Η εργατική τάξη γιορτάζει την Εργατική Πρωτομαγιά και ετοιμάζεται για την επόμενη ταξική μάχη, την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 11 Μάη, καθώς ήδη «κλείνει» ένας ολόκληρος χρόνος από την ψήφιση του Μνημονίου και ενώ στα σκαριά βρίσκονται και νέα επώδυνα μέτρα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Τα νέα μέτρα σχεδιάζονται τη στιγμή που στις πλάτες των εργαζομένων συσσωρεύονται κάθε μέρα οι συνέπειες από τις αντεργατικές πολιτικές των προηγούμενων χρόνων. Η εργατική τάξη πληρώνει την καπιταλιστική κρίση με την αύξηση της ανεργίας, που τον περασμένο Γενάρη έφτασε στο 15,1% του εργατικού δυναμικού, με την υποαπασχόληση και τις συμβάσεις ευελιξίας, οι οποίες το 2010 έφτασαν τις 447.920, εκ των οποίων οι 340.619 ήταν συμβάσεις μερικής απασχόλησης και οι 90.158 συμβάσεις εκ περιτροπής, πληρώνει με τη δραματική συρρίκνωση των μισθών της, καθώς πέρυσι οι μέσες ακαθάριστες πραγματικές αποδοχές μειώθηκαν κατά 9,3%!

Μάλιστα αυτό συνέβη, όταν το 2010 - σύμφωνα με την Εκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας - το κόστος εργασίας για το σύνολο της οικονομίας μειώθηκε κατά 6%, βελτιώνοντας ανάλογα την ανταγωνιστικότητά της. Και είναι αξιοσημείωτο, ότι το 2009 - πριν ακόμα βαθύνει η κρίση - τα επίσημα στοιχεία (Ερευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών) έδειχναν ότι το 19,7% του πληθυσμού της χώρας ή 840.000 νοικοκυριά που αριθμούσαν συνολικά 2.147.000 άτομα, βρίσκονταν κάτω από το χρηματικό όριο της σχετικής φτώχειας..!

Η εργατική τάξη πληρώνει ακριβά και θα συνεχίσει να πληρώνει την αντεργατική πολιτική. Ετσι, η ίδια η Εκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας εκτιμά ότι η ανεργία το 2011 θα ανέλθει στο 16,5%, ενώ οι μέσες ακαθάριστες πραγματικές αποδοχές των εργαζομένων θα μειωθούν επιπλέον 5% έως 5,8%, που σημαίνει ότι μέσα στη διετία 2010 - 2011 η μείωση των μέσων πραγματικών αποδοχών θα φτάσει το 15%! Σημειώνει, μάλιστα, ότι ο κίνδυνος φτώχειας τα τελευταία χρόνια μετατοπίζεται στην ομάδα των νεότερων ζευγαριών με παιδιά, αλλά και προς τους νέους εργαζόμενους και η Εκθεση προσθέτει ότι: «Σε αυτό φαίνεται να έχει συμβάλει η δυσκολία πρόσβασης των νέων στην απασχόληση και οι νέες μορφές ευελιξίας της αγοράς εργασίας (μερική απασχόληση, συμβάσεις έργου, εργασία "φασόν" κ.ά.), οι οποίες αν και διευκολύνουν την πρόσβαση στην εργασία δεν καταφέρνουν να αποτρέψουν καταστάσεις φτώχειας»! Ομολογούν ανοιχτά, δηλαδή, ότι οι νέες μορφές απασχόλησης που προωθούν, η εξάπλωση του καθεστώτος της ευελιξίας που επιδιώκουν όχι μόνο δεν είναι το «φάρμακο» για τους εργαζόμενους, αλλά αυτή ακριβώς η ευελιξία σπρώχνει εκατοντάδες χιλιάδες «απασχολήσιμους» στη φτώχεια.

Ολα τα παραπάνω «φωτογραφίζουν» όχι μόνο ένα δύσκολο παρόν για την εργατική λαϊκή οικογένεια, αλλά ένα ακόμα χειρότερο μέλλον. Η ύπουλη προπαγάνδα της κυβέρνησης, αλλά και όλων όσοι στηρίζουν την αντιλαϊκή επέλαση, πως σήμερα ο κόσμος ζορίζεται, αλλά όταν έρθει η ανάκαμψη τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν και η ζωή των εργαζομένων θα καλυτερέψει... είναι άλλη μια απάτη. Η πραγματικότητα δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι «μπόρα που θα περάσει». Οι συνέπειές της θα χτυπήσουν ανεπανόρθωτα το βιοτικό επίπεδο της εργατικής οικογένειας. Θα σημαδέψουν τη ζωή της πολλά χρόνια μπροστά. Η ανάκαμψη, όταν επέλθει, θα γίνει πάλι σε όφελος της πλουτοκρατίας και στο έδαφος μιας πρωτόγνωρης πτώσης του βιοτικού επιπέδου πλατιών εργατικών στρωμάτων. Οι εργάτες δεν θα ξελασπώσουν. Αυτοί που θα βγούνε και πάλι στον αφρό, πιο δυνατά και γιγαντωμένα, πατώντας στις πλάτες της εργατιάς θα είναι τα μονοπώλια.

Δεν ταιριάζει στους εργάτες, να τρέφουν αυταπάτες, να κυνηγάνε χίμαιρες. Για τους εργάτες, ο αγώνας και η οργάνωση της πάλης είναι μονόδρομος. Μόνο αυτήν την επιλογή έχουν. Να απαντήσουν σήμερα στην αντεργατική πρόκληση. Να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους με όποιο κόστος, προσωπικό ή συλλογικό. Γιατί, διαφορετικά το κόστος θα είναι ακόμα μεγαλύτερο και διαχρονικό. Δεν πρέπει να επιτρέψουν να παραδοθεί η νέα γενιά, τα παιδιά τους, ανυπεράσπιστα, χωρίς δικαιώματα, στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής ανάκαμψης που ευαγγελίζεται το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Σε αυτήν την προσπάθεια οι εργαζόμενοι πιο αποφασιστικά πρέπει να αντιμετωπίσουν την καταιγιστική προπαγάνδα των διάφορων κέντρων της πλουτοκρατίας. Να απορρίψουν την κινδυνολογία για το «κακό» που έρχεται, αν δεν υπακούσουν στις επιταγές της. Γιατί το πραγματικό «κακό» το ζούνε ήδη οι εργαζόμενοι, ο πραγματικός κίνδυνος είναι η εφαρμογή αυτών των σχεδίων, που κάθε μέρα φέρνουν τόσες επώδυνες ανατροπές στη ζωή τους.

Να αντιπαλέψουν με θάρρος και αποφασιστικότητα όλους αυτούς τους καλοθελητές που επιχειρούν να καταστήσουν συνυπεύθυνους τους ίδιους τους εργαζόμενους για τη σημερινή κατάσταση. Και τέτοιοι δεν είναι λίγοι. Κυριαρχούν στα αστικά μέσα προπαγάνδας, αλλά κυρίως μέσα στις επιχειρήσεις. Χαρακτηριστική απ' αυτή την άποψη είναι η επιστολή, ενόψει του Πάσχα, που απέστειλε προς τους εργαζόμενους των ΕΛΠΕ, ο πρώην υπουργός Εργασίας του ΠΑΣΟΚ και σημερινός πρόεδρος του ομίλου Τ. Γιαννίτσης. Ιδού τι λέει ο εν λόγω κύριος προς τους εργάτες: «...Σας προτείνω - γράφει - να αναλογιστείτε τι ευθύνες επιβάλλουν σε όλους μας οι καιροί σε ό,τι αφορά την πορεία της εταιρίας, με την οποία πολλοί από εσάς είστε δεμένοι με σχέση ζωής. Πιστεύω, ότι έχετε την ίδια ευθύνη με την διοίκηση για να διασφαλίσετε ότι τους πολλούς κλυδωνισμούς που με βεβαιότητα έχουμε μπροστά μας, δεν θα έχουμε βάλει το χέρι μας να τους κάνουμε μεγαλύτερους ή καταλυτικούς»(!) Η αποθέωση του κυνισμού και της κινδυνολογίας σε όλο της το μεγαλείο. Μόνο που ο πρώην υπουργός ξεχνά κάτι. Τα 500 εκατομμύρια ευρώ κέρδη του ομίλου το 2010 δεν τα μοιράστηκαν οι εργάτες μεταξύ τους - οι οποίοι εκτός από το μισθό τους καμία άλλη σχέση δεν έχουν με την εταιρεία - ούτε οι καταναλωτές πλήρωσαν φθηνότερα καύσιμα. Ολα αυτά τα τεράστια κέρδη, από τον ιδρώτα των εργαζομένων και την τσέπη των καταναλωτών, κατέληξαν στην τσέπη του Λάτση, στα ταμεία του καπιταλιστικού κράτους και των άλλων μετόχων της εταιρείας.

Οι εργαζόμενοι, τα ταξικά συνδικάτα αμέσως μετά την Πρωτομαγιά προχωράνε στην πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 11 Μάη. Αναλαμβάνουν μεγάλο βάρος, μεγάλες ευθύνες. Και αυτές οι ευθύνες είναι οι μόνες που εθελοντικά παίρνουν στους ώμους τους και όχι την «ευθύνη» που θέλουν να τους φορτώσουν οι εκπρόσωποι των καπιταλιστών. Ευθύνες για την οργάνωση της πάλης, για την ενημέρωση, για καθημερινή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς. Ευθύνη για την καλύτερη προετοιμασία της απεργίας, με τη δραστηριοποίηση μεγαλύτερου αριθμού εργαζομένων, για να γίνει αυτή η απεργιακή μάχη υπόθεση κάθε εργάτη και εργάτριας, κάθε συνδικάτου. Αυτές είναι οι πραγματικές ευθύνες που επιβάλλουν οι καιροί και πρωτίστως οι ανάγκες του ταξικού αγώνα.

Ενός αγώνα που δεν πρέπει να χάνει το στρατηγικό του στόχο για τον οποίο τόσο ξεκάθαρα μιλούσε προς τους Αγγλους εργάτες ο Φρίντριχ Ενγκελς, δέκα χρόνια μετά την Παρισινή Κομμούνα τον Μάη του 1881: «... Και έπειτα οι διακυμάνσεις της συγκυρίας, τουλάχιστον μια φορά στα δέκα χρόνια, καταστρέφουν προσωρινά αυτά που έχουν κατακτηθεί και η μάχη πρέπει να δοθεί από την αρχή. Είναι ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν υπάρχει διέξοδος. Η εργατική τάξη παραμένει αυτό που ήταν και αυτό που οι πρόγονοί μας χαρτιστές δεν φοβόντουσαν να την αποκαλέσουν, μια τάξη μισθωτών σκλάβων. Αυτό λοιπόν θα είναι το τελικό αποτέλεσμα όλης της δουλειάς, της αυτοθυσίας και των βασάνων; Θα παραμένει αυτό για πάντα ο υψηλότερος σκοπός των Βρετανών εργατών; 'Η μήπως η εργατική τάξη αυτής της χώρας θα προσπαθήσει τελικά να σπάσει αυτόν το φαύλο κύκλο και να βρει μια διέξοδο σ' ένα κίνημα για την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ;» Ζήτημα πάντα επίκαιρο, το οποίο με δραματικό τρόπο θέτει μπροστά στους εργάτες όλου του κόσμου και στους Ελληνες και η σημερινή καπιταλιστική κρίση.