Το άρθρο των τριών υπουργών της κυβέρνησης συνιστά αντιδραστική παρέμβαση στις εξελίξεις από τη σκοπιά της αστικής τάξης. Αντανακλά την ανάγκη της να ξεμπερδεύει με τις εργατικές κατακτήσεις των περασμένων δεκαετιών και ταυτόχρονα να απαλλαγεί από στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία κερδήθηκαν με αίμα στο πεδίο της ταξικής πάλης. Τόσο το συγκεκριμένο άρθρο, όσο και άλλα παρόμοια που δημοσιεύτηκαν σχεδόν ταυτόχρονα από στελέχη της κυβέρνησης και προπαγανδιστές της κυρίαρχης πολιτικής, φανερώνουν από τη μια την ανησυχία των αστών για τις διεργασίες αφύπνισης στις λαϊκές συνειδήσεις και από την άλλη την ανάγκη τους να αναμορφώσουν σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση το πολιτικό σύστημα, για να θωρακιστεί η εξουσία των μονοπωλίων στη διάρκεια της κρίσης και μετά από αυτή.

Στην προπαγάνδα των αστών και του πολιτικού τους προσωπικού, οι εργατικοί αγώνες βαφτίζονται «συντεχνίες» και κάθε αντίδραση και αντίσταση στην κυρίαρχη φιλομονοπωλιακή πολιτική κατασυκοφαντείται σαν «ανομία». Καλλιεργούν σκόπιμα τον κοινωνικό αυτοματισμό και προσπαθούν να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και το λαό, ανακαλύπτοντας «σιωπηλές πλειοψηφίες», οι οποίες στηρίζουν δήθεν τα μέτρα, τα οποία πλήττουν εξίσου τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες. Προσπαθούν να στρώσουν το χαλί της καταστολής, ξέροντας καλά πως οι λαϊκές αντιδράσεις μπορούν να γίνουν επικίνδυνες για την αστική εξουσία, αν ριζοσπαστικοποιηθούν και μπολιαστούν με την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.

Με τα επιχειρήματά τους σκόπιμα προσπαθούν να συγκαλύψουν τα αίτια της κρίσης, για να τη φορτώσουν στο λαό και να περιγράψουν σαν μονόδρομο την αστική διαχείριση με βάρβαρα μέτρα. Λένε πως η κρίση προήλθε από καθυστερήσεις και υποχωρήσεις του αστικού πολιτικού συστήματος απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις, για να ενοχοποιήσουν τα λαϊκά δικαιώματα και να τα τσακίσουν. Ο,τι κερδήθηκε, κερδήθηκε με αγώνες και αίμα. Ακόμα και οι παραχωρήσεις που έγιναν από τη σκοπιά των αστών, στόχο είχαν τη σταθεροποίηση της εξουσίας τους και την ενσωμάτωση των εργαζομένων, σε μια περίοδο που οι σοσιαλιστικές χώρες ενέπνεαν τις λαϊκές διεκδικήσεις και το κίνημα διατηρούσε την ορμή του.

Θέλουν το λαό φτωχό, εξαθλιωμένο και τσακισμένο. Ξέρουν ότι στην Ελλάδα οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις καθυστέρησαν και καθυστερούν επειδή υπάρχει αντίσταση, έστω κι αν αυτή είναι αναντίστοιχη των αναγκών. Το κεφάλαιο έχει ανάγκη από ένα πιο αυταρχικό πολιτικό σύστημα για να περάσει την πολιτική του με φωτιά και σίδερο. Εκεί καταθέτουν τα διαπιστευτήριά τους οι τρεις υπουργοί με την κοινή τους παρέμβαση, η οποία αντανακλά την ενιαία στρατηγική της κυβέρνησης απέναντι στο λαό και τα δικαιώματά του, αλλά και τις δικές τους προσωπικές φιλοδοξίες να παίξουν αναβαθμισμένο ρόλο στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, που αναγκαστικά πυροδοτεί η φθορά του αστικού πολιτικού συστήματος από τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Να προβληματιστεί ο λαός και να βγάλει συμπεράσματα. Να αντεπιτεθεί πριν τον τσακίσουν. Η οργανωμένη δύναμή του είναι ανεξάντλητη αν μπολιαστεί με την πολιτική διεξόξου κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, που μπορεί να σαρώσει κάθε σχεδιασμό και δράση των αστών μέχρι την ανατροπή της εξουσίας τους. Η συμπόρευση των εργαζομένων με το ΚΚΕ για να γίνει πανίσχυρο και η οργάνωση του λαού παντού να τους σαρώσει για να μην τον γονατίσουν.