Την ώρα που ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του κυβερνητικού επιτελείου προσπαθεί να παρατείνει την ευφορία των πρώτων ημερών μετά τις εκλογές, για να εδραιώσει μια αίσθηση αλλαγής, την ίδια ώρα εκεί που διεξάγεται η πραγματική αντιπαράθεση, στους χώρους δουλειάς, μαίνεται η ταξική επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου, που κάνει καθαρό ότι το οπλοστάσιό του είναι ενισχυμένο. Εξαιρετικά γρήγορα, «προ των πυλών βρίσκεται ο κίνδυνος - αν ο λαός δε δείξει άμεση ετοιμότητα να περάσει στην αντεπίθεση - να υλοποιηθούν οι απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων και της ΕΕ στο όνομα της κρίσης και στο βωμό του σχεδίου ανάκαμψης της κερδοφορίας».

Τα παραδείγματα συσσωρεύονται: Οι εφοπλιστές της ακτοπλοΐας αξιώνουν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας να μειωθεί δραστικά αυτό που ονομάζουν «εργατικό κόστος» με πρώτο αίτημα την κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών. Σαν όπλο τους χρησιμοποιούν την κατάργηση του «καμποτάζ», του δικαιώματος δηλαδή που τους παραχωρήθηκε να σηκώνουν όποια σημαία θέλουν για δρομολόγια στις ελληνικές θάλασσες. Οι μεγαλέμποροι στον Πειραιά προειδοποιούν - και απειλούν με απολύσεις - τους εμποροϋπάλληλους να μην κάνουν κινητοποιήσεις επικαλούμενοι και αυτοί την κρίση. Στον κλάδο των τροφίμων οι απολύσεις στη ΦΑΓΕ προαναγγέλλουν κλιμάκωση της επίθεσης. Στην «Καριπίδης» γίνεται ευθεία επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα των εργατών να συνδικαλίζονται. Από κοντά πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός παίρνει ήδη θέση μάχης για να βάλει πλάτη ώστε να χτυπηθεί το ταξικό κίνημα, να βρεθούν άοπλοι οι εργάτες στη μεγάλη μάχη που είναι ακόμα μπροστά.

Το κεφάλαιο επιχειρεί να αξιοποιήσει την εναλλαγή στην κυβερνητική καρέκλα για ένα σε βάθος χρόνου γονάτισμα της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση, επίσης, με καθαρό ταξικό κριτήριο σπεύδει να ανταποκριθεί στην εμπιστοσύνη που της δείχνει το κεφάλαιο και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του. Το ΚΚΕ προειδοποιούσε για ανάλογες εξελίξεις προεκλογικά. Οτι υπάρχει το σχέδιο εξόδου από την κρίση, που συναποφάσισαν νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες στην ΕΕ. Και προβλέπει μέτρα τα οποία θα κάνουν ακόμα χειρότερη τη ζωή της εργατικής τάξης. Θα κάνει πιο φτηνούς τους εργάτες. Θα αποθρασύνει τους καπιταλιστές ενάντια στους εργάτες. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα το ΚΚΕ έχει ήδη τονίσει ότι δεν πρέπει να υπάρξει κανένας εφησυχασμός, κανένα πνεύμα αναμονής. Κάλεσε τους εργαζόμενους να πάρουν στα χέρια τους την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, να παρεμποδίσουν, να δυσκολέψουν τα νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, να οξύνουν την αντιπαράθεση με το κεφάλαιο. Ολα τα πυρά - τονίζει συγκεκριμένα - πρέπει να δίνουν έμπρακτη απάντηση ότι ο λαός δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει τα σπασμένα της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Σ' αυτόν τον αγώνα αυτονόητα το ΚΚΕ δίνει όλες τις δυνάμεις του για να αποκτήσει το εργατικό κίνημα τέτοιο δυναμισμό που να το ανυψώνει σε παράγοντα αλλαγών και ανατροπών. Κι ακόμα πιο δυνατά διακηρύσσει πως μέτρο για τα πάντα πρέπει να είναι η πραγματικότητα, που λέει πως παραγωγός του πλούτου είναι οι εργαζόμενοι, και κίνητρο της παραγωγής πρέπει να είναι μόνο η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Με αυτά τα δεδομένα ο αγώνας που βρίσκεται μπροστά προδιαγράφεται ιδιαίτερα σκληρός.