Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι βαθιά και εντείνεται. Φαίνεται ολοκάθαρα όχι μόνο στις αντιθέσεις μεταξύ της πλουτοκρατίας των κρατών - μελών στις Συνόδους Κορυφής, αλλά (φαίνεται παντού) σε κάθε τομέα της οικονομίας και στον αγροτικό τομέα, όπου η σαπίλα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εκδηλώνεται με καταστροφή χρήσιμων παραγωγικών μονάδων και αύξηση της ανεργίας.

Χαρακτηριστικό είναι αυτό που συμβαίνει με την παραγωγή ζάχαρης, τις δυνατότητες, της τευτλοκαλλιέργειας, για την ικανοποίηση των εγχώριων αναγκών, τις δεσμεύσεις προς την ΕΕ έναντι αμοιβής για καταστροφή της παραγωγικής υποδομής και σε εργοστάσια που διαθέτει η χώρα και οι συνέπειες στην αύξηση της ανεργίας, αλλά και των εισαγωγών.

Τον Οκτώβρη, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ προκάλεσε ακόμη μία συζήτηση στη Βουλή για το έγκλημα που γίνεται με τα εργοστάσια της Βιομηχανίας Ζάχαρης, προκειμένου να αναδείξει ότι μπορούμε να παράγουμε τις ποσότητες που χρειαζόμαστε, 320.000 τόνους, αλλά και να γίνονται εξαγωγές στις περισσότερες χώρες των Βαλκανίων που δεν διαθέτουν ζαχαρουργεία και μας ζητάνε ζάχαρη. Ταυτόχρονα, να πιέσουμε στη μη αποξήλωση - διάλυση των 2 εργοστασίων (Λάρισας και Ξάνθης) και ακόμη να μην ιδιωτικοποιηθούν τα υπόλοιπα 3 εργοστάσια (Σέρρες, Πλατύ, Ορεστιάδα).

Η συζήτηση ανέδειξε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αποφασισμένη να καταστρέψει τα 2 χρήσιμα και λειτουργικά αλλά κλειστά εργοστάσια, γιατί έχει πάρει λεφτά γι' αυτήν τη «δουλειά» από την ΕΕ (έτσι έκανε και παλαιότερα με το θάψιμο των φρούτων ή και σήμερα με κάψιμο των αλιευτικών σκαφών έναντι αμοιβής).

Χαρακτηριστικά, ο Ιωάννης Δριβελέγκας (υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων) είπε: «Είναι η απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης και, μάλιστα, έχει υπογραφεί συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ενωση, έχουμε πάρει χρήματα, για να αποξηλωθούν τα δύο εργοστάσια. Είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε την απόφαση της ελληνικής Κυβέρνησης, άσχετα αν το υπέγραψε η Νέα Δημοκρατία»(πρακτικά της Βουλής 14/10/2011).

Εμμεσα αναγνωρίζει την εγκληματική πολιτική της ΕΕ που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ρίχνει την ευθύνη της δέσμευσης στην προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, μήπως το ίδιο δε γίνεται με το χρέος, το έλλειμμα κ.ά., για να συγκαλύψει την αγριότητα του καπιταλιστικού συστήματος και τη συμπόρευση των δύο κομμάτων που εφαρμόζουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Και πάντα συνεχίζει ο ένας εκεί που άφησε ο προηγούμενος, είτε λέγεται Ασφαλιστικό, Φορολογικό, Παιδεία, Υγεία, βαριά και ανθυγιεινά, ιδιωτικοποιήσεις κ.ά. Γι' αυτό ποτέ η κυβέρνηση του ενός κόμματος δεν αναίρεσε, δεν κατάργησε αντιλαϊκό νόμο του άλλου κόμματος, αλλά τον έκανε ακόμη αντιδραστικότερο. Φυσικό είναι, αφού την ίδια τάξη υπηρετούν, την αστική τάξη και τις επιλογές της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς.

Στην περίπτωση της βιομηχανίας ζάχαρης είναι ολοφάνερο το έγκλημα, γιατί από το 2015 η ΕΕ προγραμματίζει να μην υπάρχουν ποσοστώσεις - περιορισμοί, αλλά η κάθε χώρα θα παράγει όση ποσότητα θέλει, αν έχει εργοστάσια! Χαρακτηριστική είναι η απάντηση σε ερώτημα «Τι μέλλει γενέσθαι με τη ζάχαρη» στον Δ/ντή Οικονομικών Αναλύσεων, Τάσου Χανιώτη στη Γενική Διεύθυνση «Γεωργίας και ανάπτυξης της υπαίθρου» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο οποίος είπε: «Αποφασίστηκε ότι οι ποσοστώσεις στη ζάχαρη τελειώνουν το 2015. Λόγω και διεθνών εξελίξεων, με τη χρήση ζαχαροκάλαμου για παραγωγή αιθανόλης στη Βραζιλία, οι διεθνείς τιμές είναι πλέον υψηλότερες από τις ευρωπαϊκές. Δημιουργούνται πλέον δυνατότητες για παραγωγή τεύτλων στην ΕΕ» (συνέντευξη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14/10/2011, σελ. 43).

Ωστόσο, στην Ελλάδα έχουν βάλει πλώρη (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) για την καταστροφή των 2 εργοστασίων (Λάρισα, Ξάνθη) και αν δεν έχει υλοποιηθεί μέχρι σήμερα είναι χάρις στους αγώνες και περιφρούρηση των ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ -εργαζομένων. Ομως, αυτό πρέπει να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας. Οργανωμένα να συμμετέχουν, να περιφρουρήσουν τη μη καταστροφή παραγωγικών υποδομών, αντίθετα να επιδιώξουν να τις λειτουργήσουν για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, εξασφαλίζοντας ανάπτυξη και όχι ανεργία.

Ταυτόχρονα, συνειδητοποιείται από περισσότερες λαϊκές μάζες ότι αυτή είναι η ΚΑΠ και η ΕΕ, στην οποία συμμετέχουν, συμφωνούν, ψηφίζουν και υλοποιούν την πολιτική της οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και στηρίζουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Αρκεί να σκεφτεί, να θυμηθεί κανείς την πορεία της βιομηχανίας Ζάχαρης και να αναλογιστεί την καταστροφή της από την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ ΑΕ συγκαταλεγόταν στις μεγαλύτερες βιομηχανίες ζάχαρης στην Ευρώπη και αποτελούσε τη σημαντικότερη γεωργική βιομηχανία της χώρας. Με χιλιάδες εργαζόμενους μόνιμους και εποχιακούς στα πέντε εργοστάσια και συνεργασία με μια σειρά μικροεπαγγελματιών και μεταφορέων, ενώ πάνω από 20.000 τευτλοπαραγωγοί εξασφάλιζαν εισόδημα από τη λειτουργία της. Κάλυπτε τις εγχώριες ανάγκες και έκανε εξαγωγές, ενώ είχε μια σειρά από παραπροϊόντα, που διέθετε (Μελάσα, Ζαχαρόπιτα, Νωπό Πολτό, Τευτλόσπορο).

Η κατάσταση έχει ραγδαία αλλάξει, αφού η ΕΕ με την Κοινή Αγροτική Πολιτική και την αλλαγή του Κανονισμού Ζάχαρης, επέβαλε δραστική μείωση της παραγωγής στο 50% και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υλοποίησαν με συνέπεια την καταστροφική πολιτική κλεισίματος των δύο (προωθώντας σήμερα ξήλωμα μηχανημάτων) από τα πέντε (5) εργοστάσια, σε Λάρισα και Ξάνθη.

Στο μνημόνιο, υιοθετήθηκε και προωθείται από την κυβέρνηση, η απαλλαγή της ΑΤΕ από την ΕΒΖ και τις άλλες κρατικοσυνεταιριστικές εταιρείες.

Απαξιώνεται συνειδητά για να δοθεί στους ιδιώτες, που προσέτρεξαν (15 όμιλοι, εκ των οποίων 2 ελληνικοί), αφού είναι φιλέτο που εξασφαλίζει σίγουρα κέρδη. Ξοδεύτηκαν το 2011 δώδεκα (12) εκατομμύρια ευρώ για εισαγωγή ακριβότερης ζάχαρης, αφού η φετινή παραγωγή καλύπτει μόλις το 10% των αναγκών μας. Χιλιάδες αγροτών, εποχιακών εργατοϋπαλλήλων, μεταφορέων και άλλων μικροεπαγγελματιών είναι σε απόγνωση, καταδικασμένοι σε φτώχεια και ανεργία, ενώ και οι μόνιμοι υπάλληλοι είναι μέσα στην αβεβαιότητα, αν θα δουλεύουν αύριο ή θα είναι στη μεγάλη ουρά της ανεργίας.

Να πώς καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις με την πολιτική της ΕΕ. Γι' αυτό, η αποδέσμευση είναι αναγκαιότητα φιλολαϊκής ανάπτυξης. Σήμερα, η μόνη λύση είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που έχει φάει τα ψωμιά του, σαπίζει. Στη θέση του, η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, μεταξύ αυτών και των εργοστασίων ζάχαρης καθώς και της γης, όπου με κεντρικό σχεδιασμό και λαϊκό έλεγχο, θα καθορίζεται τι συμφέρει να καλλιεργείται για την ικανοποίηση των διατροφικών και άλλων αναγκών του λαού. Οσο πιο γρήγορα υλοποιηθεί, τόσα λιγότερα βάσανα θα περάσει ο λαός.

Συνεπώς, η απάντηση στον Ρόβλια, όταν λέει ότι δε θα μπορούμε να εισάγουμε ούτε ζάχαρη είναι μία. Δε χρειάζεται να εισάγουμε, γιατί έχουμε υποδομή και πείρα να παράγουμε. Αυτό που δεν μπορούμε είναι να ανεχόμαστε άλλο την καταστροφική πολιτική της εξουσία της πλουτοκρατίας, που υπηρετεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και σιγοντάρουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Ο λαός έχει τη δύναμη να την ανατρέψει και να επιβάλει τη λαϊκή εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ. Αυτός είναι ο δρόμος απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, που χρεοκοπεί το λαό και η λύση για τη λαϊκή ευημερία.