Η κυβέρνηση δεν μπορεί πια να κάνει πίσω. Εχει πάρει φόρα στον κατήφορο (αυτό είναι το «δράμα» των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που ανέφερε χτες ο Βενιζέλος) και είναι υποχρεωμένη να το πάει ως το τέρμα: Να τσακίσει το λαό ή να τσακιστεί η ίδια πάνω σ' έναν ισχυρότατο λαϊκό κυματοθραύστη.

Είμαστε ακριβώς σ' αυτό: `Η αυτοί ή εμείς!

Είναι πόλεμος! Είναι μάχη που ξεπερνά τα όρια ενός αγώνα για την επιβίωση.

Η κυβέρνηση οδήγησε ήδη παιδιά στον υποσιτισμό. Η κυβέρνηση οδήγησε ήδη σπίτια στην πείνα. Η υποκρισία όσων ζήτησαν να υπάρξει αυτή η εξέλιξη - τώρα δήθεν κλαίνε για τις επιπτώσεις - δεν τους σώζει. Οι απειλές τους κατά των εργατών, τους οποίους κατηγορούν για βία, πρέπει να επιστραφούν. Η κατρακύλα είναι δική τους, των καπιταλιστών, της κυβέρνησής τους και των κομμάτων τους. Αυτοί πρέπει να ανατραπούν.

Στις πόλεις, όπου κατοικούν 7 από τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων, απεργεί ανάλογος αριθμός εργαζομένων στην καθαριότητα. Ψιλά γράμματα για τον υφυπουργό Εσωτερικών, που εκτίμησε πως οι απεργοί δεν είναι τίποτα άλλο από «δύο θύλακες που λειτουργούν σαν Καμόρα» (η ιταλική μαφία) ενάντια στην οποία «Καμόρα» ο ίδιος θεωρεί πως σωστά η κυβέρνηση ενεργοποίησε διάταξη της δικτατορίας του Μεταξά του 1940 (!) για να τους κλείσει φυλακή.

Είπε ο ίδιος μιλώντας στο «Mega»: «Η Δευτέρα θα είναι μια άλλη μέρα. Είμαστε αποφασισμένοι (...) Εκτός κι αν κάποιοι θέλουν να αυτοκτονήσουν!».

Η κυβέρνηση, δηλαδή, διά Κουκουλόπουλου, απειλεί ευθέως να τσακίσει με την καταστολή τους απεργούς και το παρουσιάζει ως αυτοκτονία τους!

Η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη. Οπως ακριβώς η αστική τάξη την οποία και εκπροσωπεί. Οπως ακριβώς οι καπιταλιστές, που την ώρα του αδιεξόδου τους οξύνουν στα ακρότατα όριά της τη βαρβαρότητα. Οπως ακριβώς όσοι στηρίζουν αυτήν την πολιτική με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (οι πανηγυρισμοί στα κανάλια για την «αποφασιστικότητα» τόσο της κυβέρνησης, όσο και της ΝΔ είναι αποκαλυπτικοί για το «ποιος με ποιον»).

Στην κατρακύλα της η κυβέρνηση δεν πρέπει να βρει ούτε έναν εργάτη να την βοηθήσει.

Το μεροκάματο είναι ιερό, ακόμα πιο ιερό είναι το δικαίωμα στο μεροκάματο.

Για καθέναν έρχεται η ώρα που πρέπει να διαλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει (πιο απλά: Κανένας απεργοσπάστης, με καμιά δικαιολογία).

Η πείνα είναι έκφραση της βίας των αστών πάνω στην εργατική τάξη, δεν είναι κάποια υποσιτισμένα παιδιά στα σχολεία, είναι το σύνολο των εργατόσπιτων σ' αυτήν την κατάσταση.

Αυτοί που περιγράφουν την πείνα κρύβοντας τον ένοχο είναι τουλάχιστον υποκριτές.

Κι αυτοί που καταγγέλλουν ως βία το ιερό δικαίωμα του πεινασμένου να αντιδράσει, είναι αυτοί που αξιώνουν το μονοπώλιο της βίας για το κράτος τους, το κράτος της αστικής τάξης.

Οταν οι αστοί αξιώνουν να σταματήσει η βία των διαδηλώσεων έχουν στο μυαλό τους πως «αυτό που χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά». Δηλαδή, γνωρίζουν πως όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Και προσπαθούν να αποτρέψουν τη στιγμή.

Αυτή η στιγμή δεν έρχεται μόνη της. Η εργατική τάξη έχει ακόμα να κάνει βήματα. Αλλά, επίσης, η εργατική τάξη είναι σε καλό δρόμο όταν συσπειρώνεται στα ταξικά συνδικάτα, όταν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του κόμματός της, του ΚΚΕ, όταν το «να πέσει η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας» και να παλέψει ο λαός για τη δική του εξουσία δεν είναι μόνο προτροπή, αλλά δράση που να οδηγήσει το λαό σ' αυτό το αποτέλεσμα.

Ασχετο: Σε ποιο κόσμο ζει η Διαμαντοπούλου όταν επιδεικνύει μια προβοκατόρικη προκήρυξη ως απόδειξη της ανομίας των μαθητών; Στον ίδιο κόσμο που ζουν ο Κουκουλόπουλος, ο Λοβέρδος, το σύνολο των υπουργών μιας κυβέρνησης που για να τσακίσει την εργατική τάξη έχει ξεπεράσει τα όρια του αδίστακτου.

Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, συνολικά των κομμάτων της πλουτοκρατίας, η λαϊκή εξουσία, είναι όρος ζωής για τα λαϊκά στρώματα.

Ας γίνει με όποιον τρόπο επιλέξει ο λαός, αυτός πρέπει να το επιλέξει. Αλλά χωρίς αυταπάτες ότι οι εκλογές θα φέρουν αλλαγή και βελτίωση, καθώς στη θέση των υπουργών του ΠΑΣΟΚ κάλλιστα θα έμπαιναν βουλευτές της ΝΔ για να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, ή άλλοι ανάλογοι πρόθυμοι. Αλλά και οι εκλογές, ως μια μορφή πάλης, μπορούν να δώσουν ώθηση στον πολιτικό αγώνα για τη λαϊκή εξουσία αν ενισχύσουν αποφασιστικά το ΚΚΕ τσακίζοντας τα αστικά κόμματα.

Αυτό που πρέπει να γίνεται καθημερινά καθαρό, άνθρωπο τον άνθρωπο, είναι πως όσα συμβαίνουν δεν είναι θεομηνία. Είναι νομοτελειακή εξέλιξη σε ένα σύστημα που σαπίζει, που βρίσκεται σε αδιέξοδο και που για να σηκώσει κεφάλι πρέπει να πατώσει τεράστιες μάζες εργαζομένων σ' όλη τη Γη.

Αυτό που πρέπει να γίνεται απόφαση ζωής είναι η απάντηση στο δίλημμα: `Η αυτοί ή εμείς!

Το «εμείς» σήμερα είναι πολύ συγκεκριμένο: Η εργατική τάξη, οι φτωχομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, τα παιδιά τους και οι γυναίκες τους. Που με την πάλη τους ανοίγουν το δρόμο για τη δική τους εξουσία, τη λαϊκή, τη δική τους οικονομία, χωρίς τους καπιταλιστές.