«

Σκευωρία» και «τεχνητές ελλείψεις» χαρακτήρισε ο υπουργός Υγείας, Α. Λοβέρδος, το στέγνωμα των νοσοκομείων από υλικά. Μάλιστα, απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους είπε ότι «θα βγει με χωνί στο δρόμο», γιατί δε γράφουν για τις ...τιμωρίες κάποιων παραβατών στα δημόσια νοσοκομεία. Ο γράφων θα γίνει συμμέτοχος στη «σκευωρία» που κατήγγειλε με το χωνί της απίστευτης παραπλάνησης ο υπουργός Υγείας.

Στις αρχές του περασμένου Μάη αλλά και δύο μέρες πριν τις εξαγγελίες για τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων ο πατέρας του γράφοντος νοσηλεύτηκε στα νοσοκομεία της Αρτας και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στα Γιάννινα. Τις μέρες της νοσηλείας στην Αρτα το σωματείο των εργαζομένων του νοσοκομείου είχε καταγγείλει δημόσια ότι έγιναν αναβολές χειρουργείων λόγω έλλειψης υλικών. Οι καταγγελίες αυτές επιβεβαιώθηκαν τη μέρα που ο άρρωστος διακομίστηκε στα Γιάννινα. Η νοσηλεύτρια δεν είχε λευκοπλάστ για να στερεώσει την πεταλούδα στο χέρι του αρρώστου. Αναγκάστηκε να δανειστεί από άρρωστο που είχε δικό του λευκοπλάστ.

Φτάνοντας στην Αιμοτολογική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου στα Γιάννινα ο ασθενής ήταν τυχερός που μπήκε σε θάλαμο των πέντε αρρώστων καθώς στο διάδρομο υπήρχαν και πέντε κρεβάτια. Σ' αυτό το θάλαμο, μια μέρα ήρθαν να εκπαιδευτούν οχτώ σπουδαστές των ΤΕΙ. Η προϊσταμένη έδωσε εντολή να μπουν θερμόμετρα στους αρρώστους για να γίνει η εκπαίδευση. Μα δεν υπήρχαν θερμόμετρα. Τελικά ένας ειδικευόμενος γιατρός έφερε ένα θερμόμετρο, που το γυρνούσε από ασθενή σε ασθενή, με τους σπουδαστές στην αναμονή...

Τη δεύτερη φορά - στις 27 και 28 Μάη - ο ασθενής - που με δυσκολία στέκεται στα πόδια του - δεν ήταν τυχερός. Νοσηλεύτηκε στο διάδρομο, μαζί με άλλους τρεις ασθενείς. «Η πληρότητα της κλινικής είναι μόνιμα 125%», είπε στον γράφοντα ο αναπληρωτής διευθυντής της Αιματολογικής Κλινικής, καθηγητής Ε. Μπριασούλης. Η νοσηλεύτρια που έκανε την εισαγωγή είπε ότι έχει μόνο ένα σεντόνι και «από πάνω θα σκεπαστεί με κουβέρτα». Ελειπε όμως το μαξιλάρι. «Θα είναι τυχερός αν βρεθεί από κάποιον ασθενή, που έχει φέρει δικό του μαξιλάρι απ' το σπίτι», είπε η νοσηλεύτρια. Και πράγματι μια συνοδός ασθενούς έφερε μαξιλάρι. «Δεν έχω μαξιλαροθήκη», είπε η νοσηλεύτρια. Ετσι ο ασθενής αναγκάστηκε να ακουμπά σε μια δική του πετσέτα.

Το βράδυ ο άρρωστος μάτωσε το σεντόνι του. Το αντικατέστησαν και αυτό με κουβέρτα. Οι νοσηλεύτριες δεν είχαν ούτε γάντια για να περιποιούνται τους ασθενείς, ούτε να δίνουν στους συνοδούς που περιποιούνταν γέροντες αρρώστους στο διάδρομο της κλινικής. Είναι σκηνές - σαν κι αυτές των σωματικών αναγκών - που δεν επιτρέπεται να γραφούν γιατί προσβάλλουν τον άνθρωπο. Οι νοσηλεύτριες δεν είχαν ούτε λευκοπλάστ. Ετσι χρησιμοποιούσαν τσιρότα χειρουργείου, θυμίζοντας μπογιατζήδες που τοποθετούν χαρτοταινίες στους τοίχους που ετοιμάζονται να τους βάψουν. «Ούτε σύριγγες έχουμε», ψέλλισε μια νοσοκόμα. «Θέλεις βιβλίο για τις ελλείψεις», έλεγε ο ειδικευόμενος γιατρός που περιέφερε το μοναδικό θερμόμετρο.

Γιατροί και νοσηλεύτριες έτρεχαν σαν άλογα, με τα κουδούνια για άμεση βοήθεια να χτυπάνε ασταμάτητα. Και να 'θελαν να βγουν με το χωνί να φωνάξουν για τις ελλείψεις δεν τους επέτρεπε το τρέξιμο για να προλάβουν τους ασθενείς...