Η Ομάδα Επαφής, η ομάδα εκείνη, δηλαδή, των χωρών και οργανισμών που εμπλέκονται έμμεσα, άμεσα ή ακόμη και με τη σιωπηλή συναίνεσή τους στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, και συστάθηκε ως «διπλωματικό σώμα» στη Σύνοδο του Λονδίνου στις 29 Μάρτη, συναντήθηκε για πρώτη φορά στην Ντόχα του Κατάρ. Πολύ πριν όμως την έναρξη των εργασιών, που φιλοξένησε η βασιλική οικογένεια αλ Θάνι - η μοναδική αραβική ηγεσία που συμμετέχει ενεργά στις στρατιωτικές επιχειρήσεις και έχει αναγνωρίσει το αντικαθεστωτικό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο ως μοναδικό νόμιμο εκπρόσωπο του λιβυκού λαού εισπράττοντας τα εύσημα των ΗΠΑ - ήταν φανερό ότι δεν θα ήταν διόλου εύκολο να βρεθούν, σε επιχειρησιακό επίπεδο, κοινά αποδεκτές παράμετροι στη βάση των οποίων θα προχωρήσουν οι «πρόθυμοι σύμμαχοι», καθώς ο καθένας προσπαθεί να πετύχει τα μέγιστα για τα συμφέροντά του με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Οι διαφωνίες αυτές μεταφέρθηκαν ένα 24ωρο αργότερα στο Βερολίνο, όπου πραγματοποιήθηκε η τακτική εαρινή Σύνοδος, σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ. Και εδώ, οι αντιπαραθέσεις, η δυσφορία και τα αλληλο-καρφώματα δεν έλειψαν.

Το καινούργιο ποιοτικό στοιχείο που προέκυψε, μέσα από τις δύο αυτές διπλωματικές συνάξεις, είναι η υιοθέτηση ξεκάθαρα της άποψης ότι «δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική πρόοδος» όσο στην ηγεσία της χώρας βρίσκεται ο Μουαμάρ Καντάφι. Αν και ουδείς αμφέβαλλε ότι για τους «συμμάχους» η απομάκρυνση Καντάφι ήταν επίσης μια επιλογή, στην περίπτωση που έκριναν ότι δεν μπορούν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους με τους όρους που ήθελαν διαπραγματευόμενοι μαζί του, είναι γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που η αναγκαιότητα «αποχώρησής του από την εξουσία» τίθεται τόσο σαφώς.

Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι λίγα μόνο 24ωρα πριν από τη σύνοδο της Ντόχα, θέτοντας ακριβώς την ίδια προϋπόθεση, το Εθνικό Συμβούλιο απέρριπτε το διαμεσολαβητικό «οδικό χάρτη» που παρουσίασε η Αφρικανική Ενωση, τον οποίο είχε αποδεχτεί ο συνταγματάρχης. Και να επισημανθεί ότι φυσικά και δεν προβλέπεται εκδίωξη Καντάφι από την εξουσία από οποιαδήποτε απόφαση του ΟΗΕ, αλλά οι αποφάσεις αυτές είναι για να παραβιάζονται από τους ιμπεριαλιστές και να αξιοποιούνται ως προσχήματα όταν πρόκειται να θυσιαστούν λαοί στο βωμό των συμφερόντων.

Πέραν, όμως, του διπλωματικού επιπέδου όπου εμφανίστηκε να υπάρχει μια κάποια σύμπνοια, ούτε αυτές οι αλλεπάλληλες σύνοδοι έδωσαν απάντηση στο κομβικό ερώτημα: Πώς θα επιτευχθεί η «απομάκρυνση από την εξουσία του Καντάφι»; Προφανώς τα πολιτικά μέσα περιορίζονται στο να δεχτεί, κάποια στιγμή, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας, ν' αποχωρήσει μόνος του. Κάτι τέτοιο έχει αποκλειστεί από την πλευρά του, και προφανώς για να υποχρεωθεί να επανεξετάσει τη θέση του, θα πρέπει να πιεστεί σημαντικά. Πώς θα γίνει αυτό;

Στο συγκεκριμένο ερώτημα, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι η κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Και είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλους ότι όταν γίνεται αναφορά σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, πρόκειται για τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις και όχι για τους ίδιους τους αντικαθεστωτικούς, οι οποίοι, όλες αυτές τις εβδομάδες που συνεχίζεται η σύγκρουση αυτή, δεν έχουν, ούτε μία στιγμή, δείξει (αν και στο ενδιάμεσο απέκτησαν επιπλέον οπλισμό με «άγνωστο» τρόπο και φέρονται να εκπαιδεύονται από μέλη του λιβυκού στρατού που αποσκίρτησαν και από ξένους πράκτορες - κυρίως Αμερικανούς και Βρετανούς) ότι μπορούν να επικρατήσουν των δυνάμεων του Καντάφι.

Το πώς μπορούν να κλιμακωθούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι ένα ερώτημα, το οποίο όχι μόνο δεν απαντήθηκε αλλά αντίθετα τέθηκε σε πολλούς τόνους και ανέδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις λυκο-συμμαχίες των ιμπεριαλιστών, τα ανταγωνιστικά συμφέροντά τους και τους διαγκωνισμούς τους. Γαλλο-Βρετανοί, εμμέσως πλην σαφώς, επέκριναν τις ΗΠΑ «γιατί δε συμμετέχουν ενεργότερα στις επιχειρήσεις», ζητώντας ουσιαστικά από την Ουάσιγκτον, να εμπλακεί με περισσότερα αεροσκάφη, βομβαρδισμούς και πυραύλους. Χωρίς να το λένε ανοικτά, αυτό που, ουσιαστικά, Λονδίνο και Παρίσι ζητούν είναι ν' αναλάβει το «βάρος» (στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτικό φυσικά) τόσο των αεροπορικών επιδρομών, αλλά και των πιθανών χερσαίων επιχειρήσεων (ενδεχόμενο που ουδείς συζητά, αλλά που όλοι, φαίνεται ότι, σκέφτονται ως αναγκαία λύση). Στο «παιχνίδι» εισήλθε και η ηγεσία των Λίβυων αντικαθεστωτικών ζητώντας ανοιχτά, στην Ντόχα, από τις ΗΠΑ «να εμπλακούν περισσότερο»!

Από την πλευρά της, η Ουάσιγκτον, διά μέσου διαρροών δεν κρύβει τη δυσφορία της για τις πιέσεις αυτές αφού είναι προφανές ότι καλείται να παίξει πάλι το ρόλο «του σκληρότερου κακού», στα μάτια της ευρύτερης αραβικής και μουσουλμανικής γνώμης, όπου επίσης διακυβεύονται σημαντικά συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, για μια λεία που τμήμα της έχει, ήδη, «καπαρωθεί» από άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, π.χ. Ιταλία, Γαλλία, Βρετανία. Γι' αυτό, κατέστησε σαφές σε όλους τους τόνους ότι δεν προτίθεται, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, να αυξήσει τη συμμετοχή της, ούτε καν στα επίπεδα των πρώτων ημερών του πλήγματος, πόσο μάλλον να σκεφτεί το οτιδήποτε άλλο.

Με μια κίνηση, που προφανώς στοχεύει, έστω και σε επιφανειακό επίπεδο, να θέσει σε δεύτερο πλάνο τις ενδο-ιμπεριαλιστικές τριβές, και να αναδείξει, όσο είναι πλέον εφικτό, τους «κοινούς στόχους», ο Αμερικανός πρόεδρος, ο Γάλλος ομόλογός του και ο Βρετανός πρωθυπουργός, με κοινή τους επιστολή, υποστηρίζουν ότι «δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί το μέλλον της Λιβύης με τον Καντάφι στην εξουσία» και προεξοφλούν ότι «το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί του, ενωμένοι, θα συνεχίσουν τις επιχειρήσεις όσο βρίσκεται στην εξουσία». Βέβαια, ούτε σε αυτόν τον «πανηγυρικό ενότητας», δεν περιέχεται κάτι πιο συγκεκριμένο ως προς το «πρακτικό σκέλος» της όλης υπόθεσης. Αντίθετα, σε συνέντευξή του στο «Ασοσιέιτεντ Πρες», ο Μπαράκ Ομπάμα παραδέχεται, όπως και όλες οι ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις επί της ουσίας, ότι έχει επέλθει «τέλμα σε στρατιωτικό επίπεδο στη Λιβύη» και αρκείται να συμπληρώσει ότι «σταδιακά ο Καντάφι, που ήδη πιέζεται, θα υποχωρήσει».

Το μέγεθος των ενδο-ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών ανταγωνισμών αναδεικνύεται και από κάτι ακόμη: Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ ζήτησε «περισσότερα αεροσκάφη» για τις επιχειρήσεις (πιθανότατα με αμερικανική... παρότρυνση) «θυμίζοντας» ότι και τα 28 μέλη συμφώνησαν να πληγεί η Λιβύη, αλλά μόνο τα 8 συμμετέχουν στα πλήγματα. Το αίτημα δεν έτυχε, αρχικώς τουλάχιστον, ανταπόκρισης.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αν η κατάσταση συνεχίσει ως έχει, τότε δεν είναι μακριά η μέρα που θα φυλλορροήσει και αυτή «η συμμαχία», όπως έγινε μετά τα πρώτα χρόνια και στην κατοχή στο Ιράκ. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, θα έχει σοβαρότατες συνέπειες, κυρίως, για την ίδια τη Λιβύη και το λαό της, ο οποίος θα δει τη χώρα του εκτός από το να αιματοκυλίζεται, να μετατρέπεται, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, σε μια άλλη Σομαλία.