ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Φοβούνται τη δύναμη των εργατών

Γρηγοριάδης Κώστας

Στο στόχαστρο του σταθμού ΣΚΑΪ του εφοπλιστή Αλαφούζου, μετά τους ναυτεργάτες, τώρα μπήκαν και οι εργατοτεχνίτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Με το που ξεκίνησε η χτεσινή συμβολική κατάληψη των εργατών στα κεντρικά γραφεία του ΟΑΕΔ, απαιτώντας μέτρα κατά της ανεργίας που έχει χτυπήσει κόκκινο στον κλάδο τους, ο Α. Πορτοσάλτε, από τα «πρώτα μικρόφωνα» της αστικής προπαγάνδας, αφού άρχισε την κλάψα ότι με την κινητοποίηση θα καθυστερήσει η καταβολή των επιδομάτων σε ανέργους, «έβγαλε» και κάποιον Ιωαννίδη που εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος της «αυτοοργάνωσης της Ζώνης Περάματος» (τρέχα γύρευε δηλαδή), να μιλήσει εξ ονόματος των εργαζομένων. Να αναμασήσει τα γνωστά φληναφήματα ότι οι εφοπλιστές δε φέρνουν τα καράβια τους στη Ζώνη λόγω των απεργιών και των κινητοποιήσεων που οργανώνουν τα σωματεία! Είναι ο γνωστός άτιμος ισχυρισμός (στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, δηλαδή, που δε γίνονται κινητοποιήσεις γιατί δεν κατασκευάζονται και επισκευάζονται πλοία;), ο οποίος μόνο αφελείς και ανίδεους μπορεί να πείσει. Ολος ο κόσμος γνωρίζει ότι οι εφοπλιστές, ανάμεσά τους και ο Αλαφούζος, σε μία επίδειξη ...φιλοπατρίας, αυτή την περίοδο κατασκευάζουν 700 περίπου πλοία σε ναυπηγεία άλλων χωρών, κυρίως της Ασίας. Οτι εκεί τους «τραβάει» η οσμή του κέρδους, τα πάμφθηνα εργατικά χέρια, εκεί τους οδηγεί ο διεθνής καταμερισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Πάντως, όσο και αν σκούζουν, όση λάσπη και να ρίχνουν οι εφοπλιστές και τα τσιράκια τους, ένα καταφέρνουν τελικά: Να δείχνουν πόσο φοβούνται τη δύναμη των εργατών.

Οι χρήσιμοι «κερδοσκόποι»

Μεσουρανούν σε κάθε Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ ή των G20, αλλά στη συνέχεια σβήνουν. Ο λόγος για τις προτάσεις - πυροτεχνήματα περί δήθεν αντιμετώπισης και ελέγχου των κερδοσκόπων, ρύθμισης των χρηματοπιστωτικών αγορών, και, από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση το φθινόπωρο του 2008 έρχονται και επανέρχονται, αλλά ποτέ δεν αποφασίζονται από τους ηγέτες της ΕΕ ή του παγκόσμιου καπιταλισμού, απλούστατα γιατί ο καπιταλισμός δε χαλιναγωγείται ή ρυθμίζεται. Ο λόγος, λοιπόν, που εμφανίζονται αυτές οι προτάσεις είναι να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των λαών, ενώ την ίδια στιγμή σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, για να διασώσουν και ενισχύσουν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Το ίδιο σκηνικό εξαπάτησης στήθηκε και στη χτεσινή Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, όπου η Α. Μέρκελ εμφανίστηκε να δίνει «μάχη», για να περάσει στο κείμενο των συμπερασμάτων διατύπωση περί (κάποιας) εισφοράς στις τράπεζες, τάχα για να πληρώσουν «αυτοί που προκάλεσαν την κρίση», ενώ την ίδια στιγμή οι «27» ηγέτες ομόφωνα δίνουν το «πράσινο φως» για μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά των λαών μέσω της «στρατηγικής 2020», την ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας, κ.ο.κ. Αυτό είναι και το μόνο σίγουρο. Οι «κερδοσκόποι» μπορούν να περιμένουν. Είναι, άλλωστε, χρήσιμοι σε κάθε αντιλαϊκή επίθεση.

Εχθρός των εργασιακών δικαιωμάτων

«Η Νέα Δημοκρατία εφόσον θέλει να είναι κόμμα εξουσίας, πρέπει να στηρίξει την επίλυση του μεγάλου αυτού ζητήματος», υπογράμμιζε στο χτεσινό άρθρο της η «Καθημερινή», ζητώντας από την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υπερψηφίσει το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που η εφημερίδα του εφοπλιστή Αλαφούζου, που φιλοδοξεί να κατοχυρώσει ρόλο άτυπου «οργάνου» συνολικά της αστικής τάξης, ασκεί δημόσια πίεση στη ΝΔ να βάλει πιο γερές πλάτες για να περάσουν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν έχει «εισακουστεί» όμως από τη Ρηγίλλης, η οποία, όπως προκύπτει από το όχι στο μνημόνιο έχει επιλέξει μια διαφορετική τακτική: Να ψηφίζει όχι στη Βουλή αλλά στην πράξη να βάζει γερές πλάτες και να εργάζεται φιλότιμα για να περάσουν τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα, τα οποία θεωρεί μονόδρομο αλλά ταυτόχρονα όχι αρκετά για να βγει η χώρα από την κρίση πλειοδοτώντας υπέρ επιπρόσθετων μέτρων ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας. Είτε λοιπόν υπέρ ψηφίσει είτε καταψηφίσει η ΝΔ το νομοσχέδιο στη Βουλή, στην πράξη θα το στηρίξει. Είναι εκκωφαντική η απουσία οποιασδήποτε κριτικής στο εκτρωματικό νομοσχέδιο από τα στελέχη της ΝΔ, τα οποία ταυτόχρονα τάσσονται υπέρ της «ενίσχυσης της ανταποδοτικότητας» της κοινωνικής ασφάλισης. Την ίδια στάση βέβαια τηρεί η ηγεσία της ΝΔ και στο Προεδρικό Διάταγμα - νεκροθάφτη των εργασιακών δικαιωμάτων, το οποίο θεωρεί «ελλιπή και αναποτελεσματική επιλογή», η οποία «δεν εγγυάται την ανάπτυξη"(!). Οι εργαζόμενοι έχουν μάθει μέσα από την πείρα τους να διακρίνουν τους φίλους και τους εχθρούς τους. Γνωρίζουν λοιπόν άριστα ότι η ΝΔ από την ίδρυσή της ανήκει στους τελευταίους.

Στο απόσπασμα του μνημονίου

Με τη δημοσιοποίηση του Προεδρικού Διατάγματος και την οριστικοποίηση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό κυβέρνηση και πλουτοκρατία ολοκληρώνουν το διπλό έγκλημα σε βάρος των εργαζομένων, όλων των ανθρώπων του μόχθου. Συντάξεις, μεροκάματα, Συλλογικές Συμβάσεις ρίχνονται στην πυρά του μνημονίου. Τα πιο στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα, τα ελάχιστα που έχουν απομείνει, ρίχνονται βορά στο αχόρταγο τέρας του κεφαλαίου.

Με το διάταγμα η εργατική τάξη και ιδιαίτερα η νέα γενιά παραδίδεται δεμένη χειροπόδαρα στα πιράνχας του ΣΕΒ. Η εργατική δύναμη μετατρέπεται στο πιο φθηνό εμπόρευμα, εξευτελίζεται, μπαίνει στο ράφι της ασυδοσίας και πουλιέται μπιρ-παρά. Οι Συλλογικές Συμβάσεις καταργούνται, το κατώτερο μεροκάματο - ειδικά για τους νέους - πέφτει κάτω από τα 500 ευρώ, εξομοιώνεται σχεδόν με το επίδομα ανεργίας. Οι απολύσεις «απελευθερώνονται», ακόμα και αυτές οι αποζημιώσεις που δίνονταν μέχρι τώρα κόβονται στη μέση. Ο απολυμένος τιμωρείται διπλά. Και με την απώλεια της εργασίας του και με το πετσόκομμα της αποζημίωσης. Αέρας στα πανιά των απολύσεων. Φθηνοί εργάτες, ακόμα πιο φθηνές απολύσεις. Με τη λεγόμενη «μαθητεία» 15χρονα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, γίνονται φτηνή εργατική σάρκα για τα γκέτο της εργοδοσίας. Ετσι ανοίγει ο δρόμος, οι γονείς αυτών των παιδιών να οδηγηθούν πρόωρα στο κρεματόριο της ανεργίας, στο περιθώριο της ζωής, καταδικασμένοι σε αργό κοινωνικό θάνατο. Γι' αυτούς δε θα υπάρχει η παρηγοριά ούτε μιας ελάχιστης σύνταξης, αφού με το αντιασφαλιστικό έκτρωμα θα πρέπει να περιμένουν να γεράσουν, να φτάσουν στα 65 για να λάβουν το αντίδωρο της ελεημοσύνης και της προσβολής.

Το σκληρό ανελέητο πρόσωπο του εργοδότη -αφέντη προβάλλει σε όλο του το αποκρουστικό μεγαλείο. Αυτό νομοθετεί η κυβέρνηση, αυτό διατάσσουν και επιτάσσουν τα καπιταλιστικά ήθη. Πόνο και φτώχεια. Ανείπωτη μιζέρια και εξευτελισμό, αυτό εγγυάται η κυβέρνηση, αυτό υπόσχεται η Ευρωπαϊκή Ενωση. Κανένα έλεος για τους εργαζόμενους. Αυτό διακηρύσσουν από του άμβωνος οι ιεροεξεταστές της Ιεράς Συμμαχίας του κεφαλαίου, οι πάτρονες του μνημονίου.

Μπροστά σε αυτή την κοινωνική λαίλαπα, μπροστά σε αυτή την αντιλαϊκή πανούκλα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει μονοπάτι διαφυγής ή υποχώρησης. `Η εμείς ή αυτοί. `Η ο λαός ή τα μονοπώλια. `Η τα κέρδη και η χλιδή των λίγων ή η σωτηρία του λαού. Δεν υπάρχει μέση οδός, ούτε επιστροφή. `Η οι αλυσίδες της σκλαβιάς ή αγώνας για αξιοπρέπεια και επιβίωση. Αυτό το δρόμο του αγώνα δείχνει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Σε αυτό τον αγώνα καλούν, και μπαίνουν μπροστά, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και η ΚΝΕ. Στην ύψιστη αυτή ανάγκη υποτάσσονται σήμερα τα πάντα. Από το ιερό αυτό καθήκον κρίνονται οι πάντες. Κανένας δεν μπορεί να αποστρέψει το πρόσωπο από αυτή την ανάγκη, όσο βαρύ και αν είναι το ατομικό φορτίο του καθενός, όσο και αν η ζωή μπροστά μας ορθώνεται «βουνό». Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει προοπτική. Αρκεί ο λαός να ανακαλύψει τη δύναμή του. Αρκεί να βρει το κουράγιο και να σταθεί ολόρθος. Τίποτα δεν έχει κριθεί. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ο δρόμος μάς περιμένει. Εκεί κρινόταν πάντα το δίκιο. Εκεί θα κριθεί και σήμερα.