Την ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέες μειώσεις μισθών, νέα χτυπήματα στο Ασφαλιστικό, εξουθένωση των ανέργων, πρόσθετη φορολογία, άρα πιο μαζική εξαθλίωση. Την ώρα που η κυβέρνηση έβαζε στο φουλ τις μηχανές για να ιδιωτικοποιήσει ό,τι απέμεινε σε κρατική ιδιοκτησία, τα κανάλια εξηγούσαν ποια είναι η αγωνία του «κόσμου»: να παρουσιάσει η κυβέρνηση ένα αξιόπιστο πρόγραμμα! Στο Mega, μάλιστα, εκτιμούσαν ότι η κυβέρνηση τελικά δεν τόλμησε το βήμα των αποκρατικοποιήσεων και έτσι δυσαρέστησε τον «κόσμο». Κατανοητός ο «κόσμος» στον οποίο αναφέρονται. Κατανοητός και ο ρόλος τους.

Κλάμα πολύ πέφτει και για την αναδιάρθρωση του χρέους. Να μην τσιμπήσει ο λαός. Κάποιοι καπιταλιστές θα χάσουν. Και λοιπόν; Ο λαός χάνει κάθε μέρα που περνάει. Και θα συνεχίσει να χάνει περισσότερα όσο οι καπιταλιστές είναι στην εξουσία.

Αυτό το γνωρίζουν κι εκείνοι που παριστάνοντας τους «αριστερούς» διαφόρων «αποχρώσεων» κινούνται με κοινό παρονομαστή: τη σωτηρία του συστήματος.

Χτες, ένα από τα στελέχη της πτέρυγας της «διαμαρτυρόμενης» δήθεν «αριστεράς» με άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» καλούσε σε συγκέντρωση υπογραφών για μια «επιτροπή ελέγχου του χρέους». Που θα κάνει τι; Ενα «αποφασιστικό βήμα (...) για να μπορεί ξανά η εργαζόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας να ελπίζει».

Είναι αυτό που λένε «...θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει». Εμφανίζουν μια αναγκαστική για τον καπιταλισμό διαδικασία ως πρόβλημα κακοδιαχείρισης που άμα το ελέγξεις θα ελπίζει ξανά ο εργάτης. Δηλαδή την ώρα που η ίδια η καπιταλιστική κρίση ανάγει σε ζήτημα πρώτης γραμμής την πολιτικοποίηση των αγώνων ώστε να μπει στην ημερήσια διάταξη το ίδιο το θέμα της εξουσίας, την ώρα που το μήνυμα «χωρίς τους καπιταλιστές καλύτερα» έχει αντικειμενική βάση, οι διαμαρτυρόμενοι «αριστερούληδες» σπεύδουν να καλλιεργήσουν ξανά αυταπάτες περί ανθρώπινα ρυθμισμένου καπιταλισμού.

Το πρόβλημά τους είναι πως δεν συντονίζονται. Γιατί την ίδια ακριβώς ώρα ένα άλλο στέλεχος της ίδιας προέλευσης, στο «Εθνος» έκφραζε ανοιχτά την αγωνία του που θα χάσουν οι τράπεζες από το «κούρεμα».

Για την εργατική τάξη μόνο μία αγωνία: Πώς θα οργανώσει την πάλη της έτσι ώστε όλο και πιο κοντά να έρχεται η προοπτική της αλλαγής τάξης στην εξουσία. Δηλαδή, πώς θα γίνει το πρόβλημα των καπιταλιστών και τάφος τους!

Απέναντι στην κυβέρνηση που κάθε μέρα δείχνει όλο και πιο άγρια τις διαθέσεις της τάξης που εκπροσωπεί, της αστικής, η μόνη θυσία που αξίζει είναι αυτή που προσφέρεται για να δυναμώσει η ταξική πάλη, να οργανωθούν καλύτερα αυτοί που παράγουν όλον τον πλούτο, να δυναμώσει το κόμμα τους, το ΚΚΕ, να ανοίξει ο δρόμος που μέσα από την απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών, θα οδηγεί στη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Ασχετο: τι μαθαίνει κανείς... 300 Αμερικανοί απόστρατοι μένουν μόνιμα σαν τουρίστες στην Ελλάδα. Αλλά είναι τουρίστες. Κι έχουν πρόβλημα με τον πόλεμο αφού δεν μπορούν να αγοράζουν αφορολόγητα από τη Σούδα λόγω συνωστισμού. Και πού να τρέχουν από την Κρήτη στον Τύρναβο. Εκεί πάνε οι άλλοι τουρίστες από το Κόσσοβο. Αλλο ζήτημα επίσης: τί σόι τουρίστες είναι οι Αμερικανοί απόστρατοι; Τόσο αγαπάνε την Ελλάδα ή υπηρετούν την πατρίδα ως τουρίστες; Αλλά αυτό είναι άλλης φύσης ζήτημα... Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι ειδήσεις που μιλάνε για δυστυχία και των αγίων στη μητρόπολη του καπιταλισμού. Κάτι τέτοιες ειδήσεις κάνουν σμπαράλια το άλλοτε λαμπρό αμερικάνικο όνειρο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του «αριστερού» προέδρου να το κρατήσει όρθιο. Κι όπως γράφουν οι δικοί του αναλυτές, το χάσμα διευρύνεται.

Ετσι είναι, συμβαίνει κι εκεί κι εδώ.

Πέρα από το καλαμπούρι, αυτοί οι 300 συνταξιούχοι της Σούδας, τι σόι τουρισμό κάνουν και μένουν διαρκώς εδώ;