Η συζήτηση που έγινε την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή, με αφορμή την απεργία των ναυτεργατών, ήταν αποκαλυπτική του προβληματισμού που γεννά στην πλουτοκρατία η οργανωμένη πάλη των εργατών, αλλά και των σκέψεων για την αναχαίτισή της. Να «ανοίξουμε τη συζήτηση για το πώς υπάρχουν συγκεκριμένες ομάδες που έχουν στα χέρια τους τόση δύναμη που μπορούν να συντρίβουν την εθνική οικονομία και να δούμε αν εκεί θα βάλουμε περιορισμούς στην άσκηση αυτού του δικαιώματος (σ.σ. της απεργίας), στον τρόπο της εκπροσώπησης, στο τι σημαίνει απαρτία, στο με ποια πλειοψηφία θα πρέπει να παίρνονται αυτές οι αποφάσεις», είπε ο βουλευτής της ΝΔ Μ. Βορίδης. Ενώ ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Β. Κεγκέρογλου συμπλήρωσε ότι υπάρχει η ανάγκη «για θέσπιση ελάχιστου επιπέδου εξυπηρέτησης των πολιτών όταν οποιαδήποτε κατηγορία ασκεί το δικαίωμα της απεργίας». Κάλεσε την κυβέρνηση να πάρει νομοθετική πρωτοβουλία ώστε να αλλάξει το καθεστώς «που έχει να κάνει με τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος και για την εξυπηρέτηση που πρέπει να θεσπιστεί για τους πολίτες».

Αυτά συζητούν στα επιτελεία της αστικής τάξης. Οι εργάτες, όμως, δεν μπορούν να διαπραγματεύονται το πώς θα οργανώνουν τους αγώνες τους με αστικές κυβερνήσεις, δηλαδή με τους πολιτικούς υπηρέτες των αντιπάλων τους. Είναι δικό τους ζήτημα να αποφασίζουν την προκήρυξη, την οργάνωση, την περιφρούρηση των αγώνων τους. Αγώνων που, βεβαίως, προστατεύοντας τις δικές τους ανάγκες και όχι αυτές των επιχειρήσεων, αντικειμενικά δε θα εισπράξουν ποτέ τις ευλογίες ούτε των αστικών κομμάτων ούτε φυσικά των αφεντικών τους.

Η εργατική τάξη πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επαγρύπνηση. Να αντιμετωπίσει οργανωμένα κάθε σχέδιο σε βάρος όχι μόνο του δικαιώματος στην απεργία, αλλά συνολικά του δικαιώματος να αγωνίζεται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Βασικός παράγοντας της επαγρύπνησης αποτελεί η ισχυροποίηση των σωματείων, ώστε να αποτελέσουν ορμητήρια ανάπτυξης των αγώνων που σήμερα απαιτεί η απόκρουση της αντεργατικής λαίλαπας. Η μαζικοποίηση των γραμμών τους, η ενεργός συμμετοχή σε αυτά όλο και περισσότερων εργαζομένων με ευθύνη και πρωτοβουλία, η σχεδιασμένη αντιπαράθεση με όσους ταυτίζουν τα συμφέροντα εργατών - εργοδοτών, η ένταση της διαφωτιστικής δουλειάς που αναδεικνύει ότι αντίπαλος είναι τα μονοπώλια και όχι απλά μια κυβέρνηση, είναι στοιχεία που μπορούν να θωρακίζουν τους εργάτες. Να τους ατσαλώνουν ενάντια στην τρομοκρατία, στις αυταπάτες, αλλά και στον αυταρχισμό, σε κάθε μέσο στο οποίο καταφεύγουν εργοδοσία - κυβέρνηση για να εμποδίσουν τους ταξικούς αγώνες.

Τέλος, είναι ολοφάνερο πως θα δυναμώσουν οι προσπάθειες να διχάζονται οι εργάτες. Κάθε φορά που θα γίνονται αγώνες σε έναν κλάδο, θα δυναμώνει το επιχείρημα ότι έτσι «θίγεται» ένας άλλος ή «η εθνική οικονομία» ή «το δημόσιο συμφέρον», η αστική τάξη θα παλεύει λυσσασμένα να εμποδίσει την ανάπτυξη ενιαίας ταξικής συνείδησης και πάλης. Η αγωνία της αστικής τάξης να προλάβει τους αγώνες που πραγματικά την απειλούν είναι διαχρονική. Αλλωστε, στη δεκαετία του '70, ο υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης της ΝΔ Λάσκαρης είχε φτάσει να καυχιέται ότι κατάργησε την πάλη των τάξεων! Γελιούνται όμως αν νομίζουν πως είναι τόσο εύκολο να εμποδίσουν τους εργάτες να αντιληφθούν και να αξιοποιήσουν τη δύναμή τους: Την ταξική τους ενότητα και την ταξική τους οργάνωση.