Υπάρχει, όμως, και μια άλλη κατηγορία πράξεων, που θα μπορούσε ίσως και αυτή να συμπεριληφθεί στην έννοια της λέξης προδοσία. Μιλάμε, για τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τις αντίστοιχες πολιτικές, που εγκαταλείπουν διακηρυγμένες ηθικές αρχές και θέσεις, χτυπούν κατάφωρα τα λαϊκά συμφέροντα κλπ., για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των "εχόντων και κατεχόντων". Προδίδουν τα συμφέροντα του λαού - παρά τα όσα εξαγγέλλουν και υπόσχονται στις προεκλογικές συγκεντρώσεις - για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της τάξης που πραγματικά εκπροσωπούν πολιτικά.

Συνηθίζουμε, βέβαια, να χαρακτηρίζουμε την πρακτική αυτή με τις λέξεις υποκρισία ή διγλωσσία ή κάτι συνώνυμο. Μήπως, όμως, η σύγχρονη πολιτική πρακτική των κομμάτων του δικομματισμού ξεφεύγει, πλέον, από την έννοια των λέξεων αυτών; Μόνον υποκρισία είναι, για παράδειγμα, να διακηρύσσεις την υπεράσπιση της ειρήνης και της σταθερότητας στα Βαλκάνια και την ίδια στιγμή να στηρίζεις πολύμορφα και να συμμετέχεις στις τυχοδιωκτικές και διχαστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, εκθέτοντας, ταυτόχρονα, τη χώρα σε σοβαρότατους κινδύνους και περιπέτειες;