«Συμμαχίες. Για εμάς σημαίνουν ότι παρακολουθούμε, παρεμβαίνουμε και παίρνουμε πρωτοβουλίες μέσα στην πολιτική ζωή και με βάση το πρόγραμμά μας. Τα δεκαπέντε σημεία. Αυτά είναι τα όρια που θέτουμε για τις συμμαχίες». Απόσπασμα απ' την ομιλία του Αλ. Αλαβάνου στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, στις 18 Ιούλη.

Επειδή το τελευταίο διάστημα γίνεται πολλή «φασαρία» για τα οργανωτικά ζητήματα που βρίσκονται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή αυτή η «φασαρία» επισκιάζει την ουσία της πολιτικής του σχήματος αυτού, αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα απ' αυτά τα 15 σημεία. Να θυμίσουμε ότι παρουσιάστηκαν το Δεκέμβρη του 2008 σε συνέντευξη Τύπου σαν μια «συνεκτική πολιτική αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και μετασχηματισμών» για «μια άλλη κοινωνική και οικονομική πολιτική που βάζει τον άνθρωπο πάνω απ' τα κέρδη».

Πρόκειται για αναμάσημα γνωστών - σοσιαλδημοκρατικής υφής - θέσεων για τη διαχείριση του καπιταλισμού. Ενα κράμα προτάσεων, από το να διαλυθεί το ΝΑΤΟ μέχρι το δικαίωμα επιλογής τρόπου συμβίωσης, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, που τίθεται αυτομάτως υπό την αίρεση της αμετακίνητης προσήλωσης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, άρα και στις δεσμεύσεις που συνεπάγονται απ' αυτήν. Ενα πλαίσιο τόσο ευρύχωρο που χωρά έως και ρομαντικές αναφορές στο «όραμα του σοσιαλισμού», αλλά που καταλήγει σε προσγειωμένες προτάσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Αλλωστε το «οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη» έχει ως σίγουρο δεδομένο τα κέρδη...

Και το πλαίσιο 15 σημείων διαπερνιέται από ένα ακόμα δεδομένο: Τη δογματική πίστη του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ των μονοπωλίων. Την οποία αφήνουν στο απυρόβλητο, εστιάζοντας την προσοχή τους στις «νεοφιλελεύθερες επιλογές», αλλά προσπερνώντας το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα μονοπώλια είναι αυτά που κάνουν τέτοιες επιλογές επειδή αυτές οι επιλογές ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τα συμφέροντά τους.

Ούτε καν καθαρή απόρριψη συνθηκών που αποδείχτηκαν βαθιά αντιλαϊκές όπως αυτής του Μάαστριχτ, την οποία ο ΣΥΝ είχε ψηφίσει, δεν τολμούν να διατυπώσουν. Ισχυρίζονται: «Ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητεί συνολικά το πλαίσιο των Συνθηκών πάνω στις οποίες διαμορφώθηκε και λειτουργεί η ΕΕ ως νεοφιλελεύθερη, μονεταριστική και ατλαντική Ενωση χωρών». Δυο αράδες παρακάτω η «συνολική αμφισβήτηση» μεταφράζεται σε «κατάργηση (...) ιδιαίτερα των διατάξεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, που προωθούν τη συνταγματική θεσμοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού»!

Βάζοντας το κάρο μπροστά απ' το άλογο, «βιάζουν» την κοινή λογική που λέει ότι η ΕΕ με τα χαρακτηριστικά που έχει ως διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση διαμόρφωσε αυτές τις συνθήκες καθ' εικόνα και ομοίωσή της και όχι το αντίστροφο.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί σύγχυση, κοροϊδεύει το λαό στοχεύοντας στο να ανακόψει τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης της συνείδησής του, ισχυριζόμενος ότι μια ένωση καπιταλιστικών κρατών είναι δυνατόν να κάνει επί τόπου στροφή επί το φιλολαϊκότερον και να εφαρμόσει μια «εναλλακτική πολιτική στο εσωτερικό της» που θα ευνοεί και το κεφάλαιο και τους εργάτες, τα μονοπώλια και τους λαούς. Μα, αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν, πρώτη η ίδια η ΕΕ θα το είχε εφαρμόσει, αποσοβώντας τον κίνδυνο να βρεθεί αντιμέτωπη με την όξυνση της ταξικής πάλης.

Οι προτάσεις τους για την οικονομία προσδιορίζονται απ' τους ίδιους σαν ενταγμένες σε «αντινεοφιλελεύθερο πλαίσιο». Ζητούν δηλαδή μια πολιτική καπιταλιστική μεν, αντινεοφιλελεύθερη δε... Πρακτικά προτείνουν να επανέλθουν υπό την ιδιοκτησία του Δημοσίου και κοινωνικό έλεγχο όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί, οι υποδομές κλπ.

Είναι προφανές ότι αναφέρονται σε ένα σχήμα όπου το Δημόσιο θα έχει μια πιο ισχυρή παρουσία π.χ. το 51% των μετοχών, καθώς δεν προτείνουν γενικά «απόλυτο δημόσιο έλεγχο», όπως για την Εθνική, την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Ας προσπεράσουμε το πόσο εφικτή είναι - που δεν είναι - μια τέτοια πρόταση και ας υποθέσουμε ότι υλοποιείται. Θα τεθούν αυτές οι επιχειρήσεις αυτόματα στην υπηρεσία του λαού και των αναγκών του; Εχουν τόσο κοντή και επιλεκτική μνήμη που δε θυμούνται ότι αυτό δε συνέβη ποτέ, ούτε όταν αυτές οι επιχειρήσεις ανήκαν εξ ολοκλήρου ή στο μεγαλύτερο ποσοστό στο Δημόσιο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει προτάσεις που ηχούν ωραία στα αυτιά του λαού, πλην όμως είναι και ανεφάρμοστες και μακριά απ' αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο λαός σήμερα. Φάσκει και αντιφάσκει, είναι ενδεικτική και αποκαλυπτική η απάντηση που είχε δοθεί κατά την παρουσίαση αυτών των προτάσεων στο ερώτημα αν αναφέρονται σε «κρατικό μονοπώλιο» ή σε συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα: «Αυτή τη στιγμή δε μιλάμε για περιορισμό της απελευθέρωσης των αγορών, μπορεί αργότερα να το πούμε κι αυτό»!

Ετσι, χωρίς να αμφισβητούν ούτε στο ελάχιστο την ελεύθερη αγορά, προτείνουν θεσμικές παρεμβάσεις για έλεγχο των καρτέλ και επιβολή «ελεγχόμενων ποσοστών κέρδους», ως απάντηση στην ακρίβεια που κατατρώγει το ισχνό λαϊκό εισόδημα. Ακόμα, 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο, πλήρη σταθερή απασχόληση σε αντιπαράθεση με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στις οποίες όμως οι δυνάμεις τους, όπου διοικούν π.χ. στους ΟΤΑ, δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση. Σε ένα κρεσέντο υποκρισίας εναποθέτουν την εφαρμογή αυτών των προτάσεων στην αναζωογόνηση και αλλαγή ρότας του συνδικαλιστικού κινήματος. Εχοντας προηγουμένως σκορπίσει άφθονες αυταπάτες που αποπροσανατολίζουν το κίνημα απ' την αναγκαία κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η πάλη του. Εχοντας προηγουμένως συμβάλλει έμπρακτα στη διαμόρφωση της υπάρχουσας κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, συμπορευόμενοι με τις ξεπουλημένες στο κεφάλαιο πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Εχοντας αποδεχτεί την ύπαρξη και δράση του μεγάλου κεφαλαίου, αποδοχή που στέλνει αυτόματα στο καλάθι των αχρήστων προτάσεις όπως οι προηγούμενες που προσκρούουν στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Ενδεικτικό της προσπάθειάς τους να ισορροπούν σε δύο βάρκες είναι και το γεγονός ότι «κολακεύουν» τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού, αλλά μέχρι του σημείου που να μην «ενοχλούνται» τα «ιερά και όσια» του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού.

Παράδειγμα: Τσιμουδιά για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΠΑ) και τον ευρωστρατό. Ξορκίζουν τη στρατιωτικοποίηση, το μιλιταρισμό, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Οχι όμως την ΕΕ και το σαφή προσανατολισμό της στη στρατιωτικοποίηση. Αναφέρονται σε κάποιους «κύκλους της ΕΕ» που συμπορεύονται με τις ΗΠΑ. Αποσιωπώντας και αποκρύπτοντας απ' το λαό ότι η ΕΕ διαφοροποιείται απ' τις ΗΠΑ μόνο σε ό,τι αφορά στη μοιρασιά μιας λείας που από κοινού εξασφάλισαν επιδράμοντας εναντίον χωρών και λαών. Δεν ήταν «κάποιοι κύκλοι» αυτοί που κατέσφαξαν το λαό της Γιουγκοσλαβίας ή που συνομολογούσαν συμφωνίες με το Ισραήλ την ώρα που αυτό αιματοκυλούσε τον παλαιστινιακό λαό. Ηταν και είναι ολόκληρη η ΕΕ.

Οι κατά τα άλλα αντιμιλιταριστές δε βρίσκουν ούτε μισή αράδα να προσθέσουν για την ΚΕΠΠΑ και τον ευρωστρατό ως εργαλείο υλοποίησής της. Ενδεχομένως, στο πλαίσιο της «εναλλακτικής πολιτικής στο εσωτερικό της ΕΕ», την οποία προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν εφικτή, να θεωρεί ότι ο ευρωστρατός θα περιφρουρεί τα συμφέροντα των λαών των χωρών - μελών της!

Ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται κατά του ΝΑΤΟ. Τάσσεται όμως υπέρ του ΟΑΣΕ, φτάνοντας σε σημείο να εκδώσει ανακοίνωση «καλωσορίσματος» των εργασιών του, που πριν ένα μήνα περίπου διεξήχθησαν στην Κέρκυρα, την ώρα που ο λαός της Κέρκυρας υποδεχόταν τους μακελάρηδες, διοργανώνοντας αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο.

Η λαθροχειρία που διαπράττει είναι προφανής, ο ιμπεριαλισμός ταυτίζεται με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η ΕΕ εξαιρείται. Κι επειδή οι «αμαρτίες» της έχουν γίνει «βούκινο», αναγκάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ να παραδεχτεί ορισμένες, σπεύδοντας όμως να την αθωώσει και να τις αποδώσει στο ότι η ΕΕ δεν έχει καταφέρει να «απογαλακτιστεί» απ' τις ΗΠΑ!

Οσο κι αν πασχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να παραμορφώσει μια πραγματικότητα που οι λαοί, ο ελληνικός λαός, γνωρίζουν απ' την καλή και την ανάποδη. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί. Κι όταν καλείς τους λαούς να παλέψουν για κάτι τέτοιο, είναι σαν να τους καλείς να κυνηγήσουν μια χίμαιρα. Η πάλη του λαού έχει νόημα, αποτέλεσμα και προοπτική, όταν στρέφεται καταρχήν στη χώρα του εναντίον της εξουσίας των μονοπωλίων που τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωενωσιακό επίπεδο καθορίζει εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Οταν διεκδικεί την κατοχή των μέσων παραγωγής.

Μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που θα παλεύει σ' αυτήν κατεύθυνση, μπορεί τελικά να επιβάλει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί το λαό και τις ανάγκες του αποκλειστικά και μόνο. Ολα τα άλλα θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν επιζήμια, στο βαθμό που βρίσκουν απήχηση σε εργατικές λαϊκές συνειδήσεις στις οποίες ενσταλάζουν το δηλητήριο του συμβιβασμού, της ενσωμάτωσης, της υποταγής σε ένα σύστημα που όσο υπάρχει είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα γίνεται ολοένα και πιο βάρβαρο.