«Απευθυνόμαστε σε όλους τους εργαζόμενους και στους ανέργους. Και τους λέμε ότι ανάμεσα στα άλλα πρέπει να έχουν στο νου τους ένα πράγμα που αφορά χιλιάδες νέους ανθρώπους, αφορά όμως και όλους μας. Στις 31/12/2009, την παραμονή δηλαδή της Πρωτοχρονιάς, της έναρξης της καινούριας χρονιάς, οι εργαζόμενοι με τις συμβάσεις stage, που είναι χρόνια στο Δημόσιο, θα προστεθούν στη στρατιά των ανέργων. Διωγμένοι κυριολεκτικά και μάλιστα και λοιδορούμενοι, λες και τόσα χρόνια τους έκαναν χάρη να τους έχουν με αυτή τη μορφή απασχόλησης.

Είμαστε αποφασισμένοι, έχοντας βέβαια μπροστά μας τους 600.000, 700.000, 900.000 ανέργους, ότι πρέπει για κάθε μια κατηγορία ανέργων, όπως είναι τα παιδιά αυτά ή άλλοι απολυμένοι στα εργοστάσια, να υπάρχει και κοινή και ιδιαίτερη αλληλεγγύη. Πολύ περισσότερο που ο αγώνας για τη μονιμοποίηση αυτών των παιδιών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, είναι κυριολεκτικά η καρδιά του αγώνα κατά της ανεργίας. Διότι αν δεχτούμε τις απολύσεις αυτών των ανθρώπων από το Δημόσιο, τότε καταλαβαίνετε ότι θα υπάρχει συμβιβασμός και για όλες τις απολύσεις. Γιατί αυτός και όχι και εσύ; Με αυτή την έννοια, ο αγώνας γι' αυτά τα παιδιά έχει πολύ μεγάλη σημασία. Είναι πάλη κατά της ανεργίας και είναι πάλη κατά της επέκτασης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, κατά της επέκτασης της μερικής απασχόλησης, είναι χτύπημα στην επιλογή που γίνεται να μοιράζουν μία θέση εργασίας σε τέσσερις έως πέντε εργαζόμενους.

Δεν ξεχνάμε κανέναν άνεργο, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι το προκεχωρημένο φυλάκιο του χτυπήματος του δικαιώματος της εργασίας είναι αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι με stage ή και με συμβάσεις στο Δημόσιο. Και από αυτή την άποψη πρέπει να συνεχίσει και η δράση τους και η αλληλεγγύη μας σε αυτούς και να υπάρξει ενωμένη δράση με τους ανέργους από τα εργοστάσια, από όλους τους κλάδους, γιατί παραμονές επίσης Πρωτοχρονιάς μένουν άνεργοι και εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό τομέα. Ολοι μαζί και με την ιδιαιτερότητα των αιτημάτων του κάθε χώρου».