Στις πολιτικές της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ αποδίδει την αύξηση της ανεργίας η παράταξη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ), με αφορμή τη νέα δραματική αύξηση στο 12,1% που κατέγραψε η Στατιστική Υπηρεσία τον προηγούμενο Φλεβάρη. Και θα μπορούσε κάποιος να «κλείσει τα μάτια» για το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παράταξη συνεχίζει να εστιάζει την κριτική της μόνο στο ζήτημα της διαχείρισης της ανεργίας εκ μέρους της κυβέρνησης χωρίς να λέει το παραμικρό για την ανεργία ως συγκεκριμένο αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ως ένα διαρκές και αγιάτρευτο σύμπτωμά του, που ανάλογα βέβαια με τον οικονομικό κύκλο έχει τις διακυμάνσεις του. Οτι ακόμα και η πιο «πετυχημένη» διαχείριση δεν απαλλάσσει τους εργάτες από το άχθος της ανεργίας, πολύ περισσότερο που στις σύγχρονες συνθήκες η ανεργία εμφανίζεται και με νέες «κρυφές» μορφές της υποαπασχόλησης, της ευελιξίας κλπ.

Ομως η ΑΠ κάνει ένα βήμα παραπέρα και χαρακτηρίζει αυτές τις πολιτικές «παράλογες», αφού κατά τη γνώμη της δεν είναι συμβατές «ακόμα και με τους στοιχειώδες όρους μιας ορθολογικής λειτουργίας της "οικονομίας της αγοράς"». Δηλαδή η ΑΠ προφανώς παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει πως η λογική του συστήματος της οικονομίας της αγοράς είναι το κέρδος και η εκμετάλλευση, δηλαδή ο ορισμός του ανορθολογισμού. Και παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει ακριβώς για να διασώσει αυτή την ουσία του συστήματος. Πολύ παλιό το κόλπο.