Αν σωστά καταλαβαίνουμε τι γράφουν οι αστοί δημοσιογράφοι, και σωστά καταλαβαίνουμε, προϋπόθεση για να εκφραστεί η «αλληλεγγύη» της ΕΕ και των ΗΠΑ ήταν να αποφασίσει η κυβέρνηση το τσάκισμα των εργατών στη χώρα μας. Να κάνει δηλαδή ό,τι έχουν συναποφασίσει στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και το οποίο προφανώς εκτιμούν ότι καθυστερούσε στην εφαρμογή του, για να εξασφαλιστεί η περίφημη ανταγωνιστικότητα, δηλαδή η δυνατότητα του κάθε κεφαλαιοκράτη να εξασφαλίζει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών του. Από τη σύστασή της ακόμα η ΕΕ έχει ακριβώς αυτό το στόχο: Πώς θα γίνουν οι καπιταλιστές που δραστηριοποιούνται στην ευρωπαϊκή επικράτεια πιο ανταγωνιστικοί έναντι των άλλων. Δύο δεκαετή προγράμματα υλοποιήθηκαν από τότε με σημαία την ανταγωνιστικότητα. Καθένα από αυτά τα προγράμματα έφερε τεράστια ποσά στο ταμείο των καπιταλιστών, εκτίναξε στα ύψη την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, εξαφάνισε το ένα μετά το άλλο μια σειρά εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με ποταμούς αίματος. Ενεργό συμπαραστάτη σ' αυτήν την επίθεση είχαν, εκτός από τα κόμματα της πλουτοκρατίας, και τις ηγεσίες των εργατοπατέρων που βασίζουν την εξουσία τους στο βούρδουλα εντός των χώρων δουλειάς. Αυτούς που η ζωή έχει αποδείξει ξανά και ξανά πως είναι νύχι - κρέας με τα αφεντικά. Υπάρχουν και δουλεύουν για να κρατάνε καθηλωμένη την εργατική τάξη.

Σήμερα βρισκόμαστε απέναντι σε μια εφ' όλου του μετώπου επέλαση των καπιταλιστών για να αφαιρεθεί ό,τι έχει απομείνει κάτω από τον τίτλο «εργατικό δικαίωμα». Στόχος, να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη σε μεγάλο βάθος χρόνου. Και με την κατάσταση που επικρατεί στο αγαπημένο του ΣΕΒ συνδικαλιστικό κίνημα (η ΓΣΕΕ καλεί στην απεργία για να στηριχτεί η κυβέρνηση έναντι των κερδοσκόπων!), οι νεότερες γενιές των εργατών βεβαίως θα συνεχίζουν με ένταση την ταξική πάλη, υπάρχει και ο ταξικός πόλος, το ΠΑΜΕ, όχι μόνο για να επανακατακτήσουν από την αρχή ένα προς ένα τα δικαιώματα, αλλά για να δημιουργήσουν τις συνθήκες που αυτά θα έχουν κατακτηθεί οριστικά, δηλαδή τη λαϊκή εξουσία και οικονομία και την κοινωνία χωρίς καπιταλιστές, δηλαδή τη δική τους κοινωνία.

Σ' αντίθεση με το σύνολο του αστικού Τύπου ο «Ριζοσπάστης» σημείωνε χτες χαρακτηριστικά στο κύριο άρθρο του:

«Πόσα είναι διατεθειμένοι να χάσουν οι εργαζόμενοι για να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα μονοπώλια; Η απάντηση πρέπει να είναι: "Τίποτα"! Διεκδίκηση σύμφωνα με τις ανάγκες μας, σύμφωνα με τον πλούτο που παράγουμε. Το μέτωπο των μεγαλοεπιχειρηματιών, των ΜΜΕ τους, της κυβέρνησης, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ. και των εργατοπατέρων είναι ένα αρραγές ταξικό εκμεταλλευτικό μέτωπο, και οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι μικροί ΕΒΕ, οι νεολαίοι των λαϊκών οικογενειών πρέπει να αντιπαρατάξουν απέναντι σε αυτό το δικό τους μέτωπο. Για να έχουν κατακτήσεις και προοπτική οι αγώνες τους πρέπει να αναμετρηθούν ταξικά με τις δυνάμεις του κεφαλαίου (...) Απέναντι στο πολιτικό μέτωπο της εργοδοσίας οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν με πολιτικοποίηση των αγώνων τους. Να απαξιώσουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας και τις δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, να διαμορφώνουν αιτήματα που δε θα "σκαλώνουν" στις ανάγκες των μονοπωλίων, αλλά θα πηγάζουν από τις ανάγκες της κοινωνίας και αυτών που παράγουν τον πλούτο».

Η σημερινή απεργία έχει αφετηρία πολιτική. Την ακριβώς αντίθετη απ' αυτήν που θέλουν οι εργατοπατέρες: Δε στηρίζει την κυβέρνηση. Καταγγέλλει τα κόμματα της πλουτοκρατίας, έχει ανοιχτό μέτωπο με τους καπιταλιστές, προβάλλει το σύνολο των αναγκών των εργατών, αξιώνει την κατάργηση των αντεργατικών μέτρων, στεριώνει τις βάσεις του αγώνα για έναν πόλεμο οι μάχες του οποίου πρέπει να γίνονται σε όλα τα επίπεδα της οργάνωσης της κοινωνίας. Εχουμε δρόμο. Αλλά και ενισχυμένο το μέτωπο με την όλο και πιο πλατιά εδραιωμένη πεποίθηση ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα ότι αυτοί που πρέπει να ηττηθούν είναι οι καπιταλιστές, η κυβέρνησή τους, τα κόμματά τους. Ετσι θα ανοίξει ο δρόμος και για νίκες με προοπτική.