Ωμά εντείνονται οι εκβιασμοί σε βάρος ασθενών και γενικά του λαού, ώστε να δέχεται ως κάτι «φυσιολογικό» το κουμάντο που κάνουν οι επιχειρήσεις στην Υγεία μέσα (και) από τον εφοδιασμό των δημόσιων νοσοκομείων με φάρμακα, ιατρικό υλικό κλπ. Ετσι, αυτές τις μέρες, δίνεται νέα συνέχεια στο σίριαλ των απειλών που εξαπολύουν προμηθευτές οι οποίοι φοβερίζουν ότι αν δεν πληρωθούν θ' αφήσουν γιατρούς και ασθενείς χωρίς υλικά απαραίτητα για την προστασία της ανθρώπινης υγείας. Τους εκβιασμούς σε βάρος της λαϊκής συνείδησης δυναμώνουν σύσσωμος ο αστικός Τύπος, οι εκπρόσωποι των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που παρουσιάζουν το ζήτημα ως έκφραση ασυνέπειας ενός κράτους που αν πλήρωνε στην ώρα του θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα. Αλλοτε πάλι λένε πως ευθύνονται οι γιατροί των νοσοκομείων που κάνουν ακριβές παραγγελίες σε ιατροτεχνολογικό υλικό και φάρμακα και διογκώνουν τα χρέη, λες και η ακρίβεια εξαρτάται από τους ίδιους και όχι από τις επιχειρήσεις. Γιατί η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται ακριβώς στο ότι η λειτουργία των δομών Υγείας εξαρτάται από τις επιχειρήσεις, οι οποίες, προφανώς, δε δραστηριοποιούνται για... «την ψυχή της μάνας τους» αλλά για να προστατεύσουν και να αυξήσουν την κερδοφορία τους.

Ετσι τι συμβαίνει; Σε μια εποχή που ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος αυξάνεται και μπορεί να εξασφαλίσει σε όλους υπηρεσίες και δομές αντίστοιχες των σύγχρονων αναγκών, η Υγεία του λαού είναι όμηρος των σχεδιασμών, των εκβιασμών και των ανταγωνισμών των μονοπωλίων, με τη συνδρομή του κράτους. Οι κίνδυνοι που δημιουργούνται είναι αμέτρητοι. Μια επιχείρηση είναι λογικό να ενδιαφέρεται για τον ισολογισμό των ταμείων της και όχι για το αν έγκαιρα, σταθερά, επαρκώς τα δημόσια νοσοκομεία θα έχουν ιατρικά υλικά, φάρμακα, μηχανήματα, αναλώσιμα κλπ. ώστε να μην κινδυνεύει καμιά ανθρώπινη ζωή, και αποτελεσματικά να διαγιγνώσκεται και να αντιμετωπίζεται κάθε πρόβλημα υγείας. Επιπλέον, όταν η παραγωγή και η διάθεση των φαρμάκων και των ιατρικών υλικών μπαίνουν στη ζυγαριά της «ανταγωνιστικότητας», στόχος είναι να εξασφαλίζεται το μέγιστο δυνατό κέρδος και όχι η ανθρώπινη ζωή, η ασφάλεια των ασθενών, η προστασία τους από αρνητικές παρενέργειες.

Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν πότε θα πληρωθούν οι προμηθευτές. Το ζήτημα είναι πώς τα νοσοκομεία θα λειτουργούν απρόσκοπτα, με τρόπο που θα θέτει στην υπηρεσία της υγείας του λαού το σύνολο της επιστημονικής γνώσης και της τεχνολογικής ανάπτυξης. Σ' αυτή την κατεύθυνση είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους, όλα τα λαϊκά στρώματα, να δυναμώσουν την πάλη τους ώστε η Υγεία και το Φάρμακο να πάψουν να είναι εμπορεύματα. Να φύγουν από τους τομείς Υγεία - Φάρμακο οι επιχειρήσεις. Να υπάρχει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, κρατικές επιχειρήσεις που θα παράγουν και θα εξασφαλίζουν τα απαραίτητα υλικά σε νοσοκομεία και κέντρα υγείας. Με κεντρικό σχεδιασμό θα καθορίζονται οι ανάγκες του πληθυσμού, ανάλογα με τα γεωγραφικά, επιδημιολογικά και άλλα δεδομένα κάθε περιοχής της χώρας. Στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να δυναμώσει η πάλη και για κρατικό Φορέα Παραγωγής, Εισαγωγής, Διανομής και Ερευνας Φαρμάκου, να γίνει το φάρμακο αυτό που πρέπει να είναι: Κοινωνικό αγαθό διασφαλισμένο για όλους όσους το έχουν ανάγκη.