Στην εισήγηση και στις Θέσεις υπάρχει ιδιαίτερη αναφορά στους χαλυβουργούς, στον ηρωικό αγώνα του Ασπροπύργου, τον αντίκτυπό του στην εργατική τάξη της χώρας και όχι μόνο. Υπάρχει και το αντιπαράδειγμα των χαλυβουργών του Βόλου, το οποίο έχουμε συζητήσει και με το σημείωμα που είχαμε δει στα όργανα. Μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση, κυρίως όσον αφορά την παρέμβασή μας στο Βόλο, είναι καλύτερη. Ασφαλώς οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν το Κόμμα στα μάτια των χαλυβουργών. Το παράδειγμα των χαλυβουργών του Βόλου είναι μια τρανταχτή επιβεβαίωση ότι από μόνη της η επιδείνωση της κατάστασης της εργατικής τάξης όχι μόνο δεν οδηγεί σε αγωνιστική στάση, πολύ περισσότερο σε ανέβασμα του επιπέδου της συνείδησης. Η παρέμβαση του Κόμματος είναι καθοριστική. Και η παρέμβαση δεν είναι μια στιγμή ή μια περίοδος, αλλά χρόνων επίμονη δουλειά για να έχεις έστω κάποια πολύ μικρά αποτελέσματα. Από τον κίνδυνο αυτόν έχουμε μέχρι στιγμής προφυλαχτεί στο Βόλο. Δηλαδή, να τελειώσουμε τη δική μας παρέμβαση και δουλειά στη «Χαλυβουργία» του Βόλου μετά τη λήξη του ηρωικού αγώνα του Ασπροπύργου. Στις πύλες της «Χαλυβουργίας» στο Βόλο, που, σύντροφοι, για να μη βλογάμε τα γένια μας, μας βοήθησε η καθοδήγηση και μας πήγε εκεί και σωστά έκανε γιατί φάνηκε ότι υπήρχαν λανθασμένες αντιλήψεις στις πύλες της «Χαλυβουργίας», παίρνουμε κάθε βδομάδα και μήνα που περνάει μαθήματα του πώς πρέπει να παρεμβαίνουμε εκεί που ιεραρχούμε στρατηγικά. Την ανάγκη για τακτική παρέμβαση στις πύλες, σταθερά. Με υλικό που δε θα είναι μια αντιγραφή της κεντρικής πανελλαδικής ανακοίνωσης, όπου θα βάζουμε άλλον τίτλο, αλλά θα ακουμπάει στο χώρο. Τη μόνιμη ανησυχία για να βρούμε επαφές από το χώρο. Την επαφή μας με εργάτες του χώρου, έξω από το εργοστάσιο. Την καλή εικόνα για τις εξελίξεις μέσα στο εργοστάσιο και την άμεση απάντησή μας. Την επεξεργασία συνθημάτων μπροστά σε σταθμούς. Την αντιπαράθεση. Την καλή επιλογή των επιχειρημάτων για να γίνονται κατανοητά, αλλά και να μην υποτάσσονται στη συνείδηση των εργατών του χώρου. Τη διάδοση της πείρας του ταξικού εργατικού κινήματος. Και πολλά ακόμη. Πολλά, τα οποία πρέπει να κάνουμε όλα μαζί και που αν δεν τα κάνουμε τότε η δουλειά παραπαίει, πηγαίνουμε πίσω. Το σημαντικότερο είναι: η επιμονή, η σταθερότητα, να μη φεύγει ποτέ από τον προσανατολισμό, από την καθημερινή δράση, τον έλεγχο, να επιλέγουμε μορφές για να έχουμε σταθμούς που θα μετριόμαστε και να μην περιμένουμε μόνο τις κεντρικές πρωτοβουλίες. Να έχουμε μόνιμη ανησυχία για το ανέβασμα της δικής μας ικανότητας και φυσικά υπομονή και όχι ανυπομονησία για αποτελέσματα γιατί κάτι τέτοιο φέρνει απογοήτευση.

Το μέγεθος των αναγκών και των απαιτήσεων που πρέπει να αναλάβουν το τομεακό γραφείο και η επιτροπή φαίνεται καλύτερα γιατί αυτή τη δουλειά που κάνουμε στη «Χαλυβουργία» πρέπει να την κάνουμε και στα υπόλοιπα εργοστάσια και μονοπωλιακούς ομίλους που έχουμε στην περιοχή, καθώς και στους χώρους στρατηγικής σημασίας (νοσοκομείο, κλάδοι όπως το εμπόριο κλπ). Σημαντική ώθηση στη δουλειά μας έδωσε η πείρα από τη δουλειά στον Ασπρόπυργο, το εσωοργανωτικό κείμενο, το βιβλίο και η εκδήλωση που κάναμε και στο Βόλο, ώθηση και στη μαχητικοποίηση δυνάμεων αλλά κυρίως στη μεταφορά της πείρας ώστε η συλλογική πείρα του Κόμματος (ακόμα και σε πρακτικά ζητήματα σε θέματα χειρισμών καθημερινής δράσης) να γίνεται κτήμα και εκεί που είμαστε σχετικά πιο πίσω.

Η δουλειά λοιπόν των τομεακών γραφείων έχει ανεβασμένες απαιτήσεις. Ανεβασμένες απαιτήσεις σε όλες τις πλευρές της παρέμβασης του Κόμματος. Και εδώ πρέπει να αντιμετωπίσουμε γρήγορα και άμεσα έναν πρακτικισμό που διέκρινε τα αχτιδικά όργανα, μια αντίληψη ότι τα όργανα αυτά ασχολούνται με την ας πούμε «καθημερινή» δράση των ΚΟΒ, ενώ για συμπεράσματα, ζητήματα αντιπαράθεσης κλπ. που θεωρούνται δήθεν πιο «θεωρητικά» ασχολούνται άλλα όργανα.