Icon

Η Αλέκα Παπαρήγα στο βήμα της Βουλής

Τους τελευταίες μήνες γίνεται πολύς λόγος για τα κυριαρχικά δικαιώματα. Γιατί; Μέσα το Σύνταγμα δεν κατοχυρώνει εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Δεν το λέει με σαφήνεια, μα δεν το λέει και έτσι. Δεν υπάρχει πρόταξη του κοινοτικού δικαίου έναντι του εθνικού; Τώρα το ανακαλύψαμε; Γιατί το πρωί ανακατεύτηκαν τα πάντα...

Το Σύνταγμα επιτρέπει πολλά πράγματα, και την παρέκκλισή του. Είναι αρκετά ελαστικό. Δεν είναι τόσο δογματικό. Επιτρέπει αυτό που λέει λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή κάθε τέσσερα χρόνια, κάθε τρία χρόνια, ακόμα και κάθε χρόνο να γίνονται εκλογές, πότε εθνικές, πότε τοπικές, πότε για το Ευρωκοινοβούλιο, και να διαλέγει ο λαός ποιος θα τον εξουσιάσει. Αυτό που δεν αναγνωρίζει -εδώ υπάρχει σαφήνεια στο Σύνταγμα και η νομιμότητα αυτή είναι πλήρως κατοχυρωμένη- είναι το να πάρει ο λαός στα χέρια του την υπόθεση της εξουσίας, της δικής του εξουσίας. Αυτό το απαγορεύει. Η μόνη σαφήνεια είναι σε αυτό.

Εμάς μας ενδιαφέρει έστω τυπικές συνταγματικές διατάξεις να τηρούνται, γιατί ξέρουμε ότι, όταν δεν τηρούνται, θα στρέφονται εναντίον αυτών που αγωνίζονται και όχι εναντίον αυτών που παραβιάζουν τη νομιμότητα για τα συμφέροντά τους. Πάνω απ' όλα, όμως, μας ενδιαφέρει ο λαός να φτιάξει το δικό του Σύνταγμα, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το Σύνταγμα που υπερασπίζεστε εδώ στη Βουλή.

Δε σκοπεύω από την πλευρά μου να κάνω ηθικολογική κριτική στην κυβέρνηση ή να μιλήσω για ανηθικότητα κ.λπ. Αλλωστε, νομίζω ότι σε αυτό το Κοινοβούλιο αυτά δεν έχουν και τόσο μεγάλη αξία.

Η κυβέρνηση έφερε έτσι σύντομα αυτό το νομοσχέδιο. Τη διευκολύνει, γιατί αν υπήρχαν τέσσερις - πέντε μέρες συζήτησης θα υπήρχαν ίσως και κινητοποιήσεις κλπ. Τη συμφέρει όμως και για τον εξής λόγο: Θέλει να πάρει τη δόση των 6,6 δισ. σε συνδυασμό με το ότι στις 20 Μαΐου πρέπει να πληρώσει 5,6 δισ. στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τα ακούρευτα ομόλογα. Μπορεί να μην πάνε αυτά καθαυτά τα λεφτά -δεν έχει σημασία- αλλά σαν ρευστό έτσι θα πάει.

Μπορεί, λοιπόν, κανείς να καταλάβει αν αξίζει τον κόπο να υποκύπτει στον εκβιασμό «Δεν θα πάρουμε λεφτά. Και τι θα κάνουμε;». Ο ελληνικός λαός πρέπει να βγει μέσα από αυτόν τον εκβιασμό, γιατί την κυβέρνηση την παίρνει και εκβιάζει.

Ομως, υπάρχει το εξής ζήτημα. Η κυβέρνηση λέει ότι με αυτά τα μέτρα την ενδιαφέρει να σώσει την οικονομία. Ναι, το αναγνωρίζουμε ότι αυτό θέλετε να κάνετε. «Θέλουμε να αυξήσουμε το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν». Το ίδιο λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα κόμματα. Τι είναι αυτό το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν; Σχηματίζεται ή δε σχηματίζεται κυρίως, βασικά -όχι αποκλειστικά, αλλά βασικά- από τους ρυθμούς αύξησης της κερδοφορίας και του κεφαλαίου;

Αυτή είναι η βασική συνισταμένη του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Με αυτή την έννοια, εμείς πιστεύουμε αυτό που λέει η κυβέρνηση. Μόνο που όταν λέμε οικονομία και κοινωνία, δεν υπάρχει ούτε ενιαίο συμφέρον, ούτε ενιαίο κριτήριο, ούτε ενιαία ηθική, ούτε ενιαία λογική. Γι' αυτό δεν σας κατηγορούμε για ανήθικους και παράλογους. Γιατί να σας κατηγορήσουμε; Η ηθική, η εντιμότητα, ο ορθολογισμός αφορούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αφορούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Από αυτή την άποψη είσαστε -η κυβέρνηση- πολύ συνεπείς με αυτά τα οποία λέτε και κάνετε. Αν δεν είσαστε απολύτως συνεπείς με τις προεκλογικές σας υποσχέσεις, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης λέει κάτι παραπάνω, προκειμένου να έρθει στην κυβέρνηση και έχει την ίδια στρατηγική.

Ξεκαθαρίζουμε, λοιπόν, το εξής ζήτημα: Η βασική αντιπαράθεση που υπάρχει σήμερα μέσα στη Βουλή -και αυτό είναι το τραγικό- είναι ότι πλέον δεν είναι ούτε μνημονιακές - αντιμνημονιακές δυνάμεις. Και αν θέλετε, μέχρι τις εκλογές του προηγούμενου Μάη, το «μνημονιακός - αντιμνημονιακός», παρότι για εμάς ήταν αποπροσανατολισμός και όχι ο πραγματικός διαχωρισμός, έστω, ήταν φορτισμένο από την πλευρά του λαού, με μία δικαιολογημένη καταδίκη των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων -κυρίως των μνημονίων, έτσι το έβλεπε ο λαός- και κατά κάποιο τρόπο είχε ένα αντικειμενικά -ανεξάρτητα τι έλεγαν οι δυνάμεις- προοδευτικό περιεχόμενο.

Σήμερα, η αντιπαράθεση μέσα στη Βουλή, με επικεφαλής από τη μια μεριά τη ΝΔ και από την άλλη το ΣΥΡΙΖΑ, έχει φορτιστεί με ένα άλλο περιεχόμενο. Παραμένει, βέβαια, «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» κλπ., κατά τη γνώμη μας, ως δευτερεύον στοιχείο, από τη στιγμή μάλιστα που έχει ξεκαθαριστεί ότι η καταδίκη του μνημονίου από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολιτική. Η πολιτική καταδίκη δεν λέει και τίποτα. Πανεύκολη είναι, σιγά. Είναι αυτονόητο. Βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτονόητα δεν υπάρχει μνημόνιο.

Υπάρχει μία κύρια αντιπαράθεση και είναι αρκετά οξυμένη και δεν θα έλεγα αντιπαράθεση για το πηδάλιο της κυβέρνησης - που βεβαίως και αυτή υπάρχει. Το πρόβλημα όμως που αφορά τον ελληνικό λαό, είναι ότι αυτή η αντιπαράθεση γίνεται γύρω από το ποια συνταγή βγάζει την Ελλάδα από την κρίση, βγάζει δηλαδή το κεφάλαιο, την καπιταλιστική οικονομία, από την κρίση της.

Αυτή η αντιπαράθεση γίνεται σήμερα και δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Και μάλιστα -να με συγχωρείτε που θα το πω- σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αντιγραφή των όσων συζητιούνται στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον και σε άλλα κέντρα. Κάποιες φορές μερικοί δεν αλλάζουν καν τις φράσεις για να φανεί ότι είναι και μια ελληνική πρωτοτυπία τα όσα λέγονται! Τι το καινούργιο έχει αυτή η αντιπαράθεση;

Απολύτως φυσιολογική είναι η αντιπαράθεση και έχουμε αναπαραγωγή και από την πλευρά της ΝΔ. Σαφώς η ΝΔ συντάσσεται αυτή τη στιγμή με την κυρίαρχη συνταγή. Βεβαίως, φέρνει τη σφραγίδα της Γερμανίας, της Γαλλίας -του συμβιβασμού των δύο- της Ολλανδίας κ.λπ. Τώρα, όμως, η Ολλανδία αρχίζει και ζητάει χαλάρωση των δημοσιονομικών δεικτών γιατί αρχίζει και έχει προβλήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συστρατευθεί με την άλλη συνταγή. Η ΝΔ λέει πρώτα θα έχουμε σφικτούς δημοσιονομικούς δείκτες για να έχουμε πλεονάσματα, για να έχουμε ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει όχι, πιο χαλαρούς δείκτες κι έτσι θα έρθει καλύτερα η ανάπτυξη.

Υπάρχουν επιμέρους διαφορές; Από τη σκοπιά του λαού, καμία. Για να ξεκαθαρίσουμε, βάζουμε το εξής ερώτημα: Οταν λέτε ανάπτυξη, ποιος θα κάνει τις επενδύσεις; Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, είτε ελληνικοί είτε ξένοι. Η κυβέρνηση λέει, απολύτως, ότι οι ιδιώτες θα κάνουν τις επενδύσεις και μάλιστα λέει ότι τους βάζει στη σειρά ο κ. Στουρνάρας -δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή αν το λένε κάποιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί- και ότι υπάρχει συνωστισμός επενδύσεων. Θα το δεχθούμε. Εμείς δεν ξεκινάμε να πούμε: «Λέτε ψέματα». Αφού το λέτε, έτσι θα είναι...

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Εγώ θα κάνω επιλογή, θα πάρω τους υγιείς επιχειρηματίες, αυτούς που εφαρμόζουν το νόμο». Ποιο νόμο; Τον εργατικό. Μα, θα είναι κορόιδα οι επιχειρηματίες να μην εφαρμόσουν το νόμο στην Ελλάδα! Τέτοιοι νόμοι που είναι, γιατί να μην τους εφαρμόσουν; Και μάλιστα αν καταφέρετε και μειωθούν παραπέρα οι εργοδοτικές εισφορές, μέχρι και να καταργηθούν, να καταργηθούν και οι συλλογικές συμβάσεις, γιατί δηλαδή να μην εφαρμόζουν το νόμο; Μια χαρά νόμοι είναι αυτοί για τους επιχειρηματίες, αλίμονο!

Και ο κ. Σάλλας βγαίνει και λέει «εμείς δεν θα δώσουμε δάνεια σε επιχειρήσεις που έχουν μαύρη εργασία»... Για σκεφτείτε, γιατί το λέει; Δεν τα λένε όλα αυτά τυχαία. Και μην πείτε, ανέντιμοι, ανήθικοι, έτσι και αλλιώς. Μιλάμε με όρους ηθικολογίας και όχι με ταξικούς όρους -ας το πω έτσι- της πραγματικής οικονομίας.

Το κράτος -λέει ο ΣΥΡΙΖΑ- θα κάνει συμπράξεις με τους ιδιώτες ή λέει ο κ. Σαμαράς ότι θα έρθουν και θα επενδύσουν. Εγώ δε θα πω πολλά. Να σας θυμίσω το εξής πράγμα: Πάμε στην περίοδο 1990-'93 -γιατί δεν άλλαξε τίποτα από πλευράς της λειτουργίας των νόμων της καπιταλιστικής αγοράς, χειρότεροι έγιναν αλλά δεν άλλαξε η κατεύθυνσή τους- και στην περίοδο 1994-1999. Το 1990 η Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση. Το να το πεις κρίση, αν το σκεφτεί κανείς σε σχέση με το τώρα, θα πει ότι είναι υπερβολικό. Στην ουσία όμως, τότε μπαίνει σε κρίση.

Τι στοιχεία έχουμε; Εχουμε υπερπαραγωγή που αρχίζει από το 1990 έως το 1993, πέφτει η βιομηχανική παραγωγή, ιδιαίτερα η μεταποίηση, πέφτει η αγροτική παραγωγή και αρχίζουν τα -πώς τα έλεγε ο κ. Μητσοτάκης, δε θυμάμαι- «μηδέν συν μηδέν, ίσον δεκατέσσερα».

Το 1994 έχουμε ανάκαμψη. Πώς φαίνεται η ανάκαμψη; Με βελτίωση του ρυθμού αύξησης του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και μάλιστα πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Αναπτύσσεται ο ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια, βελτιώθηκε ο όγκος των εμπορικών ανταλλαγών της Ελλάδας στη Βαλκανική, ελληνικά κεφάλαια και επιχειρήσεις έδρασαν εκεί με κέρδη, επεκτάθηκαν στις αγορές της Ανατολικής Ευρώπης και με ορισμένα βαλκανικά κράτη έχουμε ενεργητικό, πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο.

Μονοπωλιακοί όμιλοι αναβαθμίζονται και ακολουθούν στρατηγική εξαγωγής κεφαλαίων, δημιουργούν νέες παραγωγικές μονάδες, φθάνουν μέχρι την Παρευξείνια ζώνη, αλλά και την Αίγυπτο. Διευρύνεται η δράση μικρομεσαίων επιχειρήσεων -όχι μόνο των μονοπωλιακών- στα Βαλκάνια, που βέβαια μόλις μπαίνουν τα μεγάλα κεφάλια, δεν αντέχουν, αυξάνονται οι δημόσιες επενδύσεις στις κατασκευές, οι ιδιωτικές επενδύσεις σε κατοικίες, διευρύνεται η χρηματοπιστωτική αγορά, ξένοι θεσμικοί επενδυτές προσελκύονται στην Ελλάδα, ενώ κεφάλαια που παράγονται στην Ελλάδα εξάγονται σε ξένα χρηματιστήρια.

Την ίδια ώρα, τα προβλήματα στη μεταποίηση παραμένουν -με ανάκαμψη- δηλαδή η φθίνουσα πορεία των βασικών κλάδων της, η κρίση στην αγροτική παραγωγή και επιδεινώθηκε ιδιαίτερα η κτηνοτροφία. Δεν είναι τυχαίοι οι μεγάλοι αποκλεισμοί των δρόμων. Οι αγροτικές κινητοποιήσεις τότε ξεκινάνε. Την ίδια περίοδο έχουμε αύξηση της μονοπώλησης, ιδιωτικοποιήσεις, ευέλικτη αγορά εργασίας, μέτρα δηλαδή που προηγήθηκαν των μνημονίων. Γι' αυτό λέμε ότι το αντιμνημονιακό είναι κάλπικο, όσο και αν το μνημόνιο είναι δραματικό, γιατί σε σύντομο χρονικό διάστημα παίρνονται μέτρα που πρώτα παίρνονταν με βήμα σχετικά σημειωτόν.

Επίσης, επεκτάθηκε η εμπορευματοποίηση στην Παιδεία και στην Υγεία, χάνουν αγοραστική ικανότητα οι εργαζόμενοι, η αγοραστική ικανότητα πέφτει στις αρχές της δεκαετίας του '80 και τότε έχουμε τη διεύρυνση του λαϊκού δανεισμού για κατοικία και για μια σειρά άλλα πράγματα.

Σκεφθείτε, λοιπόν, τι θα γίνει εάν έχουμε ανάκαμψη με συνταγή κυβέρνησης ή ανάκαμψη με συνταγή ΣΥΡΙΖΑ -όταν έχουμε κρίση στη Ευρωζώνη- από τη στιγμή δηλαδή που στο τιμόνι κυρίαρχος θα είναι το μονοπώλιο.

Και για να ξεκαθαρίσω -επειδή χαμογελάτε- μήπως μπορείτε να μου πείτε εάν αναστέλλονται οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς, η τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους, η συγκέντρωση κεφαλαίου, ο νόμος του κέρδους με πολιτικές αποφάσεις. Αυτοί είναι νόμοι της οικονομίας! Αναστέλλονται με πολιτικές αποφάσεις; Και εμείς να είμαστε κυβέρνηση -δεν πάει να πάρουμε πολιτική απόφαση!...- αναστέλλονται; Πού θα επενδύσει ο επενδυτής; Εκεί που θα βγάλει το μέγιστο κέρδος.

Πάρτε υπόψη ότι θα επενδύσει σε τομείς που χρειάζονται ελάχιστη εργατική δύναμη. Αυτό, όμως, τον οδηγεί να σκέφτεται ότι πέφτει το μέσο ποσοστό κέρδους. Εδώ, έχετε δύο λύσεις και εσείς και οι σύμμαχοί σας. Ποιες είναι οι λύσεις; 'Η θα αφήσετε να πέσει το μέσο ποσοστό κέρδους, για να συγκρατηθεί η κατανάλωση, ή θα αυξηθεί το μέσο ποσοστό κέρδους και θα πέσει η κατανάλωση.

Αυτές τις αντιφάσεις πώς θα τις λύσετε; Με πολιτικές αποφάσεις; 'Η γεμίζοντας την πλατεία Συντάγματος με διαμαρτυρόμενους, που άλλοι θα λένε «Να καεί, να καεί...» και άλλοι θα λένε «Στηρίζουμε την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση»;

Τέλος, βρέθηκε η λύση: «Η ενότητα του Νότου». Σας βάζω το ερώτημα: Ανταγωνισμοί δεν υπάρχουν στις χώρες του Νότου; Δεν υπάρχουν ανταγωνιστικοί όμιλοι και ανταγωνιστικά προϊόντα, ιδιαίτερα στο Νότο που έχει και ίδια προϊόντα; Μα, τι λέτε; Η ΝΔ, βεβαίως, εξαπατά το λαό -αλλά, εν πάση περιπτώσει, ο ελληνικός λαός πρέπει επιτέλους να βγάλει συμπεράσματα -και τον εκβιάζει και τον εκφοβίζει και θα πάρει και πιο αντιδραστικούς και αντιδημοκρατικούς νόμους, διότι δεν μπορεί να ελέγξει το λαό.

Αλλά και η εξαπάτηση του λαού με αυταπάτες γίνεται: Ο ένας με εκφοβισμό και ο άλλος κρύβοντας την πραγματικότητα. Δηλαδή, από δυο μεριές «καρότο και μαστίγιο». Ο ελληνικός λαός βρίσκεται «στα Τρίκαλα στα δυο στενά», αλλά δεν μπορεί να γίνει Σακαφλιάς ο λαός. Πρέπει να αποφασίσει τι θα γίνει.

Εξηγήστε μας, λοιπόν, την τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους, που ισχύει και για τις ελληνικές και για τις ξένες και για τις «έντιμες» και για τις «μη έντιμες» επιχειρήσεις, για όλες, πώς θα την αντιμετωπίσετε; Θα κάνουν επενδύσεις στη μεταποίηση ή θα κρατικοποιήσετε την κλωστοϋφαντουργία; 'Η μήπως θα πείτε στους εργαζόμενους: «Ξεσηκωθείτε και πάρτε τις επιχειρήσεις, όχι για αυτοδιαχείριση, αλλά κάντε τις κοινωνικές»; Μα, δεν υπάρχει άλλη λύση.

Με αυτήν την έννοια το ΚΚΕ, πραγματικά παλεύει για ό,τι μπορεί να περικοπεί ή να ανασταλεί. Ομως, δεν μειώνουμε τη σημασία της ταξικής πάλης. Της ταξικής πάλης, όχι της ταξικής συνεργασίας και της ταξικής υποταγής και της ελάσσονος αντίστασης, μέχρι να γίνουμε εμείς κυβέρνηση. Ε, λοιπόν, αυτός ο αγώνας θα πάει μέχρι τέλους, όχι για ανατροπή κυβέρνησης, διότι αυτός πρέπει να είναι μόνιμος στόχος, αλλά για ανατροπή εξουσίας. Το θεωρείτε δογματικό και ξεπερασμένο και εσείς, και εσείς, και εσείς και όλοι.

Ο λαός σε κάποια στιγμή, όταν καταλάβει ότι οι αυταπάτες τέλειωσαν, ότι δεν μπορεί να ζήσει όπως ζούσε, θα αξιοποιήσει τις ίδιες τις δυσκολίες του συστήματος. Οι δύο συνταγές δείχνουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να λύσει την κρίση, να την αντιμετωπίσει, όπως το έκανε πριν από είκοσι και τριάντα χρόνια. Μόνο που αυτή την αδυναμία του συστήματος η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα θέλουν να το βοηθήσουν να την ξεπεράσει.

Εμείς -να το πούμε καθαρά- την αδυναμία του συστήματος θέλουμε να τη διευρύνουμε. Αυτή είναι η σωτηρία του λαού. Απ' αυτήν την άποψη η απάντησή μας είναι: Λαϊκή Εξουσία.