Χωρίς να νομίζω ότι λέω κάτι καινούργιο, παρ' όλα αυτά θέλω να επισημάνω ένα θέμα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί σημείο - κλειδί. Αυτό δεν είναι κάτι άλλο από το ότι η στρατηγική του Κόμματος καθορίζει όλα τα υπόλοιπα: πολιτική συμμαχιών, συνθήματα, μορφές πάλης - τα οποία είναι τα πιο ευέλικτα στοιχεία της. Οτι τα όρια της ευελιξίας κάθε φορά καθορίζονται από το στρατηγικό σκοπό.

Αυτό λοιπόν είναι και όχι το αντίθετο.

Οχι δηλαδή να κάνεις τη στρατηγική κάδρο στον τοίχο και μετά στο όνομα της τάχα τακτικής, των τάχα ελιγμών και συμβιβασμών, να απαιτείς από το Κόμμα να κάνει ολέθρια λάθη που τα έχει πληρώσει πολύ ακριβά στο παρελθόν.

Και επειδή ακριβώς θα μας κρίνουν τα παιδιά μας, όπως γράφτηκε στον Προσυνεδριακό, έχουμε ευθύνη να εμπλουτίζουμε την επαναστατική στρατηγική μας, να γίνουμε πιο ικανοί στο να δουλεύουμε με εργατικές λαϊκές μάζες, να γινόμαστε Κόμμα παντός καιρού,να αποτινάξουμε από πάνω μας βαρίδια που μας τραβάνε κάτω... σε αυτά θα μας κρίνουν τα παιδιά μας.

Το ότι από τη στρατηγική του Κόμματος καθορίζεται η κάθε μας κίνηση σημαίνει επίσης να είσαι διατεθειμένος να χάσεις και σε μια μάχη, να πληγωθείς βαριά, να φαίνεται προσωρινά κάποιες φορές ότι είσαι εναντίων όλων, αλλά να ξέρεις να έχεις την πίστη ότι αυτό είναι το σωστό να ξέρεις ότι η δουλειά σου θα αποδώσει αλλά αυτό θα γίνει πιο μετά. Θέλει δηλαδή υπομονή με τις μάζες, και επιμονή στις αποφάσεις και όχι στο πρώτο ταρακούνημα να χύνεις την καρδάρα με το γάλα.

Γι' αυτό πραγματικά με εξαγριώνει η επίθεση που γίνεται στο Κόμμα μας, που για να χτυπηθεί η στρατηγική του αξιοποιείται ακόμα και το εκλογικό αποτέλεσμα. Και λέω ακόμα και το εκλογικό αποτέλεσμα, γιατί από πού και ως πού είναι κριτήριο της ορθότητας της στρατηγικής ενός επαναστατικού κόμματος ένα εκλογικό αποτέλεσμα; Είναι άλλο η εκλογική τακτική που το Κόμμα μας σωστά κάνει την αυτοκριτική του πάνω σε αδυναμίες που αντιμετώπισε, και είναι άλλο το να περιμένεις το εκλογικό αποτέλεσμα για να επιβεβαιώσεις ή όχι τη στρατηγική σου.

Πρέπει να μας πουν λοιπόν όλοι αυτοί που τα λένε αυτά τι πραγματικά θέλουν. Θέλουν ένα Κόμμα που θα λέει την αλήθειά στο λαό με οποιοδήποτε κόστος ή ένα Κόμμα που θα λέει ό,τι θέλει ο κόσμος να ακούσει και όλως τυχαίως θα το «χαϊδεύουν» τα κανάλια, οι Λαζόπουλοι και οι εκπρόσωποι των αστικών θεσμών. Θέλουν ένα Κόμμα που θα δρα καθημερινά, ακούραστα και πολλές φορές αθόρυβα μέσα στις εργατικές μάζες, χωρίς πάντα φανταχτερά αποτελέσματα, ή ένα Κόμμα που θα γυαλίζει στα τηλεοπτικά παράθυρα; Κόμμα επαναστατών ή επικοινωνιολόγων;

Ευτυχώς η απάντηση έχει δοθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών μελών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυτούμε ούτε για μια στιγμή. Κακό γίνεται, αφού με την επίθεση και τη συκοφαντία που εξαπολύουν σε κάθε βήμα του Κόμματος αποθαρρύνουν άλλα μέλη του Κόμματος αλλά και οπαδούς να κάνουν κριτική σε όντως πραγματικές αδυναμίες που έχουμε για να μην ταυτιστούν μαζί τους, γιατί καταλαβαίνουν ότι το βασικό είναι αυτήν τη στιγμή η υπεράσπιση του Κόμματος πάση θυσία.