ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Με το λαό κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η ερώτηση, που πρόδιδε ότι ο εκφωνητής της ήταν μάλλον ανίδεος περί των απεργιακών κινητοποιήσεων ή κάτι τέτοιο παρίστανε, είχε ως εξής: «Τα οικονομικά μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση απαιτούν πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις, πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να επιτευχθούν όταν για παράδειγμα το ΠΑΜΕ κάνει δικές του ξεχωριστές απεργιακές κινητοποιήσεις όπως η απεργία της ΔΟΕ;». Αντιπαρερχόμαστε το ότι η απεργία της ΔΟΕ στις 16 Δεκέμβρη, με τη μεγάλη απεργία του ΠΑΜΕ της 17ης Δεκέμβρη είναι δυο εντελώς διαφορετικές κινητοποιήσεις και το γεγονός ότι οι ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στη ΔΟΕ συνυπέγραψαν για απεργία στις 16 Δεκέμβρη ακριβώς για να υπονομεύσουν τη μεγάλη απεργία στις 17 του μήνα. και πάμε στην απάντηση, διά στόματος της υπουργού Παιδείας Αννας Διαμαντοπούλου: «Οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ αποτυπώνουν τον κομματικό σχεδιασμό του ΚΚΕ. Σε αυτή τη μεγάλη κρίση της χώρας το ΚΚΕ πρέπει να απαντήσει εάν και πώς θα συνεισφέρει για τη διέξοδο από την κρίση (...). Οφείλει το ΚΚΕ να απαντήσει, εάν θα παλέψει μαζί με όλο το λαό ή θα ακολουθήσει τη δική του επιλογή που είναι το κομματικό και μόνο συμφέρον».

Το ΚΚΕ έχει απαντήσει επανειλημμένα στο ερώτημα που θέτει η υπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ: Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συνεισφέρει για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του. Δεν πρόκειται να συνεισφέρει για να πληρώσει ο λαός την κρίση του κεφαλαίου. Θα παλέψει, θα συνεχίσει να παλεύει μαζί με το λαό για όλα όσα του ανήκουν. Για τα συμφέροντα του λαού κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Εκ των πραγμάτων, αυτός ο δρόμος οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση με αυτόν που τραβούν όσοι υπερασπίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως η κυβέρνηση. Τόσο απλά, τόσο καθαρά.

Ψάχνουν ποιος κυβερνάει!!!

«Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι ποιος κυβερνάει τελικά αυτόν τον τόπο. Είναι κυρίαρχος ο λαός που αποφάσισε εγκρίνοντας προγράμματα πριν από δύο μήνες ή οι χρηματαγορές που θέλουν να επιβάλουν τη δική τους επιλογή με τρόπο που ξεπερνάει τη δημοκρατία;». Η δήλωση αυτή έγινε χτες και ανήκει στον πρόεδρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα. Το δικό μας ερώτημα, πάντως, είναι αν θα περάσει έστω μία μέρα δίχως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσει να συνδράμει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ΠΑΣΟΚ. Γιατί, βεβαίως, ο τόπος έχει κυβέρνηση. Η οποία κυβερνά μαζί και για τις αγορές. Δεν είναι το ΠΑΣΟΚ κόντρα στις αγορές ούτε οι αγορές κόντρα στο ΠΑΣΟΚ, ούτε πολύ περισσότερο το ΠΑΣΟΚ είναι άβουλο και απλός θεατής των εξελίξεων, έρμαιο των αγορών. Οσα το μεγάλο κεφάλαιο απαιτεί, το ΠΑΣΟΚ τα μετουσιώνει σε πολιτική πράξη. Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο, της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης σε βάρος του λαού. Αυτός δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει κυρίαρχος, αν δεν τσακίσει με την πάλη του την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου και όσους πολιτικά το εκπροσωπούν. Καθαρές κουβέντες.

«Βρώμικοι» ... επιχειρηματίες

Kύκλωμα παράνομης διακίνησης υγρών και στερεών αποβλήτων - πέραν πάσης ...υποψίας - αποκαλύφθηκε, σύμφωνα με πληροφορίες, από έρευνα των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος. Το παράνομο αυτό κύκλωμα συλλέγει δήθεν τα απόβλητα των βιομηχανιών για να τα επεξεργαστεί, όμως αντί γι' αυτό τα διοχετεύει ανεπεξέργαστα και ανεξέλεγκτα σε ποτάμια, ρυάκια, ανοιχτά λατομεία ή ακόμη και σε δάση, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή.

Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί ότι στο βρώμικο αυτό κύκλωμα εμπλέκονται μεγάλες βιομηχανίες της χώρας, αρκετές από τις οποίες - καθόλου τυχαία - βρίσκονται γύρω από την περιοχή του Ασωπού. Μάλιστα, οι αποκαλύψεις ξεκίνησαν όταν εντοπίστηκαν τέτοιοι χώροι εναπόθεσης τοξικών αποβλήτων στα Οινόφυτα, στη Μεσσαπία, στα Μέγαρα κ.α. Ο φάκελος της υπόθεσης σύντομα αναμένεται να προωθηθεί στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ωστόσο η αποκάλυψη αυτή αρκεί για να σκεφτεί κανείς: Πόσο ανεξέλεγκτο, εδώ και δεκαετίες, έχουν αφήσει το μεγάλο κεφάλαιο οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Επίσης, πόσο υποκριτικές είναι οι δηλώσεις των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου περί της λεγόμενης «πράσινης ανάπτυξης» και περί «εταιρικής ευθύνης», όταν από την εκμεταλλευτική του φύση το κεφάλαιο είναι ικανό μόνο να καταστρέφει και να λεηλατεί το περιβάλλον...

Εχθροί των εργαζομένων

Δεν υπάρχει έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης, στο οποίο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να μην έχει βάλει τη σφραγίδα της. Δεν υπάρχει κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, που να μην έχει δώσει τα εύσημα στη συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία για τις υπηρεσίες της στο ξεχαρβάλωμα των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, στην υπονόμευση της ταξικής συνείδησης, στην προσπάθεια ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος. Η στάση της ΓΣΕΕ στην τελευταία απεργία που κήρυξαν οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και άλλες εργατικές οργανώσεις ήταν η αναμενόμενη κατάληξη μιας πορείας ετών, κατά την οποία η συνδικαλιστική αριστοκρατία διαλαλούσε πάντα και επιβεβαίωνε τη σήψη και τη λειτουργία της σαν ιμάντας μεταφοράς των εργοδοτικών - κυβερνητικών αξιώσεων στο εργατικό κίνημα.

Μια μέρα πριν από την απεργία στις 17 Δεκέμβρη, η ΓΣΕΕ κάλεσε ανοιχτά σε απεργοσπασία. Εβγαλε την απεργία παράνομη πριν καν συνεδριάσουν τα δικαστήρια, στα οποία κατέφυγε η μεγαλοεργοδοσία, με πρώτους τους εφοπλιστές. Καμιά έκπληξη δεν προκαλεί η στάση της. Είναι η ίδια πλειοψηφία που:

Εβαλε πλάτη για να παραδοθούν στο μεγάλο κεφάλαιο όλες οι στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις της χώρας μας, υποστηρίζοντας έμπρακτα την πολιτική των μετοχοποιήσεων - ιδιωτικοποιήσεων.
Συνέβαλε όσο κανένας άλλος στο πέρασμα των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Είναι αυτή που μεθόδευσε το νόμο που επέβαλε την εκ περιτροπής εργασία, τα stage. Είναι αυτή που συνυπέγραψε την άθλια συμφωνία της εθελούσιας στον ΟΤΕ, με την οποία αποψιλώνεται το μόνιμο προσωπικό και αντικαθίσταται σταδιακά με εργατοϋπαλλήλους - λάστιχο. Το ίδιο γίνεται σήμερα και στον ΟΛΠ.
Εχει βάλει την υπογραφή της σε διετείς Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις πείνας, με αυξήσεις από 77 λεπτά, μέχρι 1 ευρώ την ημέρα, καταδικάζοντας την πλειοψηφία των εργαζομένων σε άθλια μεροκάματα, άθλια ζωή.
Ιδρυσε τη γνωστή «Ακαδημία» και άνοιξε έτσι το δρόμο για τα «μη κρατικά» πανεπιστήμια, όταν ολοκληρωθεί το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο.
Εχει καθοριστική συμβολή στη διαμόρφωση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων από το 1993 μέχρι σήμερα. Το 2002 μάλιστα χειροκρότησε το νόμο Ρέππα σχεδόν σαν δικό της δημιούργημα, αφού έβαλε στον πάγο τις μεγαλειώδεις εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στο σχέδιο Γιαννίτση, πήγε στο διάλογο και πανηγύρισε για το έκτρωμα που έφερε ο Ρέππας στη Βουλή.

Σελίδες ολόκληρες θα μπορούσαν να γραφτούν για τους ξεπουλημένους που απαρτίζουν την απεργοσπαστική δράκα της ΓΣΕΕ. Η πιο βρώμικη αποστολή τους όμως ήταν και παραμένει η υπονόμευση των ταξικών αγώνων, η μόλυνση των εργατικών συνειδήσεων με το δηλητήριο της ταξικής συναίνεσης και της υποταγής. Και μπροστά στο δυνάμωμα του ΠΑΜΕ, η προσπάθεια αυτή γίνεται πιο ωμή. Γι' αυτό χάνουν την ψυχραιμία τους οι εργατοπατέρες και σπεύδουν χωρίς προσχήματα να υποκαταστήσουν άλλοτε την εργοδοσία, άλλοτε την κυβέρνηση. Χτες, πάλι, για να συγκαλύψουν την άτιμη ταχτική τους στην απεργία, και επειδή τους πόνεσε η επιτυχία της γιατί χαλά τα σχέδια κυβέρνησης και κεφαλαίου που υπηρετούν πιστά, εξαπέλυσαν τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό, με πρωταγωνιστή τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και ύβρεις κατά του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Μάταιος ο κόπος τους. Η ιστορία, οι αξίες, τα ιδανικά και πολύ περισσότερο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης δεν είχαν ποτέ και δε έχουν καμιά σχέση με τους χαρτογιακάδες της ΓΣΕΕ, το μακρύ χέρι της εργοδοσίας στο εργατικό κίνημα.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Προετοιμάζουν και φορολογική επέλαση...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ βάσης απαιτείται για να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα δηλώνει - αποφασιστικά - ο υπουργός Οικονομίας που θα μας φέρει και σχετικό νομοσχέδιο το συντομότερο.

Πάντως, στα μέτρα που ανέφερε ούτε κουβέντα, ούτε νύξη γίνεται για τα κέρδη των Ανώνυμων Εταιρειών. Φαίνεται πως αυτό δεν είναι ...«διεύρυνση», παρότι εκεί βρίσκονται τα λεφτά.

Ομως, αν δε φορολογηθούν αυτοί ...ποιος μας μένει; Η απάντηση, νομίζουμε, είναι κάτι παραπάνω από προφανής.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ΤΑ ...ΜΑΖΕΥΕΙ - όπως διαβάζουμε - η Ιερά Σύνοδος για τη φορολογία της ακίνητης περιουσίας της Εκκλησίας. Εκεί που έλεγε πως θέλει να φορολογηθεί χωρίς πρόβλημα, τώρα διευκρινίζει πως εννοούσε ...μόνο για το 2009.

Φαίνεται, τα έβαλαν κάτω και τους βγήκαν πολλά, με αποτέλεσμα να ξυπνήσει ...ο «επιχειρηματίας» μέσα τους.

Αλλωστε, δεν κοιμόταν και ποτέ! Γιατί από «ιερές μπίζνες» άλλο τίποτε, απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα αναπτύσσεται επιχειρηματική δράση. Αιολικά πάρκα στη Σκύρο, γήπεδα γκολφ στο Βόλο, επινοικιάσεις χωραφιών και κτιρίων, ξενοδοχεία...

Βλέπετε, οι ...ελευθερίες για την επιχειρηματική δράση που έχουν θεσμοθετηθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν εξαιρούν κανέναν.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, στις πρόσφατες τηλεοπτικές συνεντεύξεις του, δεν είπε βέβαια και καμιά ...καλή κουβέντα για τον νυν πρόεδρο της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά. Δεν είπε, όμως, και καμιά κακή!

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάλι, βρέθηκε να είναι τομεάρχης Περιβάλλοντος της Νέας Δημοκρατίας.

Να υποθέσουμε, μήπως, ότι μετά από ένα καλό παζάρι, μια καλή συνεννόηση, όλα λύνονται και όλα μπορούν να γεφυρωθούν;

Γρηγοριάδης Κώστας

Βολεύει ο «διεθνής έλεγχος»

Γρηγοριάδης Κώστας

Παραπλανητικός και ανυπόστατος ο ισχυρισμός του υπουργού Οικονομικών, όπως εκφράστηκε χτες στη Βουλή ότι τάχα «όσο οι διεθνείς πιστωτές μας μάς έχουν υπό διαρκή έλεγχο επειδή πρέπει να βγαίνουμε στις διεθνείς αγορές για να καλύψουμε τις δαπάνες, τόσο περιορίζεται η δυνατότητά μας να ασκήσουμε πολιτική». Αυτό που θέλει να αποκρύψει ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι ότι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ σε καμία περίπτωση δε θέλει να ασκήσει διαφορετική πολιτική από αυτή που υπαγορεύουν οι διεθνείς αγορές. Ακόμα και να μην υπήρχε ο «έλεγχος» των διεθνών δανειστών, τα ίδια αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα θα προωθούσε η κυβέρνηση, ίσως με κάποια μεγαλύτερη χρονική άνεση και «καθυστέρηση». Επί της ουσίας, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και «αγορές» έχουν ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα: Ξεθεμελίωμα Κοινωνικής Ασφάλισης, κυριαρχία ελαστικών εργασιακών σχέσεων, μείωση μισθών, αύξηση έμμεσων φόρων, ιδιωτικοποιήσεις σε Υγεία, Παιδεία κ.ο.κ. Ακριβώς γι' αυτό ο υπουργός Οικονομίας αξιοποιεί τις πιέσεις και τον «έλεγχο» των διεθνών αγορών για να επιβάλει ως αναπόφευκτα τα νέα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα. Η «ατυχία» τους όμως είναι ότι στη χώρα δεν υπάρχουν μόνο τα κόμματα του κεφαλαίου και οι στυλοβάτες του «κοινωνικοί εταίροι», αλλά και το λαϊκό - ταξικό κίνημα που προχτές έδειξε το μπόι του, που όσο περνάνε οι μέρες διαρκώς θα μεγαλώνει.

Οι τιμές του ηλεκτρικού

«Στήριξη των νοικοκυριών και επιχειρήσεων σε μια δύσκολη περίοδο, εξασφαλίζοντας διαχρονικά τις χαμηλότερες τιμές ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση των "15"», υποσχέθηκε χτες ο νέος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ Α. Ζερβός.

Που σημαίνει ότι υποσχέθηκε αύξηση των λογαριασμών της ΔΕΗ!

Καθ' ότι τα τελευταία χρόνια δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνουν οι αρμόδιοι ότι τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα είναι τα χαμηλότερα στην Ευρώπη και στους «27» της ΕΕ!

Το θέμα των τιμολογίων είναι σύνθετο, αλλά και απλό στην ουσία του.

Πολλοί λένε ότι η ηλεκτρική ενέργεια είναι ακριβή και ότι ακριβαίνει όλο και περισσότερο. Αλλά πόσο ακριβή είναι πραγματικά και γιατί ακριβαίνει; Επειδή εξασφαλίζονται υψηλές τιμές και εγγυημένη απορρόφηση της παραγωγής Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτών. Επειδή η ΔΕΗ έγινε ΑΕ και απολογείται στους μετόχους της για την κερδοφορία της. Επειδή οι μέτοχοι απαιτούν εξάπλωση εκτός Ελλάδας και ανάλογες επενδύσεις. Επειδή μπήκαν ιδιώτες στην παραγωγή και αυτοί θέλουν μεγάλα κέρδη και γρήγορες αποσβέσεις.

Γι' αυτό και θα είναι πολύ φτηνότερη εάν ξαναγίνει κοινωνικό αγαθό. Σε άλλες βεβαίως συνθήκες χωρίς καπιταλιστές και αγορά.

Σχέδια για την κερδοφορία του ΟΤΕ

Με τον πιο ωμό τρόπο, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ Π. Βουρλούμης, ξεκαθάρισε σε πρόσφατη συνάντηση που είχε με τους δημοσιογράφους, ότι τα πάντα πλέον είναι υπόθεση των Γερμανών της «Ντόιτσε Τέλεκομ» και ότι ο Οργανισμός δεν είναι σε θέση να ασκεί «εθνική πολιτική». Ταυτόχρονα, επέμεινε στην ορθότητα της άποψής του για περαιτέρω μείωση του προσωπικού και γενικότερα στη μείωση του «εργατικού κόστους», αλλά θέλησε να μείνει φειδωλός σε εξαγγελίες, έως ότου δώσει το δικό της στίγμα η κυβέρνηση. Στο πλαίσιο αυτών των...φειδωλών εξαγγελιών, ωστόσο, ο Π. Βουρλούμης, υποστήριξε ότι ο Οργανισμός δεν έχει καταφέρει να μειώσει το προσωπικό όσο θα ήθελε, για να διευκρινίσει ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να μιλά για μαζική μείωση του προσωπικού, ούτε για νέο πρόγραμμα «εθελουσίας εξόδου». Σημείωσε, πάντως, ότι η έξοδος του προσωπικού θα είναι στοχευμένη και θα γίνει όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Υπενθυμίζεται ότι με πρόσφατες δηλώσεις του ο Π. Βουρλούμης, έχει ισχυριστεί ότι από τον ΟΤΕ μπορούν να αποχωρήσουν 2.000 εργαζόμενοι, χωρίς να κλονιστεί η λειτουργία του.

Απαντώντας σε ερώτηση για την προωθούμενη έκτακτη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων, ο Π. Βουρλούμης εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του στο ενδεχόμενο να φορολογηθεί ο Οργανισμός επί των μερισμάτων που εισπράττει, τα οποία εκτιμώνται σε περίπου 300 εκατ. ευρώ το χρόνο. Αφησε μάλιστα να εννοηθεί ότι εξετάζεται και το ενδεχόμενο νομικής αντίδρασης, λέγοντας: «Το σίγουρο είναι ότι δεν θα καθίσουμε σαν τις κότες να μας φορολογήσουν μέχρις εξοντώσεως».

Χάραξαν βαθιά το δρόμο τους

Η προχτεσινή απεργία που κήρυξε το ΠΑΜΕ και αγκαλιάστηκε από χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενους σ' όλη τη χώρα εγγράφηκε ήδη σαν μία από τις σημαντικές στιγμές στην ιστορία του εργατικού κινήματος, σα μια μάχη από εκείνες που γίνονται εφαλτήριο για τους νέους μεγαλύτερους αγώνες που ακολουθούν. Με εξαιρετικά διακριτό τρόπο, με μια κορυφαία πράξη ανυπακοής, την ίδια τη συμμετοχή τους στην απεργία, οι εργαζόμενοι έκαναν απόλυτα ορατή τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το δικό τους κόσμο, το δικό τους δρόμο, από τον κόσμο και το δρόμο όσων διδάσκουν υποταγή, όσων πότε με το καρότο και πότε με το μαστίγιο επιδιώκουν να κρατούν την εργατική τάξη στα γόνατα.

Παρά τη λυσσαλέα επίθεση, τους εκβιασμούς και τις ανοιχτές απειλές από το κεφάλαιο μέσα στους χώρους δουλειάς, από τους εντεταλμένους του κεφαλαίου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει το κεφάλαιο, χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι αναγνώρισαν στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) τη δύναμη που, συσπειρώνοντας σε ταξική βάση, την εργατική τάξη πολλαπλασιάζει τη δύναμη του ταξικού αγώνα, διασφαλίζει την προοπτική του στη σκληρή αντιπαράθεση με το κεφάλαιο που είναι μπροστά.

Η προχτεσινή απεργία δεν καταγράφηκε μόνο σαν τα ποτάμια των χιλιάδων διαδηλωτών που συμμετείχαν στις 63 απεργιακές συγκεντρώσεις σ' όλη τη χώρα, δεν ήταν εντυπωσιακή μόνο ή κυρίως για τη δημόσια εικόνα που αποτύπωσε, αλλά κύρια καταγράφηκε σαν χιλιάδες και χιλιάδες στιγμές σκληρής αντιπαράθεσης μέσα στους χώρους δουλειάς. Ενας προς έναν οι εργάτες που βγήκαν μπροστά και δήλωσαν «απεργώ!», ένας προς έναν οι υπάλληλοι που απαίτησαν να καταγραφεί από τα γραφεία προσωπικού η απουσία από τη δουλειά ως απεργία (στο Δημόσιο η σχετική δήλωση συνοδεύεται με τη φράση «εν γνώσει των συνεπειών»...), μία προς μία οι γυναίκες της μερικής απασχόλησης που αρνήθηκαν να εξαγοράσουν την αξιοπρέπειά τους με ένα ψίχουλο, ένας προς έναν οι μετανάστες που διακήρυξαν τη νομιμότητα της παρουσίας τους ως εργάτες - απεργοί - διαδηλωτές, όλοι αυτοί έδωσαν μάχη μέσα στους χώρους δουλειάς, δεν έφτασαν στον τόπο των απεργιακών συγκεντρώσεων άκαπνοι.

Ολοι αυτοί είναι που σχημάτισαν τα απεργιακά ποτάμια, με τη σφραγίδα του ΠΑΜΕ. Ολοι αυτοί είναι που επικύρωσαν στην πράξη τον πρωτοπόρο ρόλο και την ανάλογη δράση όσων με ξεκάθαρη τη θέση τους στον ταξικό ανταγωνισμό (με τους εργάτες, ενάντια στο κεφάλαιο) καιρό πριν φρόντισαν να ξεχωρίζει καθημερινά η ήρα απ' το στάρι, να γίνεται καθαρό καθημερινά το χάος που χωρίζει τα συμφέροντα των εργατών απ' αυτά των κεφαλαιοκρατών, όλων αυτών που την ανάλυση της ταξικής κοινωνικο - οικονομικής πραγματικότητας τη μετατρέπουν καθημερινά σε πράξη που υπηρετεί το στρατηγικό στόχο: να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να επιβληθεί ο μόνος ανεκτός νόμος, το δίκιο του εργάτη.

Και για να το επιβάλουν ανέβασαν ψηλά την ταξική αλληλεγγύη, έκαναν πράξη το «ένας για όλους κι όλοι για έναν». Χάραξαν - με βαθιά χαρακιά - τη συνέχεια του μόνου δρόμου που είναι αντάξιος του ιστορικού βηματισμού της εργατικής τάξης, αυτού της ανειρήνευτης πάλης για την τελική νίκη των εργατών, για την κατάργηση των κεφαλαιοκρατών, του δρόμου στον οποίο τα επόμενα βήματα - με εφόδιο και την παρακαταθήκη της απεργίας της 17ης του Δεκέμβρη του 2009 - θα είναι πιο αποφασιστικά, πιο θαρραλέα.