Αμα θέλουν αληθινά να μπουν μπροστά για δυναμικές κινητοποιήσεις, να πάνε να δώσουν μάχη στους τόπους δουλειάς. Εκεί που «τσακίζει κόκαλα» και η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί της εργοδοσίας για να σκύβει ο εργάτης το κεφάλι. Εκεί που, για να πειστεί έστω και ένας εργάτης να απεργήσει, χρειάζεται λυσσαλέα πάλη ενάντια στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας, στη δράση με την οποία τα τσιράκια της προσπαθούν να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου», στις αυταπάτες που δηλητηριάζουν τις συνειδήσεις των εργαζομένων χρόνια τώρα με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ούτε μπορούν ούτε θέλουν να το κάνουν αυτό. Μόνο και μόνο στο άκουσμα της φράσης «σύγκρουση με τα συμφέροντα της εργοδοσίας» βγάζουν σπυράκια. Γι' αυτό και θέλουν να στρέψουν τους εργάτες στις πλατείες, γι' αυτό ζητούν ανατροπή μεν της κυβέρνησης, αλλά όχι ανατροπή των καπιταλιστών. Γι' αυτό και δε θέλουν ούτε γενικές συνελεύσεις να γίνονται (στη ΓΕΝΟΠ κήρυξαν μεν 48ωρες απεργίες απέρριψαν όμως το αίτημα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ να γίνουν συνελεύσεις, ώστε οι ίδιοι οι εργάτες να πουν γνώμη, να συζητήσουν και να αποφασίσουν εκείνοι για τη συνέχιση του αγώνα τους).

Μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, έχουν «κάνει επιστήμη» την προστασία της «ανταγωνιστικότητας» (που τσακίζει τα εργατικά δικαιώματα) και, από την άλλη, ζητούν οξυμένες μορφές πάλης... Αλήθεια, με τι αιτήματα φαντάζονται τους εργάτες να κάνουν απεργίες διαρκείας; Για μια καλύτερη ΕΕ; Για στήριξη της «εθνικής οικονομίας»; Αλλά τι λέμε τώρα... Εδώ υπήρχαν κλάδοι (όπως η κλωστοϋφαντουργία) όπου καλούσαν τους εργάτες να διαδηλώνουν για να πάρει ο εργοδότης τα δάνεια και μετά να τον βλέπουν να κάνει επενδύσεις σε άλλες χώρες των Βαλκανίων, αφού πρώτα είχε μοιράσει λουκέτα και απολύσεις στην Ελλάδα...