*

Οι ευρωεκλογές του Ιούνη του 2004 έγιναν τρεις μήνες μετά τις εθνικές εκλογές (Μάρτης 2004), οπότε κρίθηκε και το ζήτημα της διακυβέρνησης. Κατά συνέπεια, στις ευρωεκλογές του 2004 δε δόθηκε ο χαρακτήρας του προκρίματος για την κυβερνητική εξουσία. Η πόλωση, η πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και οι προβοκάτσιες ήταν πολύ μικρότερης έντασης σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2007 και τις φετινές ευρωεκλογές. Κατά συνέπεια, η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ συγκρινόμενη με τις εθνικές εκλογές του 2007, η ακλόνητη εδραίωση στην τρίτη θέση, είναι στοιχεία που επιβεβαιώνουν τη γενικότερη ανοδική πορεία του Κόμματος, δείχνουν την ολόπλευρη ισχυροποίησή του.

Το χτεσινό αποτέλεσμα έχει ξεχωριστή σημασία με δεδομένες και τις συνθήκες μέσα στις οποίες εξελίχθηκε η προεκλογική μάχη, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την πολεμική απέναντι στο ΚΚΕ. Μια πολεμική που δεν είχε πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά στηρίχτηκε κυρίως σε λάσπη και συκοφαντίες. Οι ελπίδες των δυνάμεων του κεφαλαίου ότι μια τέτοια πολεμική θα μπορούσε να ανακόψει την εκφρασμένη ενίσχυση του Κόμματος και να κλονίσει τα εκλογικά του ποσοστά διαψεύστηκαν από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που εμπιστεύτηκαν, στήριξαν και δυνάμωσαν το ΚΚΕ.

Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος βαρύτιμη. Εχει άλλη σημασία, άλλη αξία από αυτή που έχουν οι ψήφοι στα αστικά κόμματα. Αυτό το ξέρουν καλά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Το ξέρουν ακόμα καλύτερα και το «μετρούν» οι δυνάμεις του κεφαλαίου. Ξέρουν πως η ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι μια «χαλαρή» ψήφος, ακόμα και για εκείνους τους ψηφοφόρους που δε συμφωνούν σε όλα με την πολιτική του Κόμματος. Είναι ψήφος που προϋποθέτει αποφασιστικότητα και πιο ώριμη πολιτική συνείδηση, ακόμα και όταν πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας.

Για χιλιάδες εργαζόμενους, φτωχούς αγρότες και μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενους δεν είναι ψήφος που «πατάει» μόνο στη συσσωρευμένη πείρα από την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Το κυριότερο, είναι ψήφος άμεσα συνδεδεμένη με την πείρα από την ίδια την ταξική πάλη. Από το κίνημα και τη διέξοδο που ανοίγεται μέσα από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες, στους οποίους πρωτοστατεί το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές κοινωνικές δυνάμεις. Το ΚΚΕ κερδίζει συνειδήσεις και ψήφους στο πεδίο της ταξικής πάλης. Μέσα και έξω από τα εργοστάσια, στα μικρομάγαζα, στα χωράφια, στις εργατογειτονιές.

Από αυτή την άποψη, η ψήφος στο ΚΚΕ περικλείει άλλη δυναμική. Για το σήμερα και κυρίως για το αύριο. Τα αντεργατικά αντιλαϊκά σχέδια είναι προσυμφωνημένα, ανεξάρτητα από το ποιος θα τα υλοποιήσει σαν κυβέρνηση. Μοναδικό αντίπαλο δέος στις δυνάμεις που συναποφασίζουν, στηρίζουν, σχεδιάζουν και προωθούν την επίθεση, είναι το ταξικό κίνημα των εργαζομένων. Η κοινωνική συμμαχία που θα παλεύει σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Φόβητρό τους είναι η στρατηγική του ΚΚΕ. Και αυτό γίνεται ολοένα πιο ορατό, πιο κατανοητό σε πλατιά λαϊκά στρώματα. Η στρατηγική του ΚΚΕ, η σταθερότητα και η συνέπεια με την οποία την υπερασπίζεται, επιδοκιμάζεται και στην κάλπη από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου.

Η δυσαρέσκεια απέναντι στο δικομματισμό μεγαλώνει. Περισσότεροι εργαζόμενοι κατανοούν τη στρατηγική ταύτιση ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η συμβολή του ΚΚΕ στην αποκάλυψη, στην ανάδειξη αυτής της ταύτισης, είναι αδιαμφισβήτητη, καθοριστική. Ο δικομματισμός, ωστόσο, αν και μειώθηκε, παραμένει εκλογικά ισχυρός. Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα προειδοποιήσει ότι τα όποια δημοσκοπικά σκαμπανεβάσματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν αντανακλούν απαραίτητα και έναν καταρρέοντα δικομματισμό, όπως διατυμπάνιζε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οτι για να κοντύνουν τα κόμματα της δικομματικής εναλλαγής, πρέπει πρώτα και κύρια να καταδικαστούν, να αποδυναμωθούν πολιτικά. Να ηττηθεί στη συνείδηση του λαού η πολιτική, η στρατηγική τους.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό, είναι να δυναμώσει το κίνημα. Να βαθύνει η ριζοσπαστικοποίηση και η πολιτικοποίησή του. Μόνο μέσα στην ταξική πάλη γεννιούνται και πλάθονται ισχυρές αντιδικομματικές συνειδήσεις. Οσο περισσότερο θα οξύνονται οι ταξικοί αγώνες, όσο θα δυναμώνει η εμπιστοσύνη στις ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, όσο θα διευρύνεται η οργάνωση της εργατικής τάξης στα σωματεία και τους άλλους ριζοσπαστικούς φορείς του εργατικού λαϊκού κινήματος και - το κυριότερο - όσο θα ενισχύεται το ΚΚΕ, τόσο θα χτυπιέται ο δικομματισμός. Τόσο θα ωριμάζει η προοπτική μιας άλλης ανάπτυξης, φορείς της οποίας δεν μπορούν να είναι οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος πιο αποτελεσματικά θα υπηρετήσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, της μεγαλοεργοδοσίας.

Αμεσα συνδεδεμένο με τα παραπάνω είναι το εκλογικό αποτέλεσμα που κατέγραψε ο βασικός πολιτικός φορέας του οπορτουνισμού στη χώρα μας, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαιώνεται ότι ο καιροσκοπισμός, η διπλοπροσωπία απέναντι στους εργαζόμενους και τα πραγματικά τους συμφέροντα, η συμμαχία με τις δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού στο εργατικό κίνημα, η στρατηγική συμπόρευση με τα κόμματα του κεφαλαίου σε κεντρικές πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ, η πολιτική ασυνέπεια, η αφερεγγυότητα και η δημαγωγία έχουν κοντά ποδάρια.

Η εκλογική ενίσχυση του ΛΑ.Ο.Σ. οφείλεται κατά πολύ στην αποσυσπείρωση της ΝΔ συγκριτικά με προηγούμενες αναμετρήσεις. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι το ποσοστό το οποίο απέσπασε είναι συνέπεια και της επένδυσης που κάνει η αστική τάξη στο λαϊκισμό, την ξενοφοβία, την άκρατη δημαγωγία, προκειμένου να στήσει ένα ισχυρό ανάχωμα, να αποπροσανατολίσει τα λαϊκά στρώματα, να στρέψει την αγανάκτηση σε ακίνδυνους για το σύστημα ατραπούς.

Και χτες δεν έλειψαν τα κροκοδείλια δάκρυα - κύρια από τις δυνάμεις του δικομματισμού - για τη μεγάλη αποχή από τις ευρωεκλογές. Ο καημός τους είναι υποκριτικός. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που από διάφορα «κανάλια» ενθάρρυναν την αποχή, με στόχο να μην εκφραστεί σε βάρος τους η πολιτική δυσαρέσκεια. Αυτοί που κόπτονται για την αποχή και δείχνουν δήθεν να ανησυχούν, είναι οι ίδιοι που θέλουν το λαό στη γωνία. Μακριά από οποιαδήποτε διαδικασία που μπορεί στον έναν ή στον άλλο βαθμό να καθορίσει τις εξελίξεις, ακόμα και αν πρόκειται για την εκλογική διαδικασία, την κορωνίδα της αστικής δημοκρατίας.

Η αποχή είναι απότοκος και της γενικότερης, διαχρονικής προσπάθειας που κάνουν οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις να καλλιεργήσουν παθητική συνείδηση στο λαό. Να τον αποτρέψουν από το να συμμετέχει σε οποιαδήποτε συλλογική δράση, ξεκινώντας από την οργάνωση στο συνδικάτο και τους εργατικούς αγώνες και φτάνοντας μέχρι την κάλπη των εκλογών. Παράλληλα, η αποχή δείχνει και τα όρια, τη σήψη του ίδιου του αστικού συστήματος, αφού δεν μπορεί να συνεγείρει την πραγματική λαϊκή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, αναπαράγοντας έτσι μια κατ' επίφαση δημοκρατία.

Από σήμερα, οι ευθύνες των μελών, των οπαδών και φίλων του ΚΚΕ γίνονται μεγαλύτερες. Στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στο μικρομάγαζο, στο κατάστημα, στο γραφείο, στη συνοικία, σε κάθε σημείο που ζει και βγάζει το μεροκάματο η εργατική τάξη, οι άνθρωποι του μόχθου. Το ΚΚΕ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις ώστε το επόμενο διάστημα να οργανωθούν καλύτερα οι ταξικές μάχες, να ισχυροποιηθεί το κίνημα, να προχωρήσει η συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου πάλης.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση βοηθάει και το αποτέλεσμα που έδωσαν στο ΚΚΕ οι εργαζόμενοι και ο λαός στις χτεσινές ευρωεκλογές. Το ΚΚΕ θα «διαχειριστεί» την εκλογική του δύναμη με την ακόμα μεγαλύτερη συμβολή του στην ανάπτυξη των ταξικών αγώνων, στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Με συνέπεια και με αποκλειστικό μπούσουλα το πραγματικό λαϊκό συμφέρον. Πιο δυνατοί, πιο αποφασισμένοι, πιο αισιόδοξοι και από καλύτερες θέσεις συνεχίζουμε σήμερα την αναμέτρηση στην πρωτοπορία των εργατικών λαϊκών αγώνων.