Ταυτόχρονα η επιτυχία αυτής της απεργίας, η μαζική συμμετοχή σε αυτήν, θα δώσει νέα ώθηση, νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά, νέα δυναμική στην έκφραση της αλληλεγγύης στους εργαζόμενους που ήδη βρίσκονται σε πολυήμερη μάχη, όπως για παράδειγμα στους εργάτες στην «Ελληνική Χαλυβουργία». Θα συμβάλλει αποφασιστικά στο δυνάμωμα της ενιαίας, συντονισμένης δράσης των εργαζομένων απέναντι στον κοινό αντίπαλο, που είναι η εργοδοσία και η κυβέρνηση. Απέναντι στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό που δρα ύπουλα και βρώμικα στην κατεύθυνση της διάσπασης της ταξικής ενότητας των εργατών, στη συσκότιση των αιτιών της καπιταλιστικής κρίσης, στη συσκότιση της διεξόδου. Δηλαδή την όξυνση της πάλης με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης.

Η απεργιακή μάχη στις 17 του Γενάρη είναι καθοριστικής σημασίας, καθώς η εργοδοτική και κυβερνητική επιθετικότητα ξετυλίγεται με γοργούς και αμείωτους ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα. Η κυβέρνηση από τη μια επιτίθεται ανελέητα με τα απανωτά αντεργατικά, φορολογικά, αντιασφαλιστικά μέτρα, τα χαράτσια και πλήθος ακόμα νομοθετικών παρεμβάσεων για λογαριασμό του κεφαλαίου. Η εργοδοσία αξιοποιώντας το νομοθετικό οπλοστάσιο που της εξασφάλισε η κυβέρνηση εξαπολύει σφοδρή επίθεση που απλώνεται σε όλο και περισσότερους τόπους δουλειάς με απολύσεις όπως στη «Newsphone», στη «Χαλυβουργία», με απλήρωτη δουλειά όπως στη «Λουκίσας», την «3Ε Εκτυπωτική», στη ΣΕΒΙΣΕ, στην «Μυλωνάς» και τη «Γερολυμάτος Κοσμέτικς», στην «Αλουμινέξ», στο ΑΛΤΕΡ, με τη μείωση μισθών μέσω ατομικών συμβάσεων όπως στην «Κωνσταντακάτος». Με την εκ περιτροπής εργασία που ήδη υλοποιείται σε μια σειρά χώρους, είτε προωθείται όπως π.χ. στην επιχείρηση «Ελληνική Χαλυβουργία», στη «Νότος Κομ», στο ξενοδοχείο «Ολύμπικ Ρουαγιάλ» και αλλού, τη γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης κλπ.

Η επιτυχία της παναττικής απεργίας θα είναι καθοριστικής σημασίας γιατί θα μπορεί να δημιουργήσει ακόμα καλύτερες προϋποθέσεις για να μπουν και άλλοι εργάτες στη μάχη, για να φουντώσει η φωτιά του αγώνα, της αντίστασης απέναντι σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική.

Η 24ωρη απεργία και η επιτυχία της θα αποτελέσει στις σημερινές συνθήκες την καλύτερη και πιο ουσιαστική έκφραση αλληλεγγύης στους εργάτες που βρίσκονται σε πολυήμερες κινητοποιήσεις. Θα ατσαλώσει ακόμα περισσότερο αυτούς που βρίσκονται στον αγώνα για τη συνέχισή του, θα οπλίσει με θάρρος και εκείνους τους εργάτες που φοβούνται, κάτω από το καθεστώς της εργοδοτικής και κυβερνητικής τρομοκρατίας, να κάνουν το βήμα. Θα φουντώσει τις σπίθες του αγώνα που έχουν ανάψει ήδη σε τόπους δουλειάς και κλάδους.

Αλλωστε η νέα απεργιακή μάχη είναι αποτέλεσμα και της τεράστιας πίεσης που ασκεί η μεγαλειώδης απεργιακή μάχη -ήδη για δυο μήνες- των χαλυβουργών, το πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης που εκφράστηκε με κάθε τρόπο, από κάθε γωνιά της χώρας. Το πόσο μάλιστα σημαντική είναι αυτή η μάχη και σε πόσο κρίσιμη στιγμή βρίσκεται, επιβεβαιώνεται από τις αφόρητες πιέσεις που δέχονται καθημερινά οι χαλυβουργοί, αλλά και όσοι αγωνίζονται, από την κυβέρνηση και την εργοδοσία, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, για να λήξουν οι αγώνες, για να λυγίσουν οι εργάτες, ώστε στη συνέχεια το κεφάλαιο να επιτεθεί γενικευμένα με μεγαλύτερη σφοδρότητα.

Είναι χαρακτηριστική η φράση του προέδρου της ΠΟΕΜ, στελέχους της ΠΑΣΚΕ, όπως καταγγέλθηκε και στη σύσκεψη της Γραμματείας Αττικής του ΠΑΜΕ, που χαρακτήρισε τον αγώνα της «Χαλυβουργίας»... «τυφλή σύγκρουση». Να πώς ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός σπέρνει τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια και ταυτόχρονα εκτελεί και την αποστολή του, να πείσει δηλαδή τους εργάτες ότι είναι μονόδρομος το να αποδεχτούν το ψαλίδισμα των ήδη λειψών μισθών τους, να μειώσουν δηλαδή και άλλο την τιμή της δύναμής τους, για να κερδίσει το μεγάλο κεφάλαιο. Επίσης ενδεικτική είναι και η στάση της πλειοψηφίας στην Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών η οποία μαζί με τη διοίκηση του επιχειρησιακού σωματείου στον Ομιλο «ALAPIS» αρνήθηκαν να ενώσουν τη φωνή και τον αγώνα τους με τους χαλυβουργούς με το επικίνδυνο και διασπαστικό επιχείρημα ότι έτσι θα «πνιγούν» τα αιτήματά τους. Λες και η επίθεση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς είναι διαφορετική.

Είναι λοιπόν κρίσιμο ζήτημα, αποτελεί κριτήριο μπροστά στην απεργιακή μάχη η πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Αποτελεί αναπόσπαστη πλευρά της σύγκρουσης με την κυβέρνηση, την εργοδοσία και την ΕΕ η διαπάλη με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Για να δοθεί όμως νέα ώθηση στην πάλη, απαιτείται αποφασιστικός και έγκαιρος σχεδιασμός για την προετοιμασία της. Οπως χαρακτηριστικά υπογραμμίστηκε και στη σύσκεψη της Γραμματείας Αττικής του ΠΑΜΕ το βάρος για την προετοιμασία της απεργίας πέφτει στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, στα σωματεία, τις σωματειακές επιτροπές, τους απλούς εργάτες, αφού ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός θα επιχειρήσει για ακόμα μια φορά να υπονομεύσει την επιτυχία της.

Απαιτείται λοιπόν πρωτοφανής ξεσηκωμός μπροστά στην απεργία. Απαιτείται έγκαιρα, τώρα, τα σωματεία να συνεδριάσουν και να πάρουν αποφάσεις συμμετοχής. Να προετοιμάσουν καλά γενικές συνελεύσεις των σωματείων, γενικές συνελεύσεις μέσα στους τόπους δουλειάς, ώστε να ανοίξει ουσιαστική συζήτηση. Να μεταφερθεί η πλούσια αγωνιστική εμπειρία από τον αγώνα των χαλυβουργών, να αποτελέσει οδηγό για τον κάθε χώρο δουλειάς, τον κάθε κλάδο. Να βγουν συμπεράσματα από αυτή τη μάχη, τα οποία θα συμβάλλουν στην αφύπνιση συνειδήσεων, στο βάθεμα των ιδεολογικών και πολιτικών συμπερασμάτων για το χαρακτήρα της κρίσης, της επίθεσης και, κυρίως, της απάντησης που πρέπει να δώσουν οι εργάτες, συνολικά ο λαός. Να κατανοηθεί ότι δεν υπάρχει σήμερα υποχώρηση που να οδηγεί στην άμβλυνση της επιθετικότητας του κεφαλαίου. Οτι δεν «σώθηκε» κανείς που υποχώρησε. Οτι φρένο σε αυτή την πολιτική μπορεί να βάλει μόνο η οργάνωση της πάλης ενάντια στα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Για τη δουλειά του κάθε κλάδου, του κάθε σωματείου πρέπει να αποτελέσει κριτήριο το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο άνοιγμα στους τόπους δουλειάς. Να φτάσει και να συζητηθεί με όσο το δυνατόν περισσότερος εργάτες η αναγκαιότητα της συμμετοχής τους μπροστά στην απεργία. Να κατανοήσει ο κάθε εργάτης που θα κάνει το βήμα ότι με τη συμμετοχή του στην απεργία δίνει απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου. Οτι, ταυτόχρονα, η απόφασή του δίνει δύναμη στο διπλανό του, που διστάζει ή φοβάται, τον οπλίζει με θάρρος.

Ετσι απαιτείται να μπουν νέες δυνάμεις στον αγώνα. Να αναλάβουν καθήκοντα τα μέλη του σωματείου για το πώς συγκεκριμένα θα δουλέψουν μπροστά την απεργία μέσα στο χώρο δουλειάς τους... με χαρτί και μολύβι. Με ποιον θα μιλήσουν, ποια σύσκεψη θα οργανώσουν, τι ανακοίνωση θα κυκλοφορήσουν στο χώρο τους. Η αξιοποίηση όσο περισσότερων δυνάμεων σε αυτή τη μάχη μπορεί να επιδράσει καθοριστικά στο αποτέλεσμα, να κινητοποιήσει ακόμα πλατύτερες εργατικές μάζες.

Ολοι σήμερα απαιτείται να αισθάνονται χαλυβουργοί και με ατσαλένια θέληση να οργώσουν τους χώρους δουλειάς. Η απεργία στις 17 Γενάρη να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα στο δυνάμωμα των εμποδίων ενάντια σε αυτήν την πολιτική και για την ανασύνταξη του κινήματος.