Οσο για την «αυτόνομη στρατηγική της ΓΣΕΕ» που επικαλείται, αυτήν την αυτονομία τη γνωρίζουν οι εργάτες από την καλή και από την ανάποδη. Είναι η «αυτονομία» που τραβάει μακριά από τα εργατικά συμφέροντα. Είναι η «αυτονομία» που υπογράφει αυξήσεις μικρότερες του ενός ευρώ, που προπαγανδίζει τη διαιώνιση της «ευελιξίας» και της ζούγκλας στην αγορά εργασίας και που βέβαια καθόλου δεν την εμποδίζει να μπαίνει κάτω από την ομπρέλα του ΣΕΒ και της μεγαλοεργοδοσίας.

Ο Γ. Παναγόπουλος σκούζει για αυτονομία, την ώρα που έχει μπει για τα καλά στη στρούγκα της εργοδοσίας και πορεύεται σύμφωνα με τα συμφέροντά της. Γι' αυτό στέκεται αντίθετος προς τις εργατικές κινητοποιήσεις, με το πρόσχημα ότι «δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα οι διαπραγματεύσεις» (σ.σ. με τις εργοδοτικές οργανώσεις για τη σύμβαση) και πως πρέπει να δούμε πρώτα την πολιτική της κυβέρνησης: «Θα πρέπει να αναπτυχθούν οι κυβερνητικές πολιτικές... φορολογικό, ασφαλιστικό και όλα τα άλλα...». Να περιμένουμε, δηλαδή, πρώτα η κυβέρνηση να νομοθετήσει και εκ των υστέρων να ρίξουμε και καμιά επετειακή ντουφεκιά για την τιμή ...της επικοινωνίας. Είναι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ που έχει υπογράψει συμφωνία με τον ΣΕΒ στο όνομα των συνθηκών της κρίσης, (τα διαβόητα 11 σημεία), που ζητά σταθερό χρηματοπιστωτικό σύστημα και χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, στο όνομα του να μη χαθούν τάχα θέσεις εργασίας. Ο δήθεν εκπρόσωπος των εργαζομένων ζητά ενίσχυση των επιχειρηματιών. Μόνο που αυτά τα τερτίπια δεν περνούν πλέον. Οι εργαζόμενοι ξέρουν πολύ καλά τι κάνει η κυβέρνηση αλλά και το ρόλο της ΓΣΕΕ.