«Γιατί άραγε είναι στρεβλό να θέλουμε όλα τα παιδιά μέσα στα δημόσια σχολεία, έως τα 18 τους χρόνια; Γιατί είναι άραγε ουτοπία τον 21ο αιώνα να μιλάμε για ενιαία βασική εκπαίδευση όταν σε τούτο τον αιώνα όσο ποτέ άλλοτε τα άλματα στην επιστήμη - τεχνολογία θέλουν γερά θεμέλια για να τα παρακολουθήσεις; Γιατί είναι άραγε παρωχημένο το σύνθημα καμία επιχειρηματική δράση στην ΠΑΙΔΕΙΑ; Πότε έπαψε να είναι βαρβαρότητα η παιδική εργασία;» Τα παραπάνω ερωτήματα θέτει η ΑΣΓΜΕ στους εμπνευστές του «νέου» σχολείου της ημιμάθειας και της κατάρτισης που οδηγεί στην αμάθεια και στην εκμετάλλευση. Οι γονείς απλά αναφέρονται σε τι και γιατί έχει ανάγκη σήμερα ο νέος από την εκπαίδευση.

Το νομοσχέδιο για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που προωθεί η κυβέρνηση κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση. Πετά τη γενική γνώση έξω από το σχολείο, καλεί τα παιδιά από 15 χρόνων να «επιλέξουν» διαδρομή, τα στέλνει στη μαθητεία, δίνει διευρυμένο ρόλο στο μεγάλο κεφάλαιο στο χώρο της Παιδείας, κάτι που διαπνέει συνολικά την πολιτική για όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Τα ερωτήματα των γονιών είναι στην πραγματικότητα αποστομωτικές απαντήσεις. Είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει σήμερα η Παιδεία, με βάση την πρόοδο της επιστήμης, για να αφήσουμε πίσω τη βαρβαρότητα και την αδικία. Μια τέτοια Παιδεία δεν πρόκειται να χαριστεί στο λαό, γιατί είναι «απειλητική» για το σύστημα, αλλά είναι στόχος ανυποχώρητης πάλης.