Μέρα με τη μέρα, αποδεικνύεται ότι ο διάλογος για το Ασφαλιστικό, που έστησαν κυβέρνηση και κοινωνικοί εταίροι, έχει ένα και μοναδικό στόχο: Να φορτώσει νέα βάρη και να αφαιρέσει δικαιώματα απ' όλους τους εργαζόμενους. Και από τους παλιούς και από τους «νέους», και από τους άντρες και τις γυναίκες, και από τους σημερινούς εργαζόμενους και από τους συνταξιούχους. Να διαμορφώσει ένα σύστημα ασφαλιστικό, από το οποίο ο λαός δε θα έχει να περιμένει ούτε ασφάλιση, ούτε σύνταξη, δε θα δίνει την παραμικρή εγγύηση.

Το σχέδιο είναι προαποφασισμένο. Ο πυρήνας του παρουσιάστηκε ήδη από τον ίδιο τον υπουργό Κοινωνικών Ασφαλίσεων και προχτές στη συνεδρίαση της Επιτροπής απόκτησε και τον κατάλληλο «επιστημονικό» μανδύα. Κεντρικές ιδέες αυτού του σχεδίου είναι η επιβολή φόρου στους εργαζόμενους για την Κοινωνική Ασφάλιση, η εξίσωση προς τα κάτω των ασφαλιστικών δικαιωμάτων νέων και παλιών ασφαλισμένων (πριν και μετά το 1993), η ισοπέδωση ασφαλιστικών δικαιωμάτων με την «ενοποίηση» των διαφορετικών καθεστώτων που ισχύουν σήμερα, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τις επιχειρήσεις, η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης.

Ταυτόχρονα, η δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, αντικαθίσταται από μια ασφάλιση με ιδιωτικά και κεφαλαιοποιητικά χαρακτηριστικά. Ολες οι εκδοχές, οι «ιδέες» περί «βασικής σύνταξης», «προνοιακών παροχών», «ανταποδοτικότητας» κλπ. θα έχουν τρομακτικές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Καταργούν την κρατική χρηματοδότηση στην Κοινωνική Ασφάλιση και η συμμετοχή του κράτους περιορίζεται στην προνοιακή πολιτική. Τείνει στην κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών, για να αυξάνουν τα κέρδη και την εκμετάλλευση οι καπιταλιστές. Μειώνονται κατακόρυφα οι συντάξεις και υποβαθμίζονται δραστικά όλες οι παροχές του συστήματος. Καταργείται η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, αλλά και δεν υπάρχει πλέον καμία εγγύηση για το ύψος των συντάξεων, παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν όλο και περισσότερες εισφορές. Η κάποια σχετική ασφάλεια που υπήρχε μέχρι τώρα και οι εγγυήσεις για ορισμένες παροχές, σε συγκεκριμένη ηλικία μετά την έξοδο του εργαζόμενου από την παραγωγή, μπαίνουν στη ρουλέτα των αγορών και των χρηματαγορών. Αυτό που ονομάζουν «κεφαλαιοποιητικό σύστημα», «παίρνει τα κεφάλια» των εργαζομένων. Δίνει τα λεφτά του λαού για την ασφάλιση στους επιχειρηματίες ως κεφάλαιο. Θα πληρώνουν οι εργάτες και θα χάνουν ασφαλιστικά δικαιώματα, αφού ο «τζόγος» έχει χασούρα.

Χαρακτηριστικό δείγμα της νέας αντίληψης για την Κοινωνική Ασφάλιση, είναι ότι ακόμα και για την ανασφάλιστη εργασία θα διώκεται όχι ο εργοδότης, αλλά ο εργαζόμενος, ο οποίος αν δεν μπορέσει να υποχρεώσει τον εργοδότη του να τον ασφαλίσει, το κράτος, δε θα αναγνωρίζει ασφαλιστέο το χρόνο εργασίας του. Αλήθεια, ποιος εργάτης με δεδομένη την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία θα καταγγείλει το αφεντικό του; Και γιατί η κρατική υποχρέωση ελέγχου της εργοδοσίας μετατίθεται ως τιμωρία στους εργάτες; Είναι προφανές ότι κράτος και εργοδότες στέλνουν τους εργάτες σε εξασφαλισμένη κόλαση.

Το σχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση σημαίνει κήρυξη ολοκληρωτικού πολέμου ενάντια στους εργαζόμενους και στο αναφαίρετο δικαίωμά τους για δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, στα δικαιώματα που έχουν απομείνει σε όλους τους εργαζόμενους και συνταξιούχους. Στον πόλεμο αυτό η εργατική τάξη μπορεί να απαντήσει μόνο με μια μεγάλη λαϊκή συστράτευση. Να δώσει άμεση αποφασιστική απάντηση. Η απεργία που οργανώνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, μπορεί να αποτελέσει το βήμα για μια μεγάλη εργατική και λαϊκή αντεπίθεση.