Η κρίση στον τουρκικό κυβερνητικό σχηματισμό, που έως τα τέλη της βδομάδας έδειχνε ότι ίσως να τον διέλυε, τελικά εξελίχθηκε σε χαριτωμένες, αμοιβαίες φιλοφρονήσεις μεταξύ των δύο από τους τρεις εταίρους του. Μεσούτ Γιλμάζ και Ντεβλέτ Μπαχτσελί απέσυραν ως διά μαγείας τις βαριές κατηγορίες που αντάλλασσαν (ο πρώτος κατηγορούσε τον δεύτερο ότι θέλησε να ανατρέψει την κυβέρνηση για να δρέψει κομματικά οφέλη, ο δεύτερος αποκήρυττε τον πρώτο ως τελεσίδικα διεφθαρμένο που πρέπει να καθίσει στο σκαμνί) απ' το προσκήνιο κι άρχισαν αμοιβαία επαινετικά σχόλια και δηλώσεις περί του πόσο καλές είναι οι σχέσεις κι οι προθέσεις τους.

Τέτοιες στροφές 180 μοιρών είναι ενδημικές ενός πολιτικού σκηνικού (σωστότερα: συστήματος) που ευνοεί τις πιο απίθανες ακροβασίες (διάβαζε συμμαχίες) προκειμένου να διατηρηθεί η περιλάλητη «κυβερνητική σταθερότητα» της χώρας, για την οποία κόπτονται Αμερικανοί, Ευρωπαίοι, Τούρκοι στρατηγοί, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και βιομήχανοι. Ετσι, δεν είναι «παράξενη» η συνύπαρξη ενός «κεντροαριστερού» (Ετσεβίτ), ενός φιλελεύθερου δεξιού (Γιλμάζ) και ενός φασιστικών καταβολών λαϊκιστή (Μπαχτσελί) στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Απόδειξη: Παρά τις αβυσσαλέες πολιτικές διαφορές τους, άρκεσε μόνο το σχόλιο του Ετσεβίτ περί κινδύνου «ακύρωσης των θετικών αποτελεσμάτων» που «πέτυχε» η κυβέρνησή του, για να σβήσει - τουλάχιστον προσωρινά - αυτό που έμοιαζε διαλυτική κρίση σαν διαγωνισμός ευγένειας ( «-είστε έντιμος!», «-ναι, μα σεις είστε εντιμότερος!» ).

Μόνο που ο «κίνδυνος» για την κυρίαρχη τάξη της Τουρκίας και τους λογής πάτρωνές της δε θα περάσει έτσι εύκολα. Η διάλυση του Κόμματος της Αρετής, που προώθησε ακριβώς το ίδιο το σύστημα για να διασφαλίσει τη «σταθερότητά του», αν επιτευχθεί, θα σημάνει πιθανότατα πρόωρες εκλογές λόγω αποπομπής τουλάχιστον 75 βουλευτών. Κι αν τα πράγματα φθάσουν ως εκεί, οι «συμμαχίες» θα πάνε περίπατο...