Οσο περισσότερο κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ επιταχύνουν τους ρυθμούς υλοποίησης των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών, τόσο περισσότερο ανεβάζουν την ένταση της φασαρίας που παράγει η μεταξύ τους κοκορομαχία για ανούσια θέματα. Την ισχύ της παραπάνω αλήθειας επαληθεύουν πανηγυρικά, για ακόμα μια φορά, τα δύο μεγάλα κόμματα με τη συμπεριφορά τους το τελευταίο διάστημα. Τη στιγμή, δηλαδή, που ομόθυμα και από κοινού στηρίζουν τη νέα σαρωτική επίθεση κατά των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ επιλέγουν να αναδείξουν ως «μείζον ζήτημα» πολιτικής αντιπαράθεσης το κατά πόσον είναι ηθικό και «συνταγματικό» να γίνουν πρόωρες εκλογές με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Οι εκλογές θα γίνουν, είτε το φθινόπωρο είτε την άνοιξη. Ομως, η κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική θα παραμείνει η ίδια και μετά από αυτές. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που η ουσία της πολιτικής αυτής βρίσκεται σταθερά στο απυρόβλητο της αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων και, βέβαια, εκτός της διαχειριστικής κριτικής που ασκεί το ΠΑΣΟΚ ως κατ' ευφημισμόν αντιπολίτευση. Πέρα από κάποιες δημαγωγικές κορόνες, που μοναδικό προορισμό έχουν να προσεταιριστούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, το ΠΑΣΟΚ δε σήκωσε τους τόνους, ούτε, βέβαια, συγκρούστηκε με την κυβέρνηση για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την κατεδάφιση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, τον περιορισμό των πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, το διωγμό των μεταναστών.

Οι δήθεν «ομηρικές μάχες» που δίνει το ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση γύρω από την προεδρική εκλογή δεν μπορούν να αποκρύψουν ότι βάζει γερές πλάτες στην εκ περιτροπής εργασία και τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, στη δρομολογούμενη σφαγή στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, στην εφαρμογή της Οδηγίας Μπολκεστάιν, στην κατάργηση της «μονιμότητας» στο δημόσιο τομέα, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στη συρρίκνωση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (χαφιεδοκάμερες, τράπεζα DNA), στις «επιχειρήσεις - σκούπα» και το κυνήγι των οικονομικών μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων, στο όνομα της «μηδενικής ανοχής». Επιπλέον, η κριτική που ασκεί το ΠΑΣΟΚ αποσκοπεί να πιέσει την κυβέρνηση να προχωρήσει με ταχύτερους ρυθμούς, αφού επικεντρώνεται στο ότι τάχα «δεν έχει σχέδιο», ότι «έχει προσβληθεί από τον ιό της απραξίας και της αδράνειας» ή ότι «στρεβλώνει τη λειτουργία και τους νόμους της αγοράς»!

Ταυτόχρονα, ενόψει της προετοιμασίας του για την άνοδο στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο αποφεύγει συνειδητά και πεισματικά να δεσμευτεί για οποιοδήποτε φιλολαϊκό μέτρο (δε θα μπορούσε άλλωστε, αφού ακόμα και τα ελάχιστα περιθώρια ελιγμών έχουν εξαντληθεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού), αλλά φροντίζει να προετοιμάζει το έδαφος για την απρόσκοπτη συνέχιση της πολιτικής των διαρθρωτικών αλλαγών, προναγγέλλοντας νέα πολυετή προγράμματα, δήθεν, για την «ανάκαμψη της οικονομίας», όπως, άλλωστε, προτείνει και το ΔΝΤ.

Με τέτοια αβανταδόρικη στάση από το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση δε χάνει ούτε μέρα, που να μην ανοίγει ένα νέο μέτωπο στον πόλεμο διαρκείας που έχει εξαπολύσει ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα κοινωνικά στρώματα. Η εντατικοποίηση των μεταρρυθμίσεων είναι μονόδρομος, «αδιαφορώντας» για το πολιτικό κόστος. Μάλιστα, τα κυβερνητικά στελέχη κάνουν ό,τι μπορούν για να θωρακίσουν την πολιτική των διαρθρωτικών αλλαγών, φτάνοντας στο σημείο να χρεώσουν τη μεγάλη πτώση στις ευρωεκλογές στην καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων. «Τα μέτρα δεν είναι ευχάριστα. Είναι, όμως, αναγκαία και αυτό το καταλαβαίνει και ο τελευταίος πολίτης», επαναλαμβάνει διαρκώς ο Γ. Παπαθανασίου, ταυτίζοντας σκόπιμα τον «πολίτη» με τον «αστό». Κυρίαρχη είναι η άποψη στο κυβερνητικό στρατόπεδο ότι η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού θα έλθει μέσα από την επιτάχυνση των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων και προς την κατεύθυνση αυτή πιέζουν ομόφωνα οι πάντες.

Ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής αναλαμβάνει συνεχώς πρωτοβουλίες, προκειμένου να περάσει το μήνυμα ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι το δυνατό χαρτί μπροστά στις εκλογές και πως, μάλιστα, τυγχάνουν της υποστήριξης της κοινωνίας (σ.σ. των αστών). «Οι κοινωνικές συνθήκες έχουν ωριμάσει και οι διεθνείς προκλήσεις απαιτούν να προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα και νέα ταχύτητα. Η παγκόσμια οικονομική κρίση κατέδειξε, όσο ποτέ στο παρελθόν, την αναγκαιότητα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών παντού», ήταν το ξεκάθαρο μήνυμα, που έστειλε την περασμένη Πέμπτη, σε εκδήλωση του Ιδρύματος Καραμανλή για την πτώση της χούντας. «Ξεχνά», βέβαια, ο πρωθυπουργός ότι οι καπιταλιστικές χώρες που επλήγησαν πιο βαριά από την κρίση είναι αυτές, στις οποίες είχαν ήδη εφαρμοστεί οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις.

Η αντιλαϊκή σύμπλευση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δημιουργεί πιεστικά την ανάγκη τεχνητής πόλωσης και «ανοίγματος» νέων ελεγχόμενων μετώπων, όπως αυτό της προεδρολογίας - εκλογολογίας, που είναι βολικά για να στήσουν το νέο ματς στο γήπεδό τους. Η σφοδρότητα που αποκτά η μονομαχία εξηγείται από το γεγονός ότι το έπαθλο, η λεία της εξουσίας, είναι ανυπολόγιστης αξίας. Είναι ευνόητο ότι οι δύο μονομάχοι θα συντηρήσουν τον κουρνιαχτό της προεδρολογίας και το επόμενο διάστημα.

Το «έργο», όμως, είναι χιλιοπαιγμένο και συγκινεί ολοένα και λιγότερους. Τα επιτελεία του δικομματισμού και της άρχουσας τάξης γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα κόμματα - διαχειριστές του ευρωμονόδρομου έχουν χάσει σε ανησυχητικό βαθμό την ικανότητά τους να εγκλωβίζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να «νομιμοποιεί» την κυρίαρχη αντιδραστική πολιτική. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν ένα ισχυρό σήμα κινδύνου σ' αυτήν την κατεύθυνση.

Αυτήν ακριβώς την ανησυχία εξέφρασε ο Καρ. Παπούλιας, στην προχθεσινή ομιλία του για την 35η επέτειο από την πτώση της χούντας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε ευθέως για «κρίση εμπιστοσύνης» και «βαθιά κρίση», που περνάει το (αστικό) πολιτικό σύστημα, αλλά βέβαια δεν μπορούσε να αναζητήσει τις ρίζες της στην κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική. Εμφανής ήταν η αγωνία του για την έξοδο που θα υπάρξει από την κρίση, καθώς, όπως είπε, «το κυρίαρχο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας αμφισβητείται εκ των πραγμάτων, την ώρα που δεν προβάλλεται, με ολοκληρωμένο και πειστικό τρόπο, η εναλλακτική πρόταση». Ο φόβος είναι ακριβώς αυτός, μήπως, δηλαδή, η εναλλακτική λύση δεν είναι ελεγχόμενη στο πλαίσιο της διαχείρισης του καπιταλισμού, αλλά είναι πρόταση που θα ανατρέψει εκ βάθρων το σημερινό σάπιο σύστημα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα χειρότερα είναι μπροστά και καμία αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, αν δεν υπάρξει αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, αποφασιστική ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος και αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ. Δεν αρκεί η αμφισβήτηση και η αποδοκιμασία των δύο μεγάλων κομμάτων. Χρειάζεται χειραφέτηση από την κυρίαρχη πολιτική του ευρωμονόδρομου. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη λαϊκή αντεπίθεση με ορίζοντα τη Λαϊκή Εξουσία.