγάλη υπόθεση το ψωμί. Ωσπου τα μονοπώλια της διατροφής στο κυνήγι του κέρδους στην καπιταλιστική παραγωγή έφτασαν τα πράγματα εκεί που μια φραντζόλα με 200 γραμμάρια ψωμιού να την πληρώνεις 80 λεπτά. Τώρα προβλέπουν κι άλλη μείωση της ντόπιας παραγωγής σταριού. Πόσο θα πάει το ψωμί; Μια ματιά στις τιμές που έχουν τα περίφημα «συμπληρώματα διατροφής» σου δείχνει το μέλλον.

Τέτοια απλά πράγματα δείχνουν γιατί δεν πάει άλλο μ' αυτό το σύστημα.

Μάζευε ο άνθρωπος ένα ένα τα ένσημα και τώρα γυρνάει από παγκάκι σε παγκάκι - πού λεφτά για καφενείο - γιατί πρέπει να τα βγάλει πέρα με 10 ευρώ τη μέρα.

Για να σωθεί η πατρίς, του λένε. Δεν είναι δικιά του αυτή η πατρίδα.

Είναι η πατρίδα αυτών που αγοράζουν στο Λονδίνο δυο δωμάτια για 1,5 εκατ. λίρες στερλίνες. Επενδύουν δηλαδή το κλεμμένο μεροκάματο του εργάτη.

Ετσι είναι η αστική δημοκρατία. Κι ας αποφεύγει το επίθετο ο ΣΥΝ.

Ωμά, ο άλλος, δηλώνει πως αυτό είναι ο καπιταλισμός. Μέσα στην ηδονή του για τη γοητεία που του ασκούν οι αγορές, λέει αλήθειες: Οτι πράγματι αυτό το σύστημα έχει τους σιδερένιους νόμους του, ότι η πολιτική υπηρετεί την οικονομία που καλείται να εκφράσει κι όχι το αντίστροφο (θρύψαλα τα όνειρα των διαφόρων που πασχίζουν να πείσουν πως με ολίγο από Κέυνς θα συμβεί το αντίθετο). Λέει επίσης ότι λόγοι συνέπειας ως προς το σύστημα επιβάλλουν σάρωμα των πάντων. Σωστά το λέει από τη σκοπιά του συστήματος. Πώς αλλιώς θα αυξηθούν τα κέρδη; Και βαράει καμπανάκι στο πολιτικό σύστημα, το οποίο ή θα υπηρετήσει με συνέπεια αυτήν την οικονομία σαρώνοντας τα πάντα ή θα διαπιστώσει ότι είναι άχρηστο. Θα το βγάλουν στην αχρηστία δηλαδή αυτοί που παλεύουν για την ανατροπή όλου αυτού του οικονομικο-πολιτικού συστήματος.

Από τη μεριά μας να ευχηθούμε να μη διαψευστούν οι ανησυχίες του.

Θα κλάψουν βέβαια κι άλλο αυτοί που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι τόσο άκαρδες οι αγορές (ο καπιταλισμός, είπε ο προηγούμενος), που ζητάνε για κάθε φράγκο που επενδύουν (επένδυση είναι και τα ομόλογα) να πάρουν πολλαπλάσια εγγυημένα.

Ακαρδες οι αγορές, δε νοιάζονται ότι εκθέτουν το «πολιτικό προσωπικό» στην κοινωνική κατακραυγή. Βέβαια, ο αρθρογράφος δεν κλαίει, απλά φτιάχνει κλίμα για αυτά που θα αποφασίσει αύριο η κυβέρνηση.

Για εκείνους που στην «Ελευθεροτυπία» ψάχνουν συναίνεση στη βαρβαρότητα, ισχύει ό,τι και για τον ΣΥΝ: Κορόιδα ψάχνουν. Να μην τα βρουν.