Ολο και περισσότερο οι εργαζόμενοι απογοητεύονται, προβληματίζονται, οργίζονται, διαφωνούν, αναζητούν διέξοδο από την αδιέξοδη γι' αυτούς πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ολο και περισσότερο οι λαοί της Ευρώπης βλέπουν στην ίδια τους την πείρα να καθρεφτίζεται η ανικανότητα αυτής της καπιταλιστικής ένωσης, που φτιάχτηκε για να υπηρετεί τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, για να λύσει τα δικά τους προβλήματα. Αυτό είναι ένα σημαντικό συμπέρασμα που καταγράφουν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, η - έστω και μικρή - πτώση του δικομματισμού, η υψηλή αποχή, η εκλογική δύναμη που κατέγραψε το ΚΚΕ. Ενα συμπέρασμα που οι περισσότεροι προσπέρασαν βιαστικά.

Η «αγωνία» του συστήματος και των δυνάμεων που το υπηρετούν είναι μία: Πώς θα αποπροσανατολίσουν το λαό για τις πολιτικές αιτίες και τις λύσεις των προβλημάτων του, πώς θα εγκλωβίσουν και θα εκτονώσουν την οργή του σε άσφαιρες επιλογές ενσωμάτωσης, αβαντάροντας σχήματα διαχείρισης όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ή οι Οικολόγοι - Πράσινοι. Κόμματα τα οποία παρουσιάστηκαν κατά καιρούς ως δυνάμεις που δήθεν θα ανέτρεπαν το πολιτικό σκηνικό. Παράλληλα, όλοι αυτοί που το βράδυ της περασμένης Κυριακής (στελέχη αστικών ΜΜΕ και κομμάτων) εξέφραζαν τον προβληματισμό τους για τα υψηλά ποσοστά αποχής, είναι οι ίδιοι που λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες έβαζαν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης, όχι τα πεπραγμένα της ΕΕ και τη θέση κάθε κόμματος απέναντι σ' αυτά, αλλά το αν θα παραδοθεί ο Καραβέλας, πότε έφτασε το τηλεγράφημα από την Ουρουγουάη στο ΥΠΕΞ και άλλα παρόμοια. Είναι οι ίδιοι που καλλιεργούν την άποψη ότι «όλα τα κόμματα είναι ίδια», ότι «ο κόσμος δεν ασχολείται πια με την πολιτική» και πως αυτό «είναι απόλυτα λογικό». Είναι οι ίδιοι που καλλιεργούν την παθητικότητα, όταν «εξαφανίζουν» τις εργατικές απεργίες και κινητοποιήσεις, οι ίδιοι που «εξεγείρονται» και μόνο στο άκουσμα της φράσης «ανυπακοή στην ΕΕ».

Και αυτή η εκλογική μάχη έκανε πιο καθαρό το εξής: Αν η αστική τάξη παλεύει μια φορά για να ρίξει τους εργάτες στην αγκαλιά των δυνάμεων που υπηρετούν την ίδια, παλεύει δέκα φορές περισσότερο για να μην αποκτήσουν οι εργάτες δεσμούς με τις δυνάμεις που παλεύουν για τα δικά τους συμφέροντα. Μαζί με τις εκκλήσεις για «συναίνεση» και συνεργασία θα δυναμώνουν οι προσπάθειες να καλλιεργηθεί η αδράνεια, η ηττοπάθεια, η μοιρολατρία. Το κεφάλαιο λέει στον εργάτη: «`Η δέχεσαι τα πράγματα όπως στα λέμε εμείς κι είσαι μαζί μας, ή κάτσε στ' αυγά σου και μη μιλάς καθόλου». Και στη μία και στην άλλη περίπτωση μία είναι η «επιλογή»: Υποταγή.

Οπλισμένοι μ' αυτήν την πείρα οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν τη μάχη για τα δικαιώματά τους με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Οπως έχουν από καιρό διακηρύξει με σαφήνεια οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου θα εξαπολύσουν ακόμα πιο ορμητική επίθεση, επιδιώκοντας να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την ταξική συσπείρωση και οργάνωση, επιστρατεύοντας για την αποδυνάμωση των εργατικών αγώνων κάθε μέσο, όπως το ρατσισμό, τον αντικομμουνισμό, στοχεύοντας στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ. Τώρα είναι που η αναμέτρηση με το κεφάλαιο πρέπει να οξυνθεί, σχεδιασμένα, ακούραστα, αταλάντευτα. Με στόχο οι εργάτες όχι μόνο να αλαφρώσουν σήμερα τα βάρη που φορτώνονται και λόγω της κρίσης. Αλλά με απώτερο σκοπό την ίδια την εξουσία. Το Σοσιαλισμό.