Μπορεί η κυβέρνηση να βάζει δήθεν ημερομηνίες λήξης σε κάποια από τα σκληρά μέτρα και τα χαράτσια, μπορεί να τα βαφτίζει «έκτακτα», όπως τη λεγόμενη «εισφορά αλληλεγγύης», αλλά η πείρα λέει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που περνάνε και υλοποιούνται παραμένουν σα βραχνάς στο λαιμό του λαού, μέχρι ο ίδιος να τα αποτινάξει με την πάλη του.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Γερμανίας, όπου το 1991, ύστερα από την επανένωση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με την πρώην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας και στο όνομα της «αλληλεγγύης» προς τα νέα ομόσπονδα κρατίδια προκειμένου να «ανοικοδομηθεί η οικονομία» στις περιοχές της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, επιβλήθηκε μια «προσαύξηση αλληλεγγύης» στους φόρους (Solidaritaetszuschlag ή Soli, όπως την ονομάζουν οι Γερμανοί στην καθημερινότητά τους). Ο φόρος αυτός συνδέθηκε εξαρχής και με το κόστος του Πολέμου του Κόλπου... Αυτός ο φόρος, δεκαεννέα χρόνια μετά από την πρώτη του είσπραξη το 1992, ισχύει ακόμα και καταβάλλεται από τους Γερμανούς. Μάλιστα, σήμερα έχει αυξηθεί και κυμαίνεται στο 5,5% του φόρου εισοδήματος, από 3,75% που ήταν αρχικά.

Δεν υπάρχει περιθώριο για αυταπάτες. Κάθε φορά που οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα δέχονται ή δε θα αντιδρούν οργανωμένα και δυναμικά στα βάρβαρα μέτρα για τη σωτηρία της πλουτοκρατίας, οι εκβιαστές, δηλαδή η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι θα μονιμοποιούν και θα κλιμακώνουν την αντιλαϊκή καταιγίδα.