«Οποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας»; Πολύ φοβόμαστε ότι με αφορμή την πρόταση για τη διοργάνωση «συλλαλητηρίου κατά της τρομοκρατίας», ορισμένοι από τους οπαδούς της παραπάνω «δράσης» θα επιδιώξουν, κάνοντας εμμέσως εφαρμογή της σχετικής συνταγής του Μπους, να κατατάξουν στους «εχθρούς» (τίνος πράγματος, άραγε; Μήπως της ...δημοκρατίας;) όσους δε συμφωνούν με την άποψή τους και με το σχεδιασμό τους περί «συλλαλητηρίου». Ηδη ξεκίνησαν (υποδορίως και ...ανεπαισθήτως) οι σχετικές νύξεις...

Επί του παρόντος, μιας και ακόμα βρισκόμαστε στις προπαρασκευαστικές «ψυχολογικές επιχειρήσεις», θα περιοριστούμε σε δύο επισημάνσεις:

Πρώτον, στις διαδηλώσεις και στα συλλαλητήρια, το «πόσο» (αποτελεσματικά) και το «πώς» (επί της ουσίας) στρέφεσαι εναντίον εκείνου κατά του οποίου (λες ή νομίζεις ότι) διαδηλώνεις, σχετίζεται άμεσα με το ποιον επιλέγεις να έχεις μαζί σου, όταν διαδηλώνεις...

Δεύτερον, το πότε και το γιατί διαδηλώνεις, είναι μια απόφαση που παίρνεται λαμβάνοντας πάντα υπόψη να μη «δικαιώνεις» αυτόν που - εξ αποτελέσματος - βολεύεται με την ύπαρξη του «άλλου», εκείνου δηλαδή κατά του οποίου (λες ή νομίζεις ότι) διαδηλώνεις. Ιδίως όταν ο τελευταίος έχει - πολλές φορές - αποδειχτεί ότι υπάρχει και αξιοποιείται ως το «συγκοινωνούν δοχείο» του προηγούμενου...

*

Και κάτι ακόμα:

Οσοι μιλούν για «συλλαλητήριο» (και μάλιστα υπό την αρωγή του «αντι-τρομοκρατικού» κράτους) που θα δηλώνει την «κοινωνική καταδίκη» και την «ιδεολογική απομόνωση» της τρομοκρατίας, τι εννοούν; Οτι μπορεί να υπάρχει «κοινωνική αποδοχή» και «ιδεολογική σύμπλευση» με την ατομική τρομοκρατία; Και αν, ναι, πού και πότε την είδαν; Εφόσον, δε, το διοργανώσουν το «συλλαλητήριο», τα εκατομμύρια πολιτών που εξ αντικειμένου δε θα πάρουν μέρος, ως τι θα καταγραφούν, τι θα σημαίνουν; Οτι η ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε αυτούς που καταδικάζουν και «διαδηλώνουν» και στους άλλους που «δε διαδηλώνουν» και που «παρέχουν ψυχική συνδρομή» (!) στην τρομοκρατία;

Θα πρόκειται εμφανώς για φαιδρό ισχυρισμό. Αλλά μην ξεχνάμε ότι, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, όποιος θέλει να δημιουργεί επίπλαστες «πραγματικότητες», σε τέτοιους ή και ακόμα πιο φαιδρούς ισχυρισμούς θα καταφύγει...