Να λοιπόν που κάποιοι αστοί δημοσιογράφοι, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης της «Καθημερινής», με αφορμή τα αντιλαϊκά μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός λένε ότι «οι περικοπές αποδοχών στο δημόσιο τομέα, δεν είναι τομή, είναι τιμωρία», ενώ σε άλλο σημείο χαρακτηρίζονται και άδικα! Εννοώντας ότι, για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να... τιμωρηθούν λιγότερο και να υπάρξει ένας διαφορετικός «εξορθολογισμός» στους μισθούς τους, τα επιδόματα, τις ενισχύσεις, τις υπερωρίες, επειδή, όπως λέει ο συγκεκριμένος, «το κράτος δεν ξέρει τι πληρώνει». Από το μυαλό του δημοσιολόγου είναι αδύνατο να περάσει η σκέψη ότι πρέπει να πληρώσει το κεφάλαιο για τα ελλείμματα, αφού η κρατική χρηματοδότηση προς αυτό τα δημιουργεί. Ετσι μιλά για «τιμωρία» με «άδικα μέτρα» συγκαλύπτοντας την ταξική ουσία του ζητήματος, ότι την πληρώνουν συνολικά οι εργαζόμενοι, ενώ απαιτεί και «εξορθολογισμό», δηλαδή αναδιανομή μεταξύ των εργαζομένων, που σημαίνει δραστική μείωση των μισθών τους. Και γιατί να μην αυξηθούν οι κατώτεροι μισθοί στο ύψος των μεγαλύτερων; Ο «έξυπνος» και «πατριώτης», αφού για το καλό της πατρίδας παίρνονται τα μέτρα, γράφει ότι χρειάζονται ανατροπές, να ξεβολευτούν οι βολεμένοι, που θα πουν ότι έμαθαν να ζουν με μεγάλους μισθούς και δε δέχονται περικοπές. Να τα λέει κανένας φτωχός αυτά, θα πει κανείς ότι δε συνειδητοποιεί την ουσία αυτής της πολιτικής. Να τα λέει όμως ο βολεμένος δημοσιολόγος, είναι πρόκληση. 'Η μήπως γι' αυτό διατίθεται προς χρήση από τα αφεντικά;

Να γιατί στο μαύρο μέτωπο ΕΕ - κεφαλαίου - κυβέρνησης - ΝΔ - εργατικής αριστοκρατίας - πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, δηλαδή τα εργαλεία του καπιταλισμού στο εργατικό κίνημα, συγκαταλέγονται και τα αστικά ΜΜΕ και δημοσιολόγοι τύπου Μανδραβέλη.