Σε βασικές στρατηγικές επιλογές έχουν ελαχιστοποιηθεί ή μηδενιστεί οι προγραμματικές τους διαφορές.

Ετσι, για παράδειγμα, η αντιπολιτευτική στάση της ΝΔ έναντι της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έχει χαρακτηριστικό δημαγωγίας.

Μετά τρία χρόνια και μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, η ΚΕ του Κόμματος, εκτιμώντας τα αποτελέσματα στην ανακοίνωσή της αναφέρει: "Και τα δύο κόμματα είχαν ιδιαίτερα σημαντικές απώλειες ψήφων σε σύγκριση με τις εθνικές εκλογές του 1996. Η εκλογική δύναμη του ΠΑΣΟΚ υποχώρησε στο κατώτατο σημείο από το 1981, ενώ η αύξηση της ΝΔ, σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 1994 αποδεικνύει ότι δεν κατάφερε να καρπωθεί ουσιαστικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Το κλασικό σύστημα της εναλλαγής των δύο αστικών κομμάτων, φαίνεται ότι έχει δεχτεί κάποιο χτύπημα".

Κι αυτό είναι ένα θετικό στοιχείο, αν συνδυαστεί με τη σημαντική άνοδο σε ψήφους και ποσοστά του ΚΚΕ. Σιγά - σιγά το τοπίο ξεκαθαρίζει. Συνειδήσεις απεγκλωβίζονται και δημιουργούνται προϋποθέσεις μέσα στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα για μέτωπο πάλης.

Περισσότερες από 200 χιλιάδες ψήφους έχασε η ΝΔ σε σχέση με το 1996. Ο Κ. Καραμανλής αντιλαμβανόμενος πολύ καλά τι σημαίνει αυτό για την πορεία του προς την πολυπόθητη εξουσία, στοχεύει στη διεύρυνση της εκλογικής επιρροής του κόμματός του. Στη συνέντευξή του στο "ΒΗΜΑ της Κυριακής", 4/7/99, ομολογεί ότι "οι αντιπαραθέσεις και διαφορές περασμένων ετών δεν υπάρχουν πια". Γνωρίζει καλά ότι για να συνεχίσει να υπάρχει το καπιταλιστικό σύστημα, πρέπει να υπάρχουν κοινοί στρατηγικοί στόχοι στα βασικά ζητήματα ανάπτυξης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Διαφορετικές τακτικές στον τρόπο διαχείρισης και επιτρέπονται και επιβάλλονται αν θέλετε για να υπάρχει και λόγος αυτόνομης ύπαρξης των αστικών κομμάτων.

Και μπορεί το ΠΑΣΟΚ, όντας στην εξουσία για πολλά χρόνια, να έχει ανακηρυχτεί το βασικό στήριγμα της προσπάθειας ανασυγκρότησης του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά η ΝΔ θεωρεί ότι αυτή κρατά επάξια τα σκήπτρα της καθαρότητας στη νεοφιλελεύθερη γραμμή.

* * *

Και οι δύο πόλοι του δικομματισμού ανεξάρτητα από το ποιος κάθε φορά βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία, υπηρετούν, με διαχειριστικές ικανότητες είναι αλήθεια, την πολιτική εκείνη που οδηγεί την οικονομία της χώρας μας όλο και πιο βαθιά στην ενσωμάτωση στην ΕΕ και ενισχύει την κυριαρχία των μονοπωλίων και του κεφαλαίου. Είναι αυτή η πολιτική που συνεχώς χειροτερεύει τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων και όλης της εργατικής τάξης, που τους οδηγεί στην ανεργία, στην εξαθλίωση και παράλληλα στον πλουτισμό μιας χούφτας της άρχουσας τάξης.

* * *

Τρίτος δρόμος, υπερταξικός, δεν υπάρχει. Η ίδια η ζωή το έχει επιβεβαιώσει. Οπως έχει επιβεβαιώσει ότι είναι δύσκολος ο δρόμος που υπηρετεί το λαό. Το ΚΚΕ ποτέ δεν καλλιέργησε αυταπάτες. Η πραγματικότητα άλλωστε δεν εξωραϊζεται. Οι ταξικές αντιθέσεις δεν αμβλύνονται.

Ο άλλος δρόμος υπέρ των λαϊκών συμφερόντων δε θα γίνει πράξη με ταξική ειρήνη, δηλαδή με υποταγή της εργατικής τάξης και του κινήματός της στο κεφάλαιο. Από την άλλη μεριά βέβαια το καπιταλιστικό σύστημα όσο κι αν φαίνεται παντοδύναμο, δεν είναι ανίκητο. Δεν μπορεί να ξεπεράσει τις κρίσεις του. Γι' αυτό οι κομμουνιστές με τη δράση τους μέσα στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, και με δεδομένη την όξυνση των αντιθέσεών του, πρέπει να συμβάλουν ώστε να γίνεται πιο διακριτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους από τη μία και την πολιτική της υποταγής στην κυριαρχία των μονοπωλίων από την άλλη.

Ποια κόμματα για παράδειγμα έχουν προβάλει μέχρι τώρα το ταξικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και ποια υπερασπίστηκαν τους στόχους της ολιγαρχίας, δηλαδή την ΟΝΕ;

Παράλληλα βέβαια πολλές λαϊκές δυνάμεις εξακολουθούν να είναι εγκλωβισμένες σε διάφορα διλήμματα και αυταπάτες για τη διέξοδο προς όφελός τους. Αν δε βαθαίνουμε την ανάλυσή μας για τον άλλο δρόμο εξέλιξης της κοινωνίας με συγκεκριμένα επιχειρήματα, δε θα βαθαίνουν τα ρήγματα στις συνειδήσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Και βλέπουμε ότι παρά τις θετικές διεργασίες που γίνονται τα τελευταία χρόνια στη συνείδηση τμημάτων των εργαζομένων και την αφύπνιση συνειδήσεων που προκάλεσε ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας, εντούτοις και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν ακόμη τη δυνατότητα να χειραγωγούν λαϊκά στρώματα.

* * *

Απαιτείται συνεχής προσπάθεια αποκάλυψης και απομόνωση της λογικής της ταξικής συνεργασίας.

Η όξυνση της ταξικής πάλης είναι αναπόφευκτη και καθήκον της πρωτοπορίας είναι να ηγηθεί αυτής της πάλης. Αποφασιστικό ζήτημα εδώ αναδεικνύεται η επιμονή στη δράση για την ανασυγκρότηση και αναγέννηση σε ταξική βάση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Στο βαθμό που αυτό θα προχωρά, χιλιάδες αγωνιστές θα κατανοούν τη δυναμική της ενωμένης δράσης και θα βάζουν στην άκρη τις τακτικές των άλλων κομμάτων που μέχρι χθες ακολουθούσαν. Οι κομμουνιστές, στην καθημερινή μας δράση ερχόμαστε σε επαφή, επικοινωνούμε και με εργαζόμενους που ακολουθούν τα κόμματα του συμβιβασμού και της συνεργασίας. Στη δράση αυτή πρέπει με πειστικό τρόπο να επιδιώκουμε τη συστηματική κριτική αποκάλυψη της πολιτικής τους, έτσι ώστε στις συνειδήσεις των οπαδών τους, στην πλειοψηφία τους απλών εργαζομένων, να απορρίπτεται η συγκεκριμένη πολιτική.

Οι κομμουνιστές είχαν και έχουν πολιτική συμμαχιών. Τις προτάσεις τους τις κάνουν μέσα στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, μέσα στα διάφορα μέτωπα της λαϊκής πάλης. Εκεί θέλουμε πρώτα απ' όλα να εφαρμοστούν και ναδοκιμαστούν οι συμμαχίες και οι συνεργασίες.

Οι θέσεις και οι προτάσεις του ΚΚΕ δεν έχουν τίποτε κοινό με τις θέσεις και τις προτάσεις της ΝΔ και άλλων κομμάτων, ώστε να μπουν όλα μαζί σε αντιπολιτευτικό μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πολυεθνικών σε όποια θέση κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση. Η συσπείρωση που θα στεριώσει μέσα στο λαό, μέσα στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, θα βάλει στην άκρη και τους δύο και όσους άλλους ακολουθούν την ίδια πολιτική.

Ο άλλος δρόμος που προτείνεται από το ΚΚΕ είναι αυτός της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου, είναι ο δρόμος της συγκρότησης του λαϊκού μετώπου πάλης.

Αυτού του μετώπου που θα στηρίζεται στη δράση των κοινωνικών δυνάμεων που θα το συγκροτούν. Που θα αναπτύσσει την ταξική πάλη ενάντια στη σημερινή κυρίαρχη πολιτική.

Η ανάγκη όχι μόνο αντίστασης, αλλά κυρίως συσπείρωσης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας γύρω από αντιμονοπωλιακούς και αντιιμπεριαλιστικούς στόχους, είναι σήμερα όχι μόνον απαραίτητη, αλλά και πραγματοποιήσιμη