-- «Πρώτο και βασικό ερώτημα είναι αν ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης θα έχει ως επίκεντρο την κερδοφορία του κεφαλαίου και τις αγορές ή την εργασία και το κοινωνικό όφελος που παράγεται από αυτήν (...) Χρειάζεται ιδιαίτερη αυστηρότητα στον ορισμό της έννοιας ανάπτυξη».

Κατά πρώτον, ο όρος «μοντέλο ανάπτυξης» είναι επινόηση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, με στόχο να θολώσει τα νερά και να δημιουργήσει την αίσθηση ότι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, μπορεί να έχει περισσότερο ή λιγότερο επώδυνα για τους εργαζόμενους «μοντέλα» εφαρμογής. Αυτό που υπάρχει είναι μόνο ο καπιταλιστικός και ο σοσιαλιστικός τρόπος ανάπτυξης. Ακόμα όμως και αν - για την οικονομία της συζήτησης - δεχτούμε τον όρο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι διπλά εκτεθειμένος απέναντι στους εργαζόμενους. Τα «μοντέλα ανάπτυξης» κατασκευάζονται και υλοποιούνται με προδιαγραφές που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες της τάξης που εξουσιάζει, του μεγάλου κεφαλαίου για μεγαλύτερη κερδοφορία. Στον καπιταλισμό, όσο αυστηρά κι αν οριστεί η έννοια της ανάπτυξης, αυτή δε θα απολέσει το ταξικό της περιεχόμενο που προδιαγράφει ότι τα οφέλη της θα τα καρπώνονται λίγοι. Στον καπιταλισμό, μοντέλο ανάπτυξης που να υπηρετεί εξίσου την πλουτοκρατία και το λαό δεν υπάρχει.

-- «Η πρόσφατη οικονομική κρίση ξαναθέτει τα ζητήματα του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης. Και μας οδηγεί αβίαστα στο ερώτημα για το ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε από εδώ και εμπρός. Αν δηλαδή θα ξαναφέρουμε τα δημόσια αγαθά στο επίκεντρο της ανάπτυξης ή αν θα συνεχίσουμε τον σημερινό δρόμο (...) Το συμφέρον των αγορών δεν είναι αυτονόητα συνδεδεμένο με το κοινωνικό συμφέρον (...) Και η απάντηση, είναι η έξοδος από το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο προκάλεσε τις κρίσεις αυτές. Για να συμβεί βεβαίως κάτι τέτοιο, απαιτείται η διαμόρφωση νέων συσχετισμών ανάμεσα στις κοινωνικές δυνάμεις και ειδικά ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο».

Πράγματι, η καπιταλιστική οικονομική κρίση θέτει μετ' επιτάσεως το ζήτημα του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Του δρόμου ανάπτυξης που θα υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τις λαϊκές ανάγκες. Μία απ' τις προϋποθέσεις για το άνοιγμά του είναι ο λαός να παραμερίσει εμπόδια σαν αυτά που θέτουν οι οπορτουνιστές. Οι οποίοι ισχυρίζονται, όπως παραπάνω ο Αλ. Τσίπρας, ότι υπάρχει κι ένας τρίτος δρόμος ανάπτυξης, που προϋποθέτει διαμόρφωση νέων συσχετισμών ανάμεσα στους εργάτες και τους εκμεταλλευτές τους, ικανών να επιβάλλουν ρυθμίσεις και παρεμβάσεις που θα φέρουν τα δημόσια αγαθά στο επίκεντρο, που θα συνδέσουν το συμφέρον των αγορών με το κοινωνικό συμφέρον. Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης υπέρ του λαού προϋποθέτει την αφαίρεση της εξουσίας απ' τα χέρια των εκμεταλλευτών. Προϋποθέτει να περάσουν τα μέσα παραγωγής στον έλεγχο του λαού και μπορεί να γίνει πραγματικότητα απ' μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που θα αναπτύξει την πάλη της σ' αυτήν την κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα, που θέλουν να σύρουν το εργατικό λαϊκό κίνημα στο κυνήγι της φενάκης του εξανθρωπισμένου καπιταλισμού, εκτός από ανέφικτα είναι και επιζήμια για την πάλη του λαού και την αποτελεσματικότητά της. Και γι' αυτό πολύ χρήσιμα για τη διαιώνιση του συστήματος της εκμετάλλευσης.