Μια νεροποντή ήταν αρκετή για να καταδείξει με ποιο γνώμονα σχεδιάζονται τα έργα υποδομής και μαζί με τις τεράστιες ελλείψεις σε αντιπλημμυρικά έργα να αποκαλύψει ότι η ανεργία στον κλάδο των οικοδόμων που «χτυπά κόκκινο» θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αν η οικονομική ανάπτυξη υπηρετούσε τα λαϊκά συμφέροντα και όχι αυτά των μεγαλοκατασκευαστών και μεγαλοεργολάβων, συνολικά του μεγάλου κεφαλαίου.

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στην ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας που σημείωνε: «Διεκδικούμε έργα ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών όπως έργα αντισεισμικής θωράκισης και αντιπλημμυρικής προστασίας (...) Η ανυπαρξία αντιπλημμυρικών έργων είναι αιτία πολύ συχνά να χάνονται ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, να κινδυνεύουν άνθρωποι». Και τονίζοντας ότι «η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και των αναγκών της κερδοφορίας του κεφαλαίου δε μπορούν να συνυπάρξουν» επισήμαινε ότι το δικαίωμα στο μεροκάματο χτυπιέται μαζί και ταυτόχρονα με το δικαίωμα στην ασφαλή στέγη, στην αντισεισμική θωράκιση του λαού κλπ. Κάθε φθινόπωρο μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη «πνίγονται». Τα αντίστοιχα έργα όμως δε γίνονται, γιατί το κεφάλαιο βρίσκει σε άλλους κλάδους και άλλες χώρες τη δυνατότητα να αυξήσουν ταχύτερα τα κέρδη του. Ετσι αν και μεγαλώνουν οι ανάγκες του λαού σε έργα υποδομής απαραίτητα για τη βελτίωση της ζωής του, η ανεργία και η υποαπασχόληση στις Κατασκευές τσακίζει κόκαλα.

Ομως, αυτό δεν αφορά μόνο τους οικοδόμους. Αφορά όλους τους εργαζόμενους. Πρέπει να γίνει υπόθεση όλης της εργατικής τάξης η κατασκευή π.χ. σύγχρονων νοσοκομείων και σχολείων. Ολα αυτά μπορούν και πρέπει να γίνουν. Ομως, χρειάζονται έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. Οπου οι εργαζόμενοι θα κάνουν κουμάντο στον τόπο τους και όχι τα κέρδη μιας χούφτας πολυεθνικών και μεγαλοκατασκευαστών...