Με αυτή, την άκρως προκλητική θέση εμφανίστηκαν χτες στην πρώτη συνάντηση με τη ΓΣΕΕ για τη σύμβαση, οι εργοδότες και με προεξάρχοντα τον ΣΕΒ απαίτησαν την πλήρη υποταγή των εργαζομένων. Αποθρασυμένοι από τις νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης που τους τα δίνει όλα, ενισχυμένοι από τη στήριξη στις επιδιώξεις τους για την κερδοφορία των επιχειρήσεων, που τους παρέχει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ και οι μεγαλοξενοδόχοι (ΣΕΤΕ), αλλά και οι ηγεσίες της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ, το μόνο που συζητούν είναι το πώς μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» με τη ΓΣΕΕ, θα εξασφαλίσουν νέα προνόμια. Πώς θα μετατρέψουν τα συνδικάτα σε ουρά των δικών τους ταξικών συμφερόντων, υποτάσσοντας τους εργαζόμενους στη στρατηγική της ανάκαμψης και της «νέας ανάπτυξης».

Πέρα απο κάθε όριο έφτασε η προκλητικότητα του ΣΕΒ, ο πρόεδρος του οποίου Δ. Δασκαλόπουλος δήλωσε πως «Η παραδοσιακή ΕΓΣΣΕ δεν απαντά στις σημερινές αγωνίες των εργαζομένων. Η χρησιμότητα της παραδοσιακής ΕΓΣΣΕ έχει ξεπεραστεί από τη σημερινή πραγματικότητα...» για να προσθέσει εξίσου κυνικά πως «Η αγωνία των εργαζομένων σήμερα δεν είναι το ποσό του νόμιμου κατώτατου μισθού, αλλά η ανεργία ή ο κίνδυνος να χάσουν τη δουλειά τους ή αν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν στο τέλος του μήνα. Είναι η αβεβαιότητα αν θα πάρουν σύνταξη, αν θα βρουν δουλειά τα παιδιά τους». Μάλιστα λίγο αργότερα με νέα τοποθέτηση επανήλθε προκαλώντας εκ νέου δηλώνοντας: «Μιλάνε πολλοί για εργασιακή ζούγκλα. Εγώ θέλω να σας πω ότι η πραγματικότητα που επικρατεί στις επιχειρήσεις - μέλη του ΣΕΒ είναι όαση. Οι εργαζόμενοι που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό είναι λίγοι. Ο μέσος όρος αμοιβών είναι πολύ υψηλότερος από τα κατώτατα όρια»!

Ετσι ο ΣΕΒ ομολογεί ευθέως πως δεν ικανοποιείται ούτε με τη δραστική περικοπή των κατώτερων μισθών, ούτε με τη μέχρι τώρα διάδοση των επιχειρησιακών συμβάσεων. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες στοχοποιούν ευθέως τις κλαδικές Συμβάσεις, για την υπονόμευση των οποίων θα επιδιώξουν να πολλαπλασιάσουν τόσο τις ατομικές Συμβάσεις όσο και τις Ενωσεις Προσώπων, για την υπογραφή επιχειρησιακών Συμβάσεων που θα τσακίζουν μισθούς και δικαιώματα. Θα ήθελαν, προφανώς, όλοι οι εργαζόμενοι να λαμβάνουν το «βασικό» μισθό των 500 ευρώ...

Στις ιταμές αυτές προκλήσεις απάντησε το στέλεχος του ΠΑΜΕ Γ. Πέρρος καλώντας τους εργαζόμενους να απορρίψουν το καθεστώς σκλαβιάς που επιδιώκει να τους ρίξει ο ΣΕΒ με τις πλάτες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Στα χνάρια του ΣΕΒ και ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ Β. Κροκίδης, ο οποίος ξέκοψε κάθε πιθανότητα για επαναφορά της Εθνικής Γενικής Σύμβασης. Και αυτός δήλωσε ότι «τώρα προτεραιότητα είναι να καταβάλλονται έγκαιρα οι μισθοί και να πληρώνονται οι εργαζόμενοι...». Μήπως ο πρόεδρος των μεγαλεμπόρων θα ήθελε οι εργαζόμενοι να ανάβουν λαμπάδα στο μπόι τους για ένα ξεροκόμματο ψωμί που δίνουν;

Ενάντια στην επαναφορά τάχθηκε και η ηγεσία της ΓΣΕΒΕΕ, επιχειρώντας να κρυφτεί πίσω απο τις αποφάσεις της κυβέρνησης, ενώ ο εκπρόσωπος των μεγαλοξενοδόχων (ΣΕΤΕ) στη συνάντηση, έδειξε να ενδιαφέρεται για το νέο σχέδιο ανάπτυξης, το οποίο θα τους προσθέσει νέα κέρδη με μισθούς πείνας για τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου.

«Αέρα» όμως σε αυτή την πρωτόγνωρη προκλητικότητα, έδωσε ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, ετοιμάζοντας προφανώς το νέο συμβιβασμό της πλειοψηφίας σε βάρος των εργατικών συμφερόντων λέγοντας χαρακτηριστικά: « Είναι προφανές ότι οι εργοδοτικές οργανώσεις ξέροντας ποιο είναι το θεσμικό πλαίσιο... δε συζητούν για τις οικονομικές διεκδικήσεις των εργαζομένων φέρνοντας εύλογα και νόμιμα επιχειρήματα τα οποία σχετίζονται και με την ίδια την ύπαρξή τους». Οταν όμως οι ωμές προκλήσεις της εργοδοσίας αποσιωπούνται και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αναγνωρίζει ότι προβάλλει «εύλογα και νόμιμα επιχειρήματα» είναι εξίσου προφανές, ότι η πλειοψηφία μόνο για επικοινωνιακούς λόγους αναφέρει την επαναφορά της Εθνικής Σύμβασης, ενώ στην πραγματικότητα «θάβει» στην κυριολεξία τα συμφέροντα των εργαζομένων και ανοίγει το δρόμο σε νέες αξιώσεις και νέες αντεργατικές ανατροπές. Ανατροπές που επιδιώκεται να ξαναμπούν στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου» κάτω από το πρίσμα μιας ευρύτερης συζήτησης «για την οικονομία» προς την οποία πρέπει συντεταγμένα να βαδίσουν εργαζόμενοι και εργοδότες αξιώνοντας από την κυβέρνηση να σεβαστεί τις αποφάσεις τους. Στα πλαίσια αυτά όλοι τους ζήτησαν συνάντηση με τον πρωθυπουργό.

Η επαναθεμελίωση του ξεφτισμένου στη συνείδηση των εργαζομένων «κοινωνικού διαλόγου» και μέσω αυτού η υποταγή των εργαζομένων στους στόχους της κερδοφορίας είναι ο καημός των κοινωνικών εταίρων, γεγονός που περίτρανα αποτυπώνεται και στο απόσπασμα της δήλωσης του προέδρου του ΣΕΒ που παραθέτουμε: «Ο θεσμός του κοινωνικού διαλόγου και της ΕΓΣΣΕ πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, να αποκτήσει νέο περιεχόμενο και ευρύτερους στόχους. Να αγκαλιάσει τα πλατύτερα προβλήματα της εργασίας, της οικονομίας και της ανάπτυξης. Θα προστατεύονταν αποτελεσματικότερα -και ειλικρινέστερα- οι θέσεις εργασίας αν οι συνδικαλιστές ένωναν τη φωνή τους με τους επιχειρηματίες σε θέματα όπως η μαύρη εργασία, τα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων, η πολυνομία, η αποκατάσταση της ρευστότητας στην αγορά, η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων, το αυξημένο κόστος ενέργειας που γονατίζει όσες παραγωγικές μονάδες έχουν απομείνει... Αυτή είναι η κύρια ευθύνη μας σήμερα και απ' εδώ και πέρα...» καταλήγει ο Δ. Δασκαλόπουλος.

Ο ΣΕΒ έχει ήδη πετύχει τεράστια μείωση των μισθών, επομένως και μεγάλες δυνατότητες αύξησης των κερδών. Ταυτόχρονα όμως παίρνει υπόψη το βάθεμα της κρίσης που συνεχίζεται, την ανάγκη ενίσχυσης της παραγωγικότητας, την ανάγκη για αποτελεσματικότερη για το κεφάλαιο λειτουργία της αγοράς εργασίας και την επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, γι' αυτό και απαιτεί:

• Νέα φοροελάφρυνση των μονοπωλίων που ισοδυναμεί με ενίσχυση της φοροαφαίμαξης του λαού.
• Κατάργηση των όποιων νομοθετικών εμποδίων (πχ περιβαλλοντική προστασία) για τη διασφάλιση υψηλής κερδοφορίας μελλοντικών επενδύσεων.
• Επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.
• Προώθηση της ευελιξίας στις μορφές απασχόλησης, την ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, την προώθησην των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων (ήδη υπάρχουν 976 επιχειρησιακές συμβάσεις το 2012, έναντι 179 το 2011).
• Μείωση έως και κατάργηση ασφαλιστικών εισφορών.
• Την ενίσχυση της «εξωστρέφειας», των εξαγωγών.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην Εκθεση του ΟΟΣΑ του 2012 η Ελλάδα καταγράφει την ψηλότερη επίδοση στην προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (φορολογία, αγορά εργασίας κλπ), ενώ πρωταθλήτρια μεταρρυθμίσεων αναδεικνύεται και στην ετήσια έκθεση του κοινοτικού Συμβουλίου της Λισαβόνας (The 2012 Europlus Monitor, Lisbon Council).

Επίσης η Τράπεζα της Ελλάδας εκτιμά στις δυο τελευταίες εκθέσεις της ότι την τριετία 2010-2012 ανακτήθηκε το 72% της απώλειας ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας έναντι των κυριότερων εμπορικών εταίρων της, με εκτίμηση υπερκάλυψης του 100% στο τέλος του 2013. Γεγονός που σημαίνει απόλυτη και σχετική εξαθλίωση των εργαζομένων. Και είναι αποτέλεσμα της άγριας αντεργατικής πολιτικής με μοχλό τα μνημόνια.

Ο ΣΕΒ προβάλλοντας τις πιο πάνω απαιτήσεις του ζητά να βάλουν πλάτη τα συνδικάτα στην προώθησή τους για την παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης, τη δημιουργία συνθηκών ακόμη μεγαλύτερης κερδοφορίας, για την ενίσχυση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Μονόδρομος είναι η ένταση της ταξικής πάλης, με εξασφάλιση της ενότητας της εργατικής τάξης, κόντρα στους καπιταλιστές.