Μόλις 704 ευρώ! Αυτός είναι ο μισθός που είχαν το 2004 δυόμισι εκατομμύρια μισθωτοί, ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ. Αυτό είναι το εργατικό εισόδημα που μπαίνει σε κάθε σπίτι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Οργανισμού. Στοιχεία που αναδεικνύουν ανάγλυφα το επίπεδο του εργατικού εισοδήματος, το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αλλά και τον τρόπο διαβίωσης για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.

Η επεξεργασία των στοιχείων του ΙΚΑ δείχνει ότι: Για 2.516.987 εργαζόμενους το ετήσιο εισόδημά τους είναι 8.455 ευρώ! Δηλαδή, μόλις 704 ευρώ το μήνα. Που σημαίνει ότι για κάθε εργάσιμη μέρα του μήνα (25 μέρες), το μεροκάματο αντιστοιχεί σε 28,16 ευρώ. Το συνολικό εισόδημα γι' αυτά τα 2,5 εκατομμύρια μισθωτούς ανέρχεται στα 21,3 δισ. ευρώ (για την ακρίβεια στα 21. 283 εκατομμύρια ευρώ), ποσό που αντιστοιχεί στο 12,7% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) για τον ίδιο χρόνο.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι για το 2003, περίπου 20 χιλιάδες μεγάλες επιχειρήσεις στη χώρα μας είχαν καθαρά κέρδη 10,3 δισ. ευρώ. Μια χούφτα κεφαλαιοκράτες απομυζούσαν κέρδη που έφταναν στο μισό σχεδόν, απ' αυτό που είχαν πέρυσι 2,5 εκατομμύρια μισθωτοί! Δε χρειάζονται πολλές αναλύσεις, για να δει κάποιος σε ποιους κατευθύνεται ο πλούτος αυτής της χώρας. Ποιοι και πόσοι καρπώνονται τους κόπους και τον ιδρώτα εκατομμυρίων.

Παράλληλα, γίνεται καθαρό ότι δύο βασικοί παράγοντες που οδηγούν τα εργατικά εισοδήματα να διαμορφώνονται σε αυτά τα εξευτελιστικά επίπεδα, είναι το ύψος του κατώτερου μισθού και ημερομισθίου που καθορίζεται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και η υποαπασχόληση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Εθνική Συλλογική Σύμβαση που είχε υπογράψει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καθόριζε το μεροκάματο στα 25 ευρώ και τον κατώτερο μισθό στα 560 ευρώ. Και αυτό στο τέλος του 2004 (31/12). Αντίστοιχα, για το 2005 το κατώτερο μεροκάματο (μετά την 1/9) διαμορφώνεται στα 26,41 ευρώ και ο κατώτερος μισθός στα 591 ευρώ.

Στην ίδια λογική κινείται και η καταγγελία της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που έκανε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για το 2006. Αν και σ' αυτή δεν αναφέρεται συγκεκριμένο ποσοστό, τα κριτήρια που θέτει οδηγούν σε ένα ποσοστό αύξησης της τάξης του 7% - 8%. Ποσοστό, που ακόμα και αν ικανοποιούνταν από τους εργοδότες, θα κρατούσε, έτσι και αλλιώς, τα μεροκάματα πολύ κάτω από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Και αυτό γιατί, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όπως προκύπτει και από το κείμενο της καταγγελίας της σύμβασης, συνεχίζει να αναπαράγει τα γνωστά ιδεολογήματα περί «ανταγωνιστικότητας» και «παραγωγικότητας», να υποτάσσει τα «αιτήματά» της, όχι στις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά στις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Και ακόμα να καλλιεργεί τον επικίνδυνο μύθο ότι όντας μέσα στην ΕΕ, σταδιακά μπορούμε να συγκλίνουμε με τους μέσους ευρωπαϊκούς μισθούς. Σημειώνουμε ότι τον ίδιο μύθο, πλασάρει και η κυβέρνηση, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, που πιπιλίζουν τη «σύγκλιση» στο μέλλον... Λες και δεν υπάρχουν οι σημερινές ανάγκες των εργαζομένων και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να περιμένουν μερικά χρόνια για να τις ικανοποιήσουν.

Στον αντίποδα αυτής της αντεργατικής λογικής κινείται το πλαίσιο διεκδικήσεων του ΠΑΜΕ. Ενα πλαίσιο που οι ταξικές δυνάμεις αδιαπραγμάτευτα προβάλλουν και μπροστά στην απεργιακή κινητοποίηση στις 14 Δεκέμβρη. Τα 1.300 ευρώ κατώτερο μισθό, 52 ευρώ κατώτερο μεροκάματο, 1.050 κατώτερη σύνταξη, δεν είναι σύνθημα. Είναι η ρεαλιστική αποτύπωση των αναγκών που έχει σήμερα η εργατική λαϊκή οικογένεια. Είναι η ελάχιστη προϋπόθεση, για να ξεκολλήσουν πλατιές μάζες εργαζομένων από το βούρκο της ανέχειας, των 590 ευρώ κατώτερο μισθό που έχει επιβληθεί και από τα 704 ευρώ μισθό κατά μέσον όρο που διαμορφώνουν οι επιχειρηματίες στη βάση αυτών των κατώτερων ορίων, για τα 2,5 εκατομμύρια μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα.

Αυτά τα αιτήματα είναι αιτήματα πάλης στις σημερινές συνθήκες και όχι σε κάποιο μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον. Είναι διεκδικήσεις που πέραν της ακρίβειας, της φορολογίας, της ανεργίας, συνυπολογίζεται το γεγονός ότι σήμερα το 47,5% των συνολικών δαπανών για την Υγεία είναι από την τσέπη των ίδιων οικογενειών. Οτι κάθε μήνα μια εργατική οικογένεια είναι υποχρεωμένη να πληρώνει 94,3 ευρώ για υπηρεσίες Υγείας. Είναι απαίτηση που παίρνει υπόψη της ότι κάθε χρόνο οι λαϊκές οικογένειες επιβαρύνονται με 3 δισεκατομμύρια ευρώ για την παιδεία των παιδιών τους.

Είναι ακόμη διεκδίκηση, που επιχειρεί να δημιουργήσει ρήγμα, στην αέναη και σταθερή υπερκερδοφορία των επιχειρήσεων. Γιατί η αλήθεια είναι μία: Δε θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι να αυξήσουν το εργατικό τους εισόδημα, αν με αποφασιστικότητα δεν απαιτήσουν μείωση των κερδών των επιχειρήσεων. Αν δεν πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων - τις θεωρίες για ηλίθιους - ότι μπορούν να αυξάνονται τα κέρδη και τα υπερκέρδη των επιχειρηματιών και ταυτόχρονα να αυξάνονται οι μισθοί, να βελτιώνεται η θέση των εργαζομένων. Οσο δε θίγονται τα κέρδη των επιχειρήσεων, όσο οι εργαζόμενοι θα υποκύπτουν στους εκβιασμούς για αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, τόσο θα χειροτερεύει η θέση τους.

Αυτό τον φαύλο κύκλο, υψηλή κερδοφορία επιχειρήσεων, αύξηση της παραγωγικότητας, χαμηλοί μισθοί, όξυνση της λαϊκής ανέχειας, επιχειρεί να «σπάσει» το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Να εξοπλίσει τους εργαζόμενους, με αιτήματα που θα πηγαίνουν το κίνημα μπροστά, θα βελτιώνουν την κατάσταση της εργατικής τάξης, και δε θα τους κρατάνε - όπως κάνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ - υπόδικους σ' αυτό το απάνθρωπο μαρτύριο του Σισύφου. Υπόδουλους στις ορέξεις και στα σχέδια των εκμεταλλευτών τους.