Επιβεβαιώνοντας, για μια ακόμα φορά, ότι η «σοσιαλδημοκρατία» θα αναλάβει την ευθύνη του εγκλωβισμού των λαϊκών συνειδήσεων και των κινημάτων στη λογική της «νέας τάξης πραγμάτων», ολοκληρώθηκαν χτες οι εργασίες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο Γ. Παπανδρέου, ξεκαθαρίζοντας ότι βασικός στόχος της «σοσιαλδημοκρατίας» είναι να «αιχμαλωτίσει» τις λαϊκές συνειδήσεις σε θέση συνυπευθυνότητας με το μεγάλο κεφάλαιο για την αντιμετώπιση της «φτώχειας» και της «ύφεσης». Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν κλήθηκε να σχολιάσει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δυο εκατομμύρια φτωχοί, παρά τη διακυβέρνηση της χώρας από ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα, υποστήριξε ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα που αφορά όλα τα σοσιαλιστικά κόμματα στον κόσμο και ισχυρίστηκε ότι «για την επίλυση του προβλήματος αυτό που λείπει δεν είναι η πολιτική βούληση σε εθνικό επίπεδο, αλλά σε παγκόσμιο, γιατί δεν υπάρχουν θεσμοί παγκόσμιας διακυβέρνησης»! Την ύπαρξη των μεγάλων λαϊκών προβλημάτων στη χώρας μας, ο Γ. Παπανδρέου την απέδωσε στο συσχετισμό δυνάμεων στην «παγκόσμια κοινότητα» και όχι στη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και στην πολιτική που ακολούθησαν όλα τα «σοσιαλδημοκρατικά» κόμματα και το ΠΑΣΟΚ προς όφελος των κεφαλαιούχων και σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Επιχειρώντας, μάλιστα, να εγκλωβίσει και να υποτάξει το εργατικό και λαϊκό κίνημα στη λογική ότι οι «εθνικοί αγώνες» δεν μπορούν να αποφέρουν λύσεις και προσπαθώντας να προστατέψει το ντόπιο κεφάλαιο από την εκδήλωση αγωνιστικών κινητοποιήσεων ισχυρίστηκε ότι η «όποια εθνική λύση στο θέμα της φτώχειας, είναι μισή λύση του προβλήματος»...

Συγχρόνως, χτες, ο Γ. Παπανδρέου υποστήριξε ότι στόχος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι να αναδείξει τις διαφορές ανάμεσα στη «συντήρηση και την πρόοδο». Βέβαια, την ίδια στιγμή τασσόταν υπέρ των «μεταρρυθμίσεων» και της «προσαρμοστικότητας» στις σύγχρονες ανάγκες, της «ανταγωνιστικότητας», αλλά με ...«κοινωνική ασφάλεια». Γι' αυτό ακριβώς το λόγο και όταν κλήθηκε να απαντήσει στην ερώτηση ότι σήμερα «στη Λατινική Αμερική, επικρατεί ο σοσιαλισμός με έναν τρόπο επαναστατικό», έσπευσε να δηλώσει ότι η Σοσιαλιστική Διεθνής θέλει να δει ο «σοσιαλισμός στη Λατινική Αμερική να προχωρήσει προς μία σοσιαλδημοκρατική πολιτική».

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που ο Γ. Παπανδρέου θα ήθελε η Λατινική Αμερική να περάσει στη «σοσιαλδημοκρατική» διαχείριση του καπιταλισμού και να μη δημιουργεί εμπόδια στη «νέα τάξη πραγμάτων», ο ίδιος έσπευδε να υιοθετήσει τις κινήσεις του πρωθυπουργού της Βρετανίας Τόνι Μπλερ στην απασχόληση, τις οποίες τις χαρακτήρισε «σημαντικές επιτυχίες». Δηλαδή των προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων με τη μερική απασχόληση στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και την επιδότηση των επιχειρηματιών για την πρόσληψη εργαζομένων με ημερομηνία λήξης...

Δεμένος στο άρμα των ιμπεριαλιστών, ο Γ. Παπανδρέου απέφυγε να απαντήσει αν προτίθεται να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Μπους σαν πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και να ζητήσει την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, σημειώνοντας ότι απλά την αντίθεσή του στον πόλεμο και υποστηρίζοντας ότι «στόχος της Διεθνούς είναι να συμβάλει στη δημιουργία ενός δημοκρατικού και ανεξάρτητου ιρακινού κράτους χωρίς κατοχή»...

Εξάλλου, τα μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ψήφισαν ομόφωνα και ένα ψήφισμα για τα Βαλκάνια, καλώντας τους λαούς της περιοχής αν θέλουν «διαρκή ειρήνη», να «δημιουργήσουν τις αναγκαίες συνθήκες για την ενσωμάτωση των Βαλκανίων στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Στο ψήφισμά τους για τη Μέση Ανατολή κάλεσαν τη Χαμάς και συνολικά τον Παλαιστινιακό λαό να τηρήσει τον αμερικανόπνευστο οδικό χάρτη, τονίζοντας ότι η νέα κυβέρνηση πρέπει «να συμμορφωθεί με τις συμφωνίες που έχουν ήδη συναφθεί με την Παλαιστινιακή Αρχή».