Οπως μια ιδιωτική αστυνομία στην υπηρεσία της ΜΕΤΡΟ ΑΕ επιβάλλει την τάξη, το ίδιο μπορεί να κάνει και σε ένα «Πανεπιστήμιο ΑΕ». Η πρόταση από τον γνωστό καθηγητή στο «Yale» αφορά σε κάθε τομέα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής, όπου οι καπιταλιστές κάνουν καθαρό πως ως ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής απαιτούν να επικρατεί παντού «τάξη και ασφάλεια». Και για να την επιβάλουν ομολογούν πως πρέπει να μπει ένα τέλος σε ό,τι έχει καταχωρηθεί ως «δημοκρατικό δικαίωμα». Αυτό που θέλουν να κάνουν σε βάρος της εργατικής τάξης τους αναγκάζει να βάλουν οι ίδιοι τέλος στην αυταπάτη περί «δημοκρατίας», να ομολογήσουν πως τώρα θέση έχει μόνο η ανοιχτή παρουσία - δράση της δικτατορίας των μονοπωλίων. Τέτοια είναι η αστική δημοκρατία. Κι επειδή η εργατική τάξη έχει μάθει να περιφρουρεί τους αγώνες της, στην πιάτσα ρίχνονται η μία μετά την άλλη διάφορες εφεδρείες προβοκατόρων, από αυτούς της κουκούλας ως κάτι άλλους με «γραβάτες» που, ήδη μαγαρισμένοι από την υπογραφή τους στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, θυμούνται εσχάτως πως κι αυτωνών ο μπαμπάς ήταν «πατριώτης κομμουνιστής».

Τόσο αυτή καθαυτή η αστική τάξη, όσο και οι δημοσιογράφοι της, παρακολουθούν - μελετούν στις λεπτομέρειές της την εξελισσόμενη ταξική αναμέτρηση. Ενας απ' αυτούς, στο κυριακάτικο «Βήμα» ανακάλυψε σ' ένα σχόλιο του «Ρ» τη θέση ότι η πρόσφατη απεργία είχε πολιτική αφετηρία. Κι άρχισε να φωνάζει έντυπα «νάτοι, τους τσακώσαμε, πολιτικά είναι τα κίνητρά τους». Να τον ρωτήσεις αν είναι πολιτική το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά μέτρα και άρα πώς μπορεί να μην είναι πολιτική και η απάντηση, δεν έχει νόημα. Γιατί και ξέρει και κατανοεί πως ο καιρός που οι εργάτες ακολουθούσαν τη εργοδοτικο-κυβερνητική ΓΣΕΕ σε «διεκδικήσεις» για το πόσο θα χάσουν έχει περάσει ανεπίστρεπτα. Πολύ περισσότερο τώρα που καλεί σε αγώνες στήριξης της πολιτικής της κυβέρνησης από τους κερδοσκόπους. Αλλά ξέρει και ανησυχεί για το νέο δεδομένο: Οτι οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα με την πάλη τους όλο και περισσότερο θα βάζουν και με πολιτικούς όρους το πρόβλημα: Την ανατροπή της τάξης που είναι στην εξουσία, της αστικής, και την κατάκτηση - ανάληψη της εξουσίας από την τάξη η οποία μόνο αυτή έχει δικαίωμα να διαφεντεύει τον πλούτο που παράγει, την εργατική.

Στο σύνολό τους οι αστοί θέλουν να χρεώσουν με ενοχές την εργατική τάξη απέναντι στην πιθανότητα να βουλιάξουν οι καπιταλιστές. Αμήν και πότε, είναι η απάντηση. Εχει γραφτεί μία και δυο, θα γραφτεί χίλιες μια και δυο: Οι εργάτες μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές, οι καπιταλιστές ούτε στιγμή χωρίς τους εργάτες. Αυτή είναι η απάντηση σε κάθε εκβιασμό. Μπορούμε χωρίς αυτούς. Οσο περισσότερο οι εργάτες θα κατανοούν ότι κάθε θυσία στον καπιταλισμό είναι θηλιά στο λαιμό των εργατών, όσο κατανοούν ότι κάθε εργατική θυσία στον καπιταλισμό κάνει πιο ισχυρούς μόνο τους καπιταλιστές, όσο δηλαδή θα νιώθουν ότι η δύναμη είναι στα χέρια των εργατών όταν αφαιρούν από τους καπιταλιστές, τόσο πιο κοντά θα βρίσκονται στη λύση. Αυτήν ακριβώς τη λύση που φοβούνται οι αστοί και ξαφνιάζονται με τη δήλωση των εργατών ότι, ναι, είναι και πολιτικό το κίνητρο για τη συμμετοχή στην απεργία και ότι κάθε κινητοποίηση όσο πιο πολιτικοποιημένη είναι τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι. Το παζάρι ευνοεί πάντα τον έμπορα και παρατείνει την κλοπή.

Αυτή η συνείδηση, η πολιτική συνείδηση που χτίζεται μέσα σε αντίστοιχα προσανατολισμένους αγώνες ανησυχεί την αστική τάξη τόσο που να ομολογεί πως ετοιμάζεται για τα χειρότερα: Να υπερασπίσει δηλαδή την εξουσία της ακόμα και χύνοντας στο δρόμο το αίμα των εργατών. Εξ ου και τα προειδοποιητικά άρθρα που καλούν την Αστυνομία να μην παραλύει μπροστά στο φόβο ενός θύματος. Και όπως πολύ σωστά από τη σκοπιά του ομολογεί ο σχετικός θεματοφύλακας, το Σύνταγμα, επιβάλλει στην Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της, να μην επιτρέψει δηλαδή την αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ασχετο: Πολλά φαντάσματα στοιχειώνουν τον ξύπνο όσων και σήμερα επιμένουν πως το μέλλον των εργατών είναι ένας ανθρώπινος καπιταλισμός. Η «Αυγή», ως αυθεντικός εκφραστής της πέμπτης φάλαγγας που προσπαθεί χρόνια και χρόνια να ευνουχίσει το εργατικό κίνημα, αφιέρωσε ξανά μια σελίδα για να αποδείξει ότι ο ηγέτης της ένοπλης αναμέτρησης των εργατών με τους αστούς, ο Ν. Ζαχαριάδης, δεν ήτανε ...Τολιάτι. Ευτυχώς, λέμε εμείς.