Στις 28 και 29 του Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκαν στη Δαμασκό της Συρίας οι εργασίες της Εκτακτης Συνάντησης των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, στην οποία έλαβαν μέρος 52 κόμματα από 44 χώρες όλου του κόσμου και την οποία φιλοξένησε το Συριακό ΚΚ.

Το ΚΚΕ εκπροσωπήθηκε από αντιπροσωπεία της ΚΕ, με επικεφαλής τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ, τον Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ, υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, τον Ηλία Λέγγερη, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ και τον Η. Ναζίρ, συνεργάτη του Τμήματος.

Παρουσιάζουμε εκτενή αποσπάσματα της παρέμβασης του Γ. Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που έκανε στην συνάντηση αυτή:

«Το τελευταίο διάστημα, η κατάσταση στην περιοχή έχει γίνει ακόμα πιο σύνθετη και περίπλοκη, σαν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που εντείνει την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και οξύνει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.

Ο ιμπεριαλισμός γίνεται συνεχώς και πιο επικίνδυνος για τους λαούς της Μέσης Ανατολής, για τους λαούς σε όλο τον κόσμο.

Αυτό είναι αντικειμενικό, γιατί όσο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός διευρύνονται οι ανάγκες του για πρώτες ύλες, για εκμετάλλευση των πηγών του πλούτου, για επενδύσεις και αγορές, για έλεγχο περισσότερων περιοχών του πλανήτη.

Οι κεφαλαιοκράτες ανταγωνίζονται για τον έλεγχο του κόσμου γιατί τα μονοπώλια που είναι το κύτταρο του συστήματος ισχυροποιήθηκαν, αυξήθηκε ο βαθμός συγκέντρωσης που τα ωθεί στην επιθετικότητα για να αυξάνουν τα κέρδη και τη δύναμή τους.

Αυτό εκδηλώνεται με την επιθετικότητα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τη στάση των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Είναι φανερό ότι η περιοχή της Μέσης Ανατολής και η ευρύτερη περιοχή έχει μεγάλη στρατηγική σημασία για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και των αντίστοιχων διεθνικών μονοπωλίων.

Τα σημαντικά ενεργειακά της αποθέματα σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο ιδιαίτερα, προκαλούν την άμεση παρέμβαση για τον έλεγχό τους.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 γίνεται προσπάθεια να οικοδομηθεί στην περιοχή, ένα διακρατικό σύστημα με την δημιουργία ενός πλαισίου που θα στηρίζεται στη δύναμη των όπλων του ΝΑΤΟ και θα παρέχει προστασία στη διείσδυση των πολυεθνικών στην περιοχή.

Το πλαίσιο αυτό περιλαμβάνει τον έλεγχο των διεθνών διαύλων της Μαύρης Θάλασσας, του Αιγαίου, της Διώρυγας του Σουέζ και της Ερυθράς καθώς και τα στενά του Κόλπου.

Το τόξο αυτό επεκτείνεται μέχρι τις ανατολικές ακτές της Νοτιοανατολικής Ασίας και αποσκοπεί κύρια στη διασφάλιση της Αμερικανο-ΝΑΤΟικής κυριαρχίας. Η κατάσταση αυτή οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εκδηλώνεται έντονα ως ανταγωνισμός ανάμεσα στα δυο ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι ηγετικές δυνάμεις μέσα στην ΕΕ απαιτούν μεγαλύτερο μερίδιο στο μοίρασμα των αγορών και θέλουν να αντιμετωπίζονται ισότιμα από τις ΗΠΑ».

«Στην πορεία, νέες δυνάμεις έχουν αναδειχθεί στο προσκήνιο που διεκδικούν κι αυτές ένα νέο δυναμικό ρόλο στους ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στη νέα διανομή των αγορών.

Τέτοιες δυνάμεις είναι η Ρωσική Ομοσπονδία, η Κίνα, η Ινδία και άλλες που διεκδικούν ηγετικό περιφερειακό ρόλο, όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία κ.ά.

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί για την πρωτοκαθεδρία στη διανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής, κυρίως σήμερα για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, και των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας.

Οι ανταγωνισμοί εκδηλώνονται άμεσα ή έμμεσα, στα πολεμικά μέτωπα, στις εστίες εθνικιστικών συγκρούσεων, στις συγκρούσεις ανάμεσα σε γειτονικές χώρες.

Στο γεωπολιτικό αυτό παιχνίδι η κάθε δύναμη, συμμετέχει ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική δύναμη που της αναλογεί στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με βάση τη θέση της μέσα στο διεθνές σύστημα αλλά και τη γεωγραφική - στρατηγική της θέση.

Σημαντική περιοχή ανταγωνισμού αποτελεί αυτή την περίοδο το ενεργειακό τόξο που περιλαμβάνει την περιοχή των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών που έχουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο υπέδαφός τους (όπως είναι η περιοχή της Κασπίας) και φτάνει μέχρι τις πετρελαιοφόρες αραβικές περιοχές, το Ιράκ και το Ιράν.

Οι ΗΠΑ θέλουν να ελέγξουν τις πηγές αυτές και τους δρόμους μεταφοράς τους (π.χ. την περιοχή του Καυκάσου και τα Βαλκάνια) ενώ ταυτόχρονα θέλουν να περιορίσουν τη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Ρώσικη Ομοσπονδία προς την ΕΕ.

Σ' αυτό αντιδρούν έντονα ισχυρές χώρες της ΕΕ όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλες που οι ενεργειακές τους ανάγκες εξαρτώνται άμεσα από τη Ρωσία.

Το ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, επεξεργάστηκε το νέο του δόγμα για να δυναμώσει τον επιθετικό του ρόλο στις νέες συνθήκες, με τη διεύρυνση της ακτίνας δράσης του σε όλη την υδρόγειο, με τη διεύρυνσή του στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και στα Βαλκάνια, με την επέκταση σε χώρες της Μεσογείου.

Εχει καθορίσει την περιοχή μας σαν μια περιοχή υψηλού κινδύνου για την ασφάλεια των συμφερόντων που εξυπηρετεί, συγκροτώντας μια ευέλικτη και ισχυρή πολυεθνική δύναμη επέμβασης που θα αναλαμβάνει δράση όπου το ΝΑΤΟ κρίνει ότι "διαταράσσεται" η ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, ενισχύοντας την ικανότητά του για "προληπτικά χτυπήματα".

Στην ευρύτερη περιοχή η κατάσταση έχει οξυνθεί μετά τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας αλλά κυρίως μετά τον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ και τη συνεχιζόμενη κατοχή τους από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.

Επισημαίνουμε ότι έχει αυξηθεί πολύ η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με στρατεύματα και βάσεις σ' όλες τις Βαλκανικές χώρες.

Το ΝΑΤΟ έχει επεξεργαστεί τη Μεσογειακή Στρατηγική του και στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης τον Ιούνη του 2004, άνοιξε τον δρόμο σε νέες απειλές, όπου με το πρόσχημα κατά της τρομοκρατίας, είναι έτοιμο να αναλάβει δράση κατά λαών και χωρών, ώστε να διευκολυνθεί η ηγεμονία των ΗΠΑ, άλλων ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ.

Το ΝΑΤΟ έχει εξαπλωθεί και εξαπλώνεται σε όλες τις περιοχές του πλανήτη, μέσα από πολύμορφες σχέσεις, με τη συμφωνία των αστικών τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων σε δεκάδες κράτη ανάμεσα στα οποία είναι και κράτη της Μέσης Ανατολής.

Τώρα, το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να εγκρίνει τη νέα στρατηγική κατά των λαών και αυτό το νέο δόγμα που θα συζητηθεί στη σύνοδο κορυφής τον Δεκέμβρη του 2010 προβλέπει μεταξύ των άλλων την ένταση των επεμβάσεων κατά των λαών με πολλά προσχήματα, μεταξύ των οποίων εκτός της τρομοκρατίας, συμπεριλαμβάνονται η εσωτερική ασφάλεια, η ενεργειακή ασφάλεια, πολιτικές και οικονομικές κρίσεις, ακόμα και οι κλιματολογικές αλλαγές.

Σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να προσθέσουμε ότι η επιθετικότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου εκφράζεται στην ενίσχυση του βαθμού ετοιμότητας και την ενδυνάμωση των δυνατοτήτων για στρατιωτικές και μη επιχειρήσεις, για την κατάκτηση νέων θέσεων σε όλη την υδρόγειο.

Εχει πολλαπλασιαστεί η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε στρατιωτικές αποστολές και δυνάμεις κατοχής. Δυνάμεις της βρίσκονται ήδη στα Βαλκάνια, στην Αφρική, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στο Λίβανο».

«Το ΚΚΕ συγκρούεται με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, έχει ταχθεί κατηγορηματικά κατά της συμμετοχής της χώρας μας στην αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στο εξωτερικό και η επιστροφή όλων των στρατιωτικών αποστολών στη χώρα μας είναι αίτημα πάλης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Στον Αραβικό κόσμο, από πολλά χρόνια πριν, κυριαρχεί το Παλαιστινιακό πρόβλημα και η επιθετικότητα του Ισραήλ προς όλες τις Αραβικές και γειτονικές του χώρες.

Οι πρόσφατες επιθέσεις του Ισραήλ κατά του Λιβάνου το 2006 και της Λωρίδας της Γάζας στις αρχές του 2009 ενισχύουν την εκτίμηση των κομμουνιστικών κομμάτων για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Ισραήλ το οποίο με την στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ εφαρμόζει μια μεθοδευμένη πολιτική γενοκτονίας κατά του παλαιστινιακού λαού.

Το ΚΚΕ στηρίζει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και την αντίστασή του ενάντια στις δυνάμεις κατοχής, χαιρέτισε την νίκη των δυνάμεων της αντίστασης στο Λίβανο.

Θεωρούμε αναγκαίο να σταθούμε σε ένα βασικό συμπέρασμα που βγαίνει από την πορεία του Παλαιστινιακού προβλήματος.

Επί της ουσίας έχει τιναχθεί στον αέρα η λογική πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η συμφωνία του Οσλο το 1993, η λογική που επικράτησε στο Κάμπ Ντέιβιντ (2000), ή στη σύνοδο της Ανάπολης το 2007, η λογική του γνωστού «οδικού χάρτη».

Το Παλαιστινιακό κράτος δεν δημιουργήθηκε ακόμα, η κατοχή των εδαφών που άρπαξε το Ισραήλ στον πόλεμο των 7 ημερών το 1967, παραμένει και η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη, χειροτερεύει.

Οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ειρήνη προς όφελος των λαών, οι πολιτικές κινήσεις πρέπει να γίνονται στη βάση αρχών με συστηματική αξιοποίηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, χωρίς υποχωρήσεις που καλλιεργούν κλίμα αναμονής και απατηλές προσδοκίες εξιδανικεύοντας το ρόλο των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης η άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών.

Αυτό το συμπέρασμα απαντά και στην προσπάθεια παραπλάνησης των λαών, που επιχειρείται με την ευκαιρία της εκλογής του νέου προέδρου των ΗΠΑ και την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου - για τις σχέσεις των ΗΠΑ με τον Ισλαμικό κόσμο.

Η στρατηγική του ιμπεριαλισμού όχι μόνο δεν αλλάζει αλλά γίνεται πιο επιθετική, χρησιμοποιώντας μελετημένα την πολιτική του μαστίγιου και του καρότου, επιχειρώντας την εκμετάλλευση των αντιθέσεων που έχουν δημιουργηθεί στο κίνημα αντίστασης για να περάσουν πιο εύκολα οι σχεδιασμοί τους.

Στόχος είναι το πέρασμα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για "τον εκδημοκρατισμό της ευρύτερης Μέσης Ανατολής" με τη δημιουργία μιας "Νέας Μέσης Ανατολής", πολιτική που συναντάει εμπόδια στην εφαρμογή της.

Για την προώθηση αυτού του στόχου προσπαθούν να αξιοποιήσουν πιο αποτελεσματικά τις λεγόμενες «μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις» που έχουν συμβιβαστεί με τους ιμπεριαλιστές, πιέζοντας ταυτόχρονα την Παλαιστινιακή αρχή για νέους συμβιβασμούς, προσπαθώντας παράλληλα να ανοίξουν παράθυρα επικοινωνίας με κράτη που έχουν εντάξει στον γνωστό "άξονα του κακού".

ΗΠΑ και ΕΕ μιλούν για δύο κράτη (Ισραήλ και Παλαιστινιακό) αλλά κρύβουν την ουσία. Και η ουσία είναι ότι μιλώντας για Παλαιστινιακό κράτος δεν εννοούν κράτος κυρίαρχο, οργανωμένο για την πορεία του οποίου θα αποφασίζει ο λαός του.

Εννοούν κράτος χωρίς σύνορα, χωρίς στρατό, περιορισμένης κυριαρχίας, ενώ μεθοδεύεται και η αυτονόμηση της Λωρίδας της Γάζας.

Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Και γίνεται ακόμα πιο σύνθετη αν πάρουμε υπόψη και το τεράστιο πρόβλημα που αποτελεί η διαχείριση των υδάτινων πόρων στην περιοχή, που τα κλειδιά κρατάνε η Τουρκία και το Ισραήλ.

Είναι φανερό ότι το Διεθνές Δίκαιο, όπως το γνώρισαν οι λαοί στην περίοδο της ενεργητικής παρουσίας και δράσης της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού συστήματος στις διεθνείς υποθέσεις, δεν υπάρχει πλέον! Εχει υποκατασταθεί πλήρως από το ιμπεριαλιστικό δόγμα του "προληπτικού χτυπήματος", της εκστρατείας "κατά της τρομοκρατίας". Και σ' αυτήν την κατεύθυνση κινείται και ο ΟΗΕ».

«Σε αυτές τις συνθήκες, μας απασχολεί πολύ η οργάνωση της πάλης για την επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος και από αυτή τη σκοπιά, μας προβληματίζει η εσωτερική κατάσταση του παλαιστινιακού κινήματος αντίστασης, μέσα στο οποίο σημειώνονται έντονες αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, ιδιαίτερα μετά την κοινοβουλευτική νίκη της Χαμάς το 2006.

Το παλαιστινιακό κίνημα έχει αναλάβει μια μεγάλη ευθύνη. Κατά τη γνώμη μας η αποτελεσματικότητα της δράσης του καθορίζεται από τη θέληση και την ικανότητα συγκέντρωσης και κινητοποίησης δυνάμεων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην κατοχή, για την επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος κοιτάζοντας μπροστά σε ριζικές αλλαγές που θα αντιστοιχούν στις λαϊκές ανάγκες.

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τη δράση των οργανώσεων που εναντιώνονται στην κατοχή και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Αντιπαλεύουμε την προσπάθεια ενοχοποίησης του κινήματος αντίστασης και της δράσης του στο όνομα της τρομοκρατίας και τονίζουμε ότι ο πραγματικός τρομοκράτης κατά των λαών είναι ο Ιμπεριαλισμός.

Οι λαοί έχουν υποχρέωση να αξιοποιούν, να χρησιμοποιούν όλες τις αναγκαίες μορφές πάλης, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα κατά των κατακτητών, κατά των δυναστών, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Κάθε λαός, και ο παλαιστινιακός, πρέπει να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει κυρίαρχα για την κυβέρνηση και το μέλλον του.

Κάθε κίνημα, και αυτό αφορά και τις ισλαμικές οργανώσεις, κρίνεται από τη στάση του απέναντι στον ιμπεριαλισμό, στα μονοπώλια, απέναντι στην αντίθεση κεφάλαιου - εργασίας, στις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων αλλά και τη στάση που κρατάει απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα.

Ο αντικομμουνισμός ήταν και είναι αντιλαϊκό - αντεργατικό εργαλείο, υπονομεύει την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και αυτό το συμπέρασμα έχει εξαχθεί μέσα από την πολύχρονη ιστορική πείρα».

«Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στα ισλαμικά και σε άλλα κινήματα πρέπει να είναι στη βάση αρχών, με κοινωνικά - ταξικά κριτήρια, ενισχύοντας την ιδεολογικοπολιτική πάλη με σκοπό την ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Οι κομμουνιστές στέκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την προώθηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των λαϊκών συμφερόντων, έχοντας συναίσθηση ότι οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες.

Οι απαιτήσεις, μεταξύ των άλλων, αφορούν τα εξής:

• Την κατάκτηση πρωταγωνιστικού ρόλου μέσα στην καθημερινή αντιιμπεριαλιστική, ταξική πάλη κατά του συνόλου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών, κατά των δυνάμεων του κεφαλαίου σε εθνικό επίπεδο, κατά του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας που δηλητηριάζουν συνειδήσεις και οδηγούν το εργατικό-λαϊκό κίνημα στο συμβιβασμό και την υποταγή.
• Την ενίσχυση των δεσμών με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία και την οικοδόμηση γερών κομμουνιστικών κομμάτων, γερών, μαζικών, ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
• Την οργάνωση του αντιιμπεριαλιστικού-αντιμονοπωλιακού αγώνα στην κατεύθυνση της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.
• Η πάλη ενάντια στην εθνική, οικονομική, πολιτική, στρατιωτική εξάρτηση δεν μπορεί να αποσπάται από την πάλη για την επίλυση της αντίθεσης κεφαλαίου -εργασίας.

Στην εποχή μας, στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό, η πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης, η πάλη για τη σοσιαλιστική κοινωνία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν ζήτημα του απώτερου μέλλοντος. Αντικειμενικά συνδέεται με την καθημερινή δράση για τα προβλήματα των εργαζομένων, για την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα.

Η γραμμή της Αντιιμπεριαλιστικής Συσπείρωσης και πάλης μπορεί να διαμορφώσει θετικό έδαφος για την πολιτική των συμμαχιών των κομμουνιστικών κομμάτων που έχουν καθήκον να υπερασπίζονται την οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια και να αποτρέπουν τη στοίχιση πίσω από τμήματα της αστικής τάξης, η οποία έχει μόνιμο στόχο την ενσωμάτωση και τον αφοπλισμό του επαναστατικού κινήματος.

Κατά τη γνώμη μας είναι ανάγκη, ο εργατικός - λαϊκός αγώνας στη Μέση Ανατολή να αποκτά ενιαία ταξικά, πολιτικά χαρακτηριστικά ώστε να αναπτύσσεται ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες κάθε χώρας να αντιμετωπίζει την υποδαύλιση θρησκευτικών, αποσχιστικών και εθνοτικών διαιρέσεων και αντιθέσεων.

Οι κομμουνιστές, αλλά και συνολικότερα το λαϊκό κίνημα πρέπει να απορρίψουν απόψεις, που θεωρούν πως η λεγόμενη "πολυπολικότητα", ο λεγόμενος "εκσυγχρονισμός" και η "νέα αρχιτεκτονική" των διεθνών σχέσεων μπορούν να επιβάλλουν δίκαιες λύσεις υπέρ των αγωνιζόμενων λαών, χωρίς να κλονιστεί το βάρβαρο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ο αγώνας του λαού της Παλαιστίνης και των λαών της περιοχής πρέπει να παίρνει υπόψη του τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ωστόσο η ζωή έχει αποδείξει ότι η ιμπεριαλιστική ΕΕ ή η καπιταλιστική Ρωσία, ή η Γαλλία και η Γερμανία, δεν μπορούν να αποτελέσουν στήριγμα του αγώνα τους, κόντρα στα σχέδια των ΗΠΑ. Η ταξική «αρπακτική» φύση αυτών των δυνάμεων, είναι ίδια με αυτή των ΗΠΑ και δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το ρόλο που έπαιζε στο παρελθόν η ΕΣΣΔ.

Συμπερασματικά, αυτός ο αγώνας, μπορεί να προβάλλει τη μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση κατά του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για την "ευρύτερη και Νέα Μέση Ανατολή", με την επιδίωξη να αποκτά την ευρύτερη διεθνή στήριξη από κόμματα, κινήματα και οργανώσεις που παλεύουν κατά της πολιτικής και των θέσεων του Ισραήλ, γενικότερα κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών, κατά των απειλών και των επεμβάσεων. Μόνο η αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών αποτελεί σήμερα το "αντίπαλο δέος" στα σχέδια των ιμπεριαλιστών!

Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί στην Ελλάδα, στον αγώνα για την επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος, στον αγώνα στήριξης των λαών της Μέσης Ανατολής.

Πάρθηκαν σοβαρές πρωτοβουλίες, έγιναν κινητοποιήσεις, τέθηκε το θέμα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, έγινε υπόθεση του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων, συγκεντρώθηκαν φάρμακα, ρουχισμός, οξύνθηκε η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την ΕΕ.

Συνεχίζουμε, αξιοποιώντας αυτή την πλούσια πείρα.

Θέλουμε εδώ να σημειώσουμε ότι δεν είναι όλοι ειλικρινείς φίλοι του παλαιστινιακού λαού.

Η σοσιαλδημοκρατία σε κρίσιμες στιγμές υπονομεύει τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τον αγώνα των λαών της Μέσης Ανατολής.

Μιλάει για ίσες ευθύνες και ταυτίζει το θύμα με το θύτη. Αυτή είναι άλλωστε και η θέση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που έχει αντιπρόεδρο τον Εχούντ Μπάρακ ο οποίος τον περασμένο Γενάρη από την θέση του υπουργού Αμυνας του Ισραήλ ηγήθηκε στις επιθέσεις κατά της Λωρίδας της Γάζας.

Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και το κόμμα της "Αριστεράς" στη Γερμανία που βρίσκεται στην προεδρία του "Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς".

Η στάση του την περίοδο της επίθεσης των Ισραηλινών στη Γάζα έκανε ζημιά στο κίνημα της αντίστασης.

Συνεχίζουμε τον αγώνα παίρνοντας υπόψη ότι οι συνθήκες απαιτούν ένταση των προσπαθειών. Συνεχίζουμε συγκεντρώνοντας την προσοχή μας:

• Στην υπεράσπιση του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας κάθε χώρας ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση που μπορεί να γίνει κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα.
• Στην αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967 (Υψίπεδα και περιοχή του Γκολάν, Δυτική Οχθη), πλήρη διάλυση των εποικισμών και τη δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους (Λωρίδα της Γάζας και Δυτική Οχθη) με πρωτεύουσά του την Ανατολική Ιερουσαλήμ, δίπλα στο Ισραήλ.
• Στη λύση του ζητήματος των προσφύγων. Στην επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων με βάση το ψήφισμα 194 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και σύμφωνα επίσης με τα άλλα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
• Στην άμεση απελευθέρωση από το Ισραήλ όλων των Λιβανέζων και Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων καθώς και των Παλαιστίνιων υπουργών και βουλευτών.
• Στην αντίθεσή μας στη δημιουργία της νέας στρατιωτικής δύναμης υπό τον ΟΗΕ που στην ουσία αναλαμβάνει τον ρόλο να φέρει σε πέρας τον στόχο που δεν κατόρθωσε η στρατιωτική επίθεση και εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο, τον αφοπλισμό και την εκμηδένιση της ένοπλης λαϊκής αντίστασης.
• Στην απαίτηση να ανακληθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις από τις χώρες μας που συμμετέχουν στη στρατιωτική δύναμη του ΟΗΕ στο Λίβανο.
• Στην αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας του Λιβάνου και στην αποχώρηση του ισραηλινού στρατού απ' όλα τα κατεχόμενα εδάφη του νοτίου Λιβάνου συμπεριλαμβανομένης και της περιοχής Σεμπάα».