«Η κρίση χρεών και ελλειμμάτων καταδεικνύει με χαρακτηριστικό τρόπο τον κίνδυνο αποδιάρθρωσης της ΕΕ εξαιτίας της απουσίας κοινής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Είναι απολύτως αναγκαίος ένας μηχανισμός στήριξης των υπερχρεωμένων χωρών χωρίς τη συμμετοχή τραπεζών και ιδιωτών που θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τις αγορές και τους κερδοσκόπους. Ομως αυτό δεν αρκεί. Επείγει η ανάγκη αναθεώρησης της πολιτικής που απορρέει από το Σύμφωνο Σταθερότητας, ώστε εκτός από τα ελλείμματα, να τεθεί πλαφόν, επί παραδείγματι 3%, και στα πλεονάσματα, ως ένα πρώτο βήμα αποκατάστασης της ενδοευρωζωνικής οικονομικής ανισορροπίας και ένδειξης ελάχιστης αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών - μελών».

Τα παραπάνω αναφέρει σε ανακοίνωσή της η «Δημοκρατική Αριστερά», βαθύτατα πιστή στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία. Αν υπάρχει ο κίνδυνος που επισημαίνει, αυτός αφορά αποκλειστικά και μόνο εκείνους οι οποίοι επωφελούνται απ' την ύπαρξη της ΕΕ. Και σ' αυτούς δεν ανήκουν οι λαοί, που έχουν πια συσσωρευμένη εμπειρία και πρέπει να την «ακούσουν». Οι αντιθέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι απόλυτοι νόμοι του καπιταλισμού, μηδέ εξαιρουμένου του ευρωενωσιακού. Σε περίοδο κρίσης οι εκδηλώσεις τους γίνονται ιδιαίτερα αισθητές (και πρόκειται βεβαίως για αστειότητες τα περί αντιμετώπισής τους με ...πλαφόν στα πλεονάσματα). Κι αν στο πλαίσιο αυτό οι λαοί πρέπει να παρέμβουν δεν είναι βεβαίως στην κατεύθυνση πάλης για ισχυροποίηση της ΕΕ όπως τους καλούν μορφώματα τύπου «Δημοκρατικής Αριστεράς», αλλά στην κατεύθυνση ανάπτυξης της πάλης για απαλλαγή απ' τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αξιοποιώντας και την «αχίλλειο πτέρνα» του ταξικού τους αντιπάλου, τις βαθιές αντιθέσεις του.