Από το χώρο της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης που διοργάνωσαν στην Αθήνα οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, και στην οποία για μια ακόμη χρονιά τα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν το ρόλο του κλακαδόρου, ο πρόεδρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε τις γνωστές κορόνες περί «ενότητας», δείχνοντας και μ' αυτόν τον τρόπο το περιεχόμενο της «κοινής δράσης» που ευαγγελίζεται, τη συμπόρευση δηλαδή των εργαζομένων με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα δεκανίκια τους, που αποτελούν οργανικό τμήμα της αντιλαϊκής στρατηγικής.

Κατά τ' άλλα, ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε ξανά να φύγει «η κυβέρνηση της καταστροφής, η κυβέρνηση Παπανδρέου», καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι μια άλλη κυβέρνηση, η οποία θα είναι αστική, αφού ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λοιδορεί την ανάγκη να αλλάξει τάξη στην εξουσία, «μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις», για να υπάρξει «ελπίδα και προοπτική γι' αυτόν τον τόπο». Αυτό ήταν και το νόημα των όσων είπε σε χτεσινή του συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, όπου, ανταγωνιστικά προς την κυβέρνηση, είπε:

«Ημασταν οι πρώτοι που μιλήσαμε για την ανάγκη ευρωπαϊκής λύσης, όταν οι Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου έλεγαν, μπορούμε και μόνοι μας και μη δώσουμε λάθος σήμα στις αγορές και πάμε στο ευρωομόλογο. Ημασταν οι μόνοι οι οποίοι ξεκινήσαμε να μιλάμε ότι το χρέος δεν βγαίνει και πρέπει να πάμε σε μια διαδικασία επιθετικής επαναδιαπραγμάτευσης». Επί της ουσίας, ο πρόεδρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί ότι οι προτάσεις του είναι συμπληρωματικές σ' αυτές των αστικών κομμάτων, αφού κινούνται στα όρια του συστήματος που συνυπηρετούν, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους.

Στο ίδιο πνεύμα, και παρουσιάζοντας την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω, ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι αναντίστοιχο των σημερινών αναγκών, «γιατί δεν υπάρχει καμία ελπίδα από τις χωριστές συγκεντρώσεις την Πρωτομαγιά», αφήνοντας συνειδητά στο απυρόβλητο τον υπονομευτικό ρόλο που διαχρονικά έπαιξε και παίζει στην οργάνωση και την προετοιμασία της εργατικής τάξης η συνδικαλιστική πλειοψηφία, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει και λιβανίζει.

Στο διά ταύτα, ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε ο λαός «να βγει στο προσκήνιο», ώστε να «θέτει και αυτός τις κόκκινες γραμμές κι όχι μόνο οι ισχυροί», να ενσωματωθεί δηλαδή σαν συνδιαχειριστής στο σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, και όχι βέβαια να παλέψει για την ανατροπή του. Σε ό,τι αφορά στην καπιταλιστική ΕΕ, εξέφρασε την ανησυχία του ότι «κινδυνεύει κι αυτή με κατάρρευση».

Θέλοντας, τέλος, να θολώσει τα νερά, είπε στην ίδια συνέντευξη πως «σήμερα αριστερό είναι ό,τι ενώνει κι όχι ό,τι χωρίζει», ισχυριζόμενος ότι «δεν υπάρχει ελπίδα στον κόσμο (...) που απογοητεύεται από τα δυο μεγάλα κόμματα, εάν δεν δει κινήσεις υπέρβασης απ' όλες τις πολιτικές δυνάμεις και κυρίως από τις δυνάμεις της αριστεράς (...) Γιατί το σημαντικό σήμερα δεν είναι κανείς να αυξήσει τα ποσοστά του κατά δύο μονάδες».

Πρόκειται για ωμή κοροϊδία στα λαϊκά στρώματα από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η στρατηγική του οποίου είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή του ΚΚΕ. Αυτός είναι που αναζητά μέσα από συμμαχίες από τα πάνω την εκλογική του επιβίωση και λοιδορεί την ανάγκη της κοινωνικής συμμαχίας από τα κάτω, για την οποία παλεύει το ΚΚΕ και είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό, μέσα από την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και όχι το μασκάρεμά της, με την αλλαγή κυβέρνησης, όπως ζητάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.