Ολο και συχνότερα, τόσο που να «κάνει μπαμ» ότι δεν είναι άσχετα και με την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση, κάνουν την εμφάνισή τους στον Τύπο αντικομμουνιστικά δημοσιεύματα, από γνωστές και μη εξαιρετέες πένες που έχουν θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του συστήματος. Κι επειδή δεν μπορούν χωρίς να γίνουν καταγέλαστοι να αθωώσουν τον καπιταλισμό για τα εγκλήματά του, προσπαθούν να ενοχοποιήσουν το αντίπαλό του δέος. Αναμασώντας χυδαιότητες και ανακυκλώνοντας συκοφαντίες. Οπως ο Δ. Γουσέτης χτες στην «Καθημερινή», που αρθρογραφεί για «τα εγκλήματα του ναζισμού και του κομμουνισμού», που διαφοροποιούνται, όπως γράφει, μόνο κατά το κίνητρο, το οποίο, για τον δεύτερο, ήταν «μια ειδυλλιακή κομμουνιστική κοινωνία». Κι επειδή, όπως ισχυρίζεται, ο κομμουνισμός «εγκλημάτισε» άρα «δεν ήταν κομμουνισμός», σωστά έπραξαν πρώην «καθεστωτικά Κ.Κ.» που «αποτίναξαν απ' τον τίτλο τους το "Κ"». Σ' αυτά τα κόμματα επιδαψιλεύει επαίνους για τη στάση τους αυτή, ενώ στα ελληνικά πολιτικά κόμματα επιφυλάσσει σκληρή κριτική, που αρνούνται να καταδικάσουν «τα εγκλήματα του κομμουνισμού» και «απορρίπτουν τα ψηφίσματα» του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Ευρωκοινοβουλίου και του ΟΑΣΕ. Κι επειδή τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται, συνάδελφός του, παραχαράκτης της Ιστορίας κι αυτός, στην «Ελευθεροτυπία», καταγγέλλει το ΚΚΕ σαν «συντηρητικό κόμμα, μονήρες στην εμμονή ενός απάνθρωπου κοινωνικού μοντέλου που ενταφιάστηκε με τη δύση του "υπαρκτού" σοσιαλισμού»... Περισσεύουν στις μέρες μας οι απολογητές του καπιταλισμού, με εξειδίκευση στον αντικομμουνισμό. Καλλιεργούν συνειδήσεις υποταγής στον καπιταλισμό, που δε λογαριάζει, εγκληματεί σκοτώνοντας εργάτες στα κάτεργα της εκμετάλλευσης (αυτά τα ονομάζουν sic! εργατικά ατυχήματα), και που σπέρνει ιμπεριαλιστικούς πολέμους δολοφονώντας λαούς ή τους καταδικάζει στην πείνα και το θάνατο. Υπερασπίζονται το σύστημα που τους τρέφει και καθησυχάζουν τους δικούς τους φόβους, νομίζοντας ότι προκαλούν φόβο και αποστροφή για οτιδήποτε σχετικό με το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Ματαιοπονούν.