Προκλητικό για το λαό της Παλαιστίνης είναι το υποκριτικό ενδιαφέρον της ελληνικής κυβέρνησης για τη δίκαιη επίλυση του μεσανατολικού προβλήματος, όπως αυτό εκφράστηκε προχτές, στη συνάντηση Παπανδρέου - Αμπάς. Τα γεγονότα και οι στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ενταγμένες στα συνολικότερα ιμπεριαλιστικά σχέδια για μια ευρεία Μέση Ανατολή, αποτελούν δυναμίτη για τα συμφέροντα των λαών της περιοχής και αντικειμενικά εχθρεύονται κάθε προσπάθεια των Παλαιστινίων να αποκτήσουν πατρίδα. Το επίπλαστο ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τον παλαιστινιακό λαό στόχο έχει να συγκαλύψει τη συμπόρευση και τη στήριξη που παρέχει η Ελλάδα στη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ, νομιμοποιώντας και μ' αυτόν τον τρόπο τη γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων.

Φρέσκες είναι ακόμα οι υπογραφές των πρωθυπουργών Ελλάδας - Ισραήλ στις συμφωνίες για το βάθεμα της στρατιωτικοπολιτικής συμμαχίας, που διευκολύνει επί της ουσίας το Ισραήλ να παίξει πιο επιθετικά το ρόλο του δερβέναγα στην περιοχή, τόσο σε βάρος του παλαιστινιακού, όσο και των άλλων λαών της περιοχής. Αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι με λυκοσυμμαχίες να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή και να εξασφαλίσει μ' αυτόν τον τρόπο μεγαλύτερο κομμάτι της λείας από τη διανομή του πλούτου της περιοχής και την προώθηση των ενεργειακών σχεδίων που προτάσσουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. Την ίδια ώρα, οι γενικότεροι περιφερειακοί ανταγωνισμοί σε μια ευαίσθητη από κάθε άποψη περιοχή, όπως είναι αυτή της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, εκ των πραγμάτων οξύνονται σε βάρος και του παλαιστινιακού λαού από την ενίσχυση του ρόλου του Ισραήλ, με τη στήριξη και της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο Γ. Παπανδρέου έφτασε στο σημείο να παρουσιάσει ως δείγμα του ελληνικού «ενδιαφέροντος» για τον παλαιστινιακό λαό την ανάληψη πρωτοβουλίας, με χαρακτηριστικά «πολιτικού συμβολισμού», για οργάνωση περιφερειακής δύναμης που θα έχει ως αποστολή την κατάσβεση πυρκαγιών, με τη συμμετοχή του Ισραήλ, της Παλαιστίνης, καθώς και άλλων χωρών όπως η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Τουρκία και η Ρωσία. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα άλλο παρά εφαρμογή της ΝΑΤΟικής στρατηγικής για «όσμωση» μεταξύ των χωρών της περιοχής, με τελικό στόχο την επέκταση του ΝΑΤΟ στη Μ. Ανατολή. Ανάλογη ήταν η διαδικασία στη διάρκεια της δεκαετίας του '90, με το ΝΑΤΟικό παραμάγαζο «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη» (PFP), που κατέληξε στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Αποτελεί πράξη ευθύνης η καταδίκη του ρόλου των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που έχουν τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες για τη συνέχιση της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών και τη στήριξη της ισραηλινής αδιαλλαξίας. Για τις πολλαπλές πιέσεις και τους ωμούς εκβιασμούς προς τον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό. Σήμερα, είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ η έκφραση της διεθνιστικής αλληλεγγύης στον αγώνα των Παλαιστινίων για άνευ όρων αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967, πλήρη διάλυση των εποικισμών, επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων, αλλά και η πάλη για την άμεση απελευθέρωση από το Ισραήλ όλων των Λιβανέζων και Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων, την άμεση κατάργηση των στρατιωτικών συμφωνιών και συνεργασίας της χώρας μας με το Ισραήλ.